กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 298

กู้ชูหน่วนมองไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้โดยที่การต่อสู้นั้นไม่ได้หยุดนิ่งเลยและก็ยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ทั่วทั้งท้องฟ้าจะถูกพวกเขาเจาะทะลุทะลวงไปหมดแล้ว

กู้ชูหน่วนกัดฟันแล้วกล่าวว่า “ที่นี่มีถ้ำเล็กๆอยู่ หลังจากที่ข้าหลอกล่อพวกเขาออกไปเจ้าก็พาเยี่ยเฟิงยายหลานจากไป”

อาจเพราะรู้ว่าชายหนุ่มและเยี่ยเฟิงอาจจะไม่ได้เห็นด้วยกู้ชูหน่วนจึงยิ้มแล้วกล่าวว่า "วางใจเถอะข้าไม่ปล่อยให้ตนเองมีปัญหาหรอก ที่นั่นต่อสู้กันรุนแรงเช่นนั้นงั้นข้าก็สุมไฟเพิ่มแล้วล่อพวกเขาไปที่นั่น”

“ท่านผู้เดียวไหวหรือไม่? หรือว่าพวกเขาอยู่ในถ้ำแล้วข้าไปกับท่าน”

“คนเหล่านั้นทำแต่เรื่องเลวร้ายไม่แน่ว่าพวกเขานั้นอาจแยกกองกำลังเอาไว้หลายเส้นทาง เยี่ยเฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัสหนักหนาเกินไปหากว่าเผชิญหน้ากับพวกเขาก็มีแต่ตายสถานเดียว ส่วนข้าแม้ว่าข้าจะไม่มีวิทยายุทธแต่โชคดียิ่งนักที่ข้ายังมีวิชาตัวเบาอยู่ วางใจเถอะข้าไปก่อนนะ"

ไม่รอให้พวกเขาเห็นด้วยกู้ชูหน่วนก็ได้ล่อคนออกไปแล้ว ทิ้งชายหนุ่มและเยี่ยเฟิงให้รู้สึกเป็นทุกข์กังวล

ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้นั้นการต่อสู้ยังคงดำเนินอยู่ตลอด

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋สองคนวรยุทธ์นั้นเท่าเทียมกันไม่สามารถแบ่งอันดับได้

ทั่วทั้งยอดเขาเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่เป็นหลุมๆซึ่งเป็นผลกระทบที่ตามมาจากพละกำลังอันแรงกล้า เพียงแค่เข้าไปใกล้สักเล็กน้อยก็จะกลายเป็นผุยผงในทันที

จอมมารทนรอไม่ไหวเสียแล้ว

ทั้งสองคนต่อสู้กันอยู่เช่นนี้ ต่อสู้กันเป็นเวลาครึ่งคืนแล้วแต่ก็ยังไม่มีผู้แพ้ผู้ชนะ

หากยังสู้กันต่อพี่หญิงของเขาอาจจะออกจากภูเขาพิศวิญญาณไปแล้ว

เมื่อนึกถึงว่ากู้ชูหน่วนอาจจะจากไป จอมมารก็ไม่สามารถสงบนิ่งอยู่ได้อีก

เขายืนขึ้นอย่างช้าๆจากนั้นมองดูคนสองคนที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงอันทุ้มต่ำกระจ่างชัดก็ค่อยๆกล่าวขึ้น

“เหวินเส่าอี๋เจ้าว่าเหตุใดเจ้าถึงไม่ได้เรื่องเช่นนี้ แม้แต่ผู้ที่ขาพิการก็จัดการไม่ได้”

กำลังฝ่ามือของเหวินเส่าอี๋สั่นเทาอยู่หลายครั้ง

เขาจัดการไม่ได้ หรือว่าเขานั้นจัดการได้?

หากมีความสามารถพวกเจ้าทั้งสองก็ประจันหน้ากัน ดูว่าหมดคืนนี้จะสามารถตัดสินผู้แพ้ชนะได้หรือไม่?

ทึ่น่าสลดใจที่สุดคือจอมมารไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยแต่ยังพร่ำบ่นถึงวรยุทธ์ของเขาว่าย่ำแย่อยู่ตลอดทั้งคืน ควรจะออกกระบวนท่าเช่นไร

พูดราวกับว่าเขานั้นเก่งกาจสักเพียงใด

“ข้าเอาชนะไม่ได้ หากรวมเข้ากับท่านก็จะสามารถเอาชนะได้ไม่ใช่หรือ?”

ทหารอารักขาของเยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า "ช่างน่ารังเกียจและไร้ยางอาย พวกเจ้าเป็นยอดฝีมือในใต้หล้า ทั้งสองคนร่วมมือกันรังแกเจ้านายของข้ากล่าวออกไปก็ไม่กลัวจะถูกหัวเราะเยาะจนฟันหักหรือ

เดิมทีจอมมารต้องการจะลงมือแต่เมื่อได้ยินคำพูดของทหารอารักขาก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “ที่เขาพูดดูเหมือนจะมีเหตุผลอยู่”

“หากว่าข้ากับเขาต้องการตัดสินผู้แพ้ผู้ชนะอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามวัน หากเจ้าสามารถรอจนถึงสามวันจากนี้ก็แล้วแต่เจ้าเถอะ”

จอมมารสะบัดมือที่ดึงเส้นผมอยู่ “สามวัน?”

สามวันให้หลังยังจะมีร่องรอยของนางที่ภูเขาพิศวิญญาณนั่นอีกหรือ

จอมมารกล่าวอย่างเกียจคร้านว่า "เยี่ยจิ่งหานเจ้าส่งกองทหารมาโจมตีเผ่าปีศาจของข้าก่อน อย่าได้โทษข้าที่คนมากรังแกคนน้อย"

เขากำลังยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยนและยิ้มได้อย่างน่าเกรงขามราวกับเด็กน้อยผู้บริสุทธิ์และไม่เป็นพิษเป็นภัยผู้หนึ่ง

แต่ทันทีที่เขาลงมือกลับทำให้ฝนฟ้าแปรเปลี่ยนสีไป

ดอกไม้กินคนแต่ละดอกรวมตัวกันเป็นตาข่ายขนาดใหญ่และตกลงมาจากท้องฟ้าและบดบังอยู่บนศีรษะของเยี่ยจิ่งหาน

ดอกไม้กินคนทุกๆดอกราวกับว่ามีตาเช่นนั้น ทั้งหมดนั้นอ้าปากท่วมไปด้วยเลือดโดยที่ความเร็วนั้นราวสายฟ้าฟาด เมื่อถูกกัดแล้วก็จะไร้ซึ่งเลือดเนื้อเป็นแน่

เยี่ยจิ่งหานเป่าขลุ่ย ด้านหนึ่งต่อสู้อยู่กับเหวินเส่าอี๋อีกด้านหนึ่งดวงตาหยุดชะงักแปรเปลี่ยนขลุ่ยเป็นฝ่ามือ กระบวนท่าเรียกพายุและเปลงเพลิงซึ่งมีพลังสายฟ้ากลิ้งไปมาปะทะเข้ากับดอกไม้กินคน

เสียงปะทะดังกึกก้อง......

ดอกไม้กินคนและเปลวเพลิงปะทะกันแม้แต่พื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง แรงระเบิดนั้นรุนแรงเสียจนสามารถได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นทั่วทั้งยอดเขา

ยอดฝีมือต่อสู้กระบวนท่ากันมีหรือที่จะสามารถฟุ้งซ่านได้

เยี่ยจิ่งหานลงมือจัดการกับจอมมารกระบวนท่าหนึ่ง และถูกเหวินเส่าอี๋ใช้ประโยชน์ขึ้นในทันที

"พรึ่บ......"

เยี่ยจิ่งหานไม่ทันระวังถูกฝ่ามือหนึ่งเข้าซึ่งสีหน้านั้นซีดเซียวขึ้นทันที

การโจมตีทำลายล้างนั้นกลับไม่ได้หยุดนิ่ง

เหวินเส่าอี๋กระบวนท่าหนึ่งต่อด้วยกระบวนท่าหนึ่งโจมตีเยี่ยจิ่งหานอย่างไม่รู้จบ

จอมมารยังคงใช้กำลังภายในอย่างต่อเนื่องเพื่อควบคุมดอกไม้เป็นกลลวง ดอกไม้แต่ละดอกผลิบานงดงามแปรเปลี่ยนเป็นโครงกระดูกและพุ่งเข้าหาเยี่ยจิ่งหานไม่หยุด

กำลังภายในสองเส้นทางโจมตีทั้งซ้ายขวา เยี่ยจิ่งหานค่อยๆเผยแนวโน้มของกำลังอันถดถอยออกมา

"พรวด....."

เยี่ยจิ่งหานยากที่จะต้านทานกับยอดฝีมือผู้ล้ำเลิศทั้งสองและกระอักลือดออกมาเต็มปาก

มุมปากจอมมารเย้ยหยัน พลิกฝ่ามือขวาและกำลังจะจัดการด้วยกระบวนท่าสุดท้ายหมายเอาชีวิต โดยที่ไม่ได้คาดคิดก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากระยะไกล "เยี่ยจิ่งหาน......"

เป็นเสียงของพี่หญิง

จอมมารถอนฝ่ามือและถอยออกไปยังฝั่งหนึ่งจากนั้นก็ได้กลายเป็นราวกับเด็กยังไม่สิ้นกลิ้นน้ำนมที่เชื่อฟังรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมในทันใดและกล่าวโทษขึ้นว่า "พี่หญิง พวกเขาช่างน่ากลัวยิ่งนัก สู้กันจนพื้นดินหุบเขานั้นสั่นสะเทือน"