กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 299

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดกระตุกที่มุมปากทีละคนๆ

การแสดงนี้......

ในฐานะจอมมารก็ไร้ยางอายได้เช่นนี้หรือ?

โดยเฉพาะเหวินเส่าอี๋ในใจนั้นรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก

ต่อสู้กับเยี่ยจิ่งหานมานานหลายปีเช่นนั้นก็ยังไม่รู้ผลมาโดยตลอด

ไม่ง่ายเลยที่ในวันนี้สามารถทำลายเขาได้ เหลือเพียงแค่กระบวนท่าสุดท้าย เพียงแค่จอมมารร่วมมือกับเขาลงมือกระบวนท่าที่แกร่งกล้าที่สุดแม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะจะไม่ตายก็ต้องพิกลพิการ

แต่ว่าในกระบวนท่าสุดท้ายจอมมารกลับเก็บฝ่ามือเข้าไป

จอมมารถอนฝ่ามือแรงกดดันของเยี่ยจิ่งหานก็บรรเทาลงไปไม่น้อยในทันใด

"บึม......"

ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันภูเขาลูกเล็กลูกหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปก็ถูกพวกเขาทำลายจนราบเรียบไปเลย

เหวินเส่าอี๋ไม่สามารถโจมตีได้เป็นเวลานานจึงได้เปลี่ยนกลยุทธ์และโจมตีที่ตั้งของเยี่ยจิ่งหาน

กำลังภายในของเหล่าทหารอารักขานั้นน้อยกว่าจอมมารมากจึงไม่ได้ยินเสียงตะโกนของกู้ชูหน่วนซึ่งไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆจอมมารถึงได้ถอนฝ่ามือออก ทว่าพวกเขาก็โล่งใจและชี้ยังเหวินเส่าอี๋พร้อมกับด่าทอ

“หัวหน้าน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าก็ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก ร่วมมือกับจอมมารกำลังมากรังแกกำลังน้อยก็ช่างเถอะแต่ยังรังแกเจ้านายที่มีอาการป่วยที่ขาอีกด้วย”

“ก็ใช่หน่ะสิ เช่นไรก็เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในใต้หล้าแต่กลับใช้กลอุบายเช่นนี้”

จอมมารนั้นไม่ได้สนใจว่าพวกเขาจะแพ้หรือชนะ จะเป็นหรือตาย ดวงตามองได้ไกลราวกับหงส์คู่นั้นจ้องมองไปยังเบื้องหน้าและก็จัดระเบียบเสื้อผ้าสีแดงเปลวเพลิงให้เรียบอยู่เป็นครั้งคราว

รออยู่ครู่ใหญ่ๆ ร่างประกายสีเหลืองอ่อนอันงดงามนั้นก็ไม่ได้ปรากฏตัวจอมมารจึงได้ลังเลว่าจะวิ่งไปหานางดีหรือไม่

เยี่ยจิ่งหานกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “รีบลงเขาไปรับพระชายาทันที เร็วเข้า”

"พ่ะย่ะค่ะ นายท่าน"

ชู่ว์......

ร่างสีดำสนิทก็หายไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด