กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 33

ชิวเอ๋อร์แทบจะหยุดหายใจ

“คุณชายเซี่ยว ท่านมีเงิน แต่คุณหนูของข้าไม่มี ท่านสั่งอาหารมาเองแบบนี้ท่านต้องจ่ายเองนะ”

“จะตกใจอะไรขนาดนั้น คุณหนูของเจ้าร่ำรวยกว่าข้าเสียอีก”

“นั่นน่าจะเป็นทรัพย์สมบัติเพียงอย่างเดียวที่คุณหนูของข้ามี” ถ้าไม่ใช่เพราะความโชคดีที่หล่นลงมาจากฟ้า คุณหนูของนางจะมีเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร

ที่น่ากลุ้มใจที่สุดก็คือคุณหนูแจกเงินนั้นอย่างง่ายดายและแจกไปถึงเก้าแสนห้าหมื่นตำลึง

พอรู้เรื่องนี้นางก็แทบจะลมจับ

“วางใจได้แม่สาวน้อย คุณหนูของเจ้าฉลาดขนาดนั้น เงินหนึ่งล้านตำลึงนี่ นางไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย”

“คุณหนู...”

ชิวเอ๋อร์มองไปทางกู้ชูหน่วนอย่างร้อนใจ

นางคบหากับสหายแบบไหนกัน?

คุณชายเซี่ยว คุณชายอวี๋และคุณชายหลิ่วล้วนเป็นคุณชายเจ้าสำราญที่ขึ้นชื่อในนครหลวง ถ้ามาอยู่กับพวกเขา ชื่อเสียงของนางจะต้องเสื่อมเสียแน่นอน

กู้ชูหน่วนคาบหญ้าหางหมาจิ้งจอกไว้ในปาก สองมือพาดอยู่ที่ด้านหลังศีรษะ นั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ ดูไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย

นางยิ้มอย่างเกียจคร้าน “ชีวิตคนเราเมื่อปีติยินดีควรสนุกให้เต็มที่ อย่าให้จอกทองว่างเปล่าคู่กับแสงจันทร์” (บทกวีของหลี่ไป๋ กวีเอกสมัยราชวงศ์ถัง)

เซี่ยวอวี่เซวียนและชิวเอ๋อร์ตกตะลึงเมื่อได้ยินประโยคเหล่านี้

เด็กยกอาหารที่ยกอาหารมาให้ชะงักไปเล็กน้อย เขาเงยหน้าและเหลือบมองกู้ชูหน่วนอย่างไม่แน่ใจ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงวางอาหารลงบนโต๊ะต่อ

“แม่สาวอัปลักษณ์ กวีบทเมื่อครู่นี้ฟังดูไม่เลว เจ้าไปเรียนมาจากไหนรึ”

“พี่ใหญ่ของเจ้ามีฝีมือต่างหากล่ะ”

“เจ้ารอเดี๋ยว” อยู่ๆ กู้ชูหน่วนก็เรียกเด็กยกอาหารไว้

ต่อให้เด็กยกอาหารจะแต่งตัวเหมือนคนรับใช้ ทว่าก็ซ่อนความบุคลิกที่สง่าไว้ไม่มิด

ผู้ชายคนนี้มีกลิ่นอายของตำราอบอวลไปทั่วทั้งตัว แม้ว่าจะดูเย็นชาเล็กน้อยแต่ก็เต็มไปด้วยชีวิตชีวา คิ้วคมเข้มและดวงตาคู่นั้นก็ดูแจ่มใส