กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 330

กู้ชูหน่วนแอบยิ้มให้กับความสำเร็จในมุมที่เยี่ยจิ่งหานมองไม่เห็น

นางรู้ว่าเยี่ยจิ่งหานเป็นพวกปากร้ายใจดี

เยี่ยจิ่งหานทั้งโกรธทั้งกังวลใจ

ใจของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรุ่มและนึกอยากจะบีบคอนางให้ตาย แต่เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ ยับย่นด้วยความเจ็บปวด ความโกรธทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนเป็นความกังวล เขาอุ้มนางขึ้นมาไม่ได้และทำได้เพียงสั่งให้คนอุ้มนางกลับไป

ในจวนหานอ๋อง

ทั้งด้านในและด้านนอกเต็มไปด้วยหมอหลวงเป็นสิบๆ คน ทุกคนผลัดเปลี่ยนกันมาจับชีพจรของกู้ชูหน่วนแต่ไม่มีใครพบความผิดปกติ ทว่ากู้ชูหน่วนกลับเอาแต่ร้องโอดโอย เหล่าหมอหลวงกลัวว่าจะทำให้เยี่ยจิ่งหานไม่พอใจ ดังนั้นจึงโกหกไปว่ามีความผิดปกติในครรภ์เล็กน้อย พักผ่อนนิ่งๆ เพียงไม่กี่วันก็หาย

ภายในเรือนหอ กู้ชูหน่วนกำลังนอนในขณะที่เยี่ยจิ่งหานกำลังนั่ง นอกจากเสียงสะเก็ดไฟจากเทียนคู่ก็ไม่มีเสียงใดให้ได้ยินอีกเลย

ตัวอักษรคู่มงคลสีแดงขนาดใหญ่ดูขัดกับบรรยากาศในตอนนี้เป็นอย่างมาก

กู้ชูหน่วนรออยู่เป็นนานแต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงของเยี่ยจิ่งหาน จนสุดท้ายนางจำต้องยอมแพ้ “หยุดทำหน้าแข็งทื่ออย่างนั้นได้หรือไม่ ท่านทำให้ลูกกลัวหมดแล้ว”

เยี่ยจิ่งหานมีสีหน้าเย็นชา มีรอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

เด็กเพิ่งจะอายุได้เดือนกว่าๆ และยังไม่มีรูปร่างด้วยซ้ำ เขาจะไปตกใจอะไรได้

“น่า ยิ้มหน่อยนะเสี่ยวหานหาน ข้าก็กลับมาแล้วมิใช่หรือ”

เมื่อที่กำลังถือขลุ่ยหยกขาวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เยี่ยจิ่งหานหรี่ตาลงอย่างน่ากลัว “เสี่ยวหานหาน...”

“เรียกแบบนี้เป็นกันเองกว่าเยอะ”

“ดังนั้นเจ้าจึงเรียกเซี่ยวอวี่เซวียนว่าเสี่ยวเซวียนเซวียนงั้นสิ”

“เซี่ยวอวี่เซวียนเป็นเพียงน้องชาย แต่ท่านแตกต่างออกไป” เยี่ยจิ่งหานเป็นสามีในนามของนาง เมื่ออยู่ต่อหน้าเรื่องอะไรควรทำก็ต้องทำ ดังนั้นการเรียกเขาว่าเสี่ยวหานหานจึงไม่ใช่เรื่องผิดอะไร

“เหตุใดจึงอยากหนีการแต่งงาน” เยี่ยจิ่งหานจ้องมองใบหน้าของนาง เขาไม่อยากพลาดรายละเอียดแม้เพียงเล็กน้อย