กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 329

กู้ชูหน่วนเกลี้ยกล่อมอยู่เป็นพันๆ ครั้งกว่าจอมมารจะยอมกลับไป ก่อนกลับไปยังต้องสาบานไม่หยุดว่าจะนางจะตามไปหาเขาที่เผ่าปีศาจแน่นอน นั่นเองจอมมารผู้ยิ่งใหญ่จึงกลับไปได้

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวว่า “แม่สาวอัปลักษณ์ งั้นตอนนี้เราจะไปหอสุราชุนเฟิงหรือว่าจะไปที่สำนักศึกษาวังหลวง”

กู้ชูหน่วนจ้องมองไปข้างหน้าและถอดถอนใจ “ข้ารู้สึกว่าไม่ว่าจะเป็นทางไหน จุดจบของข้าก็คงน่าอนาถทั้งนั้น”

ยังไม่ทันที่เซี่ยวอวี่เซวียนจะตอบอะไร ประตูใหญ่ก็ถูกใครบางคนถีบอย่างแรงจนประตูเปิดออก จากนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของเยี่ยจิ่งหานก็หลั่งไหลเข้ามาและยืนเรียงแถวสองแถว ล้อมนางกับเซี่ยวอวี่เซวียนเอาไว้

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยเข็นเยี่ยจิ่งหานที่มีสีหน้าอึมครึมตามเข้ามาทันที

รอบกายของเยี่ยจิ่งหานเต็มไปด้วยออร่าของจิตสังหาร เขามีสีหน้าอึมครึม ร่างกายเย็นเยียบจนแทบจะแช่แข็งคนให้ตายได้

ภายใต้หน้ากากผี ตาข้างหนึ่งของเขายังเป็นสีม่วงคล้ำ จมูกยังเอียงไปด้านหนึ่ง ทว่าดวงตาที่ถูกฟาดจนเป็นสีม่วงคล้ำนั้นเป็นคนละข้างกับที่จอมมารโดนเมื่อครู่นี้

กู้ชูหน่วนลูบหน้าผากตัวเอง

นางไม่กล้าสบตากับสายตาของเยี่ยจิ่งหานที่เหมือนจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ ทั้งยังไม่กล้าคิดด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้

เซี่ยวอวี่เซวียนยืนขวางหน้ากู้ชูหน่วนเอาไว้และเอ่ยอย่างโมโหว่า “ท่านคิดจะทำอะไร”

พรึ่บ!

เยี่ยจิ่งหานสะบัดแขนเสื้อข้างหนึ่งจนเซี่ยวอวี่เซวียนกระเด็นออกไป จากนั้นเหล่าองครักษ์จึงรีบคุมตัวเขาออกไป

“ปล่อยข้านะ เยี่ยจิ่งหาน ท่านคิดจะทำอะไร เป็นข้าที่บังคับให้นางออกมา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง ถ้าท่านมีฝีมือจริงๆ ก็อย่าทำให้ผู้หญิงต้องอับอายสิ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

องครักษ์ปิดปากเซี่ยวอวี่เซวียนและคุมตัวเขาออกไปทันที

ในลานกว้างที่รกร้างและทรุดโทรม นอกจากเสียงลมหนาวที่ดังหวีดหวิวก็มีเพียงเสียงสวบสาบของใบไม้ที่ร่วงหล่นให้ได้ยิน

หนาว

หนาวยิ่งกว่าอากาศช่วงเดือนสิบสองเสียอีก

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเยี่ยจิ่งหานยืนหลังตรงและนิ่งงันราวกับรูปปั้น

สายตาที่คมกริบของเยี่ยจิ่งหานกำลังจ้องมองนางอย่างเยือกเย็น เขาไม่พูดอะไรสักคำ และนั่นเองที่ทำให้กู้ชูหน่วนยิ่งหวาดกลัว เพราะนั่นคือความสงบเงียบก่อนจะเกิดพายุ

กู้ชูหน่วนยิ้มแหย “นั่นมัน... ข้ากลัวการแต่งงาน ก็เลยอยากออกมาสูดอากาศแล้วค่อยกลับไป”

"....."