กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 341

ฮ้า......

ผู้คนต่างพากันสูดหายใจเข้าด้วยความตกใจ

ไข่มุกเหวินหยวน ที่แท้ก็คือไข่มุกเหวินหยวน......

ของล้ำค่าชิ้นนี้ หรือว่าจะไม่ใช่ชิ้นก่อนสุดท้ายชิ้น？ทำไมชิ้นที่สองก็เอาออกมาประมูลแล้ว？

ฝูงชนเสียงดังสนั่นขึ้นในทันที

กู้ชูอวิ๋นกล่าวว่า "ท่านพ่อ ไข่มุกเหวินหยวนมีเพียงสองเม็ดในโลก ไม่ว่าของล้ำค่าชิ้นนี้จะใช้เงินเท่าไหร่ก็ต้องเอามันมาให้ได้"

อัครเสนาบดีกู้ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เขามองไปที่ไข่มุกเหวินหยวนด้วยแววตาที่เป็นประกายและความปรารถนาที่มิอาจปิดบังได้

ไข่มุกเหวินหยวนเป็นของล้ำค่าในใต้หล้า มีใครบ้างไม่อยากครอบครอง

เจ๋ออ๋องและองค์หญิงตังตังหายใจเร็วขึ้นสองสามจังหวะ และดีใจที่พวกเขาไม่ได้แย่งหญ้าจื่อเยียนกับกู้ชูหน่วนเมื่อครู่ ไข่มุกเหวินหยวนดีกว่าหญ้าจื่อเยียนมากนัก

เสี่ยวลี่ว์ตัวสั่นสะท้าน "องค์หญิง นั่นเป็นไข่มุกเหวินหยวนจริง ๆ หรือเพคะ？"

"เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล หอประมูลเฟิงเซียงเป็นสถานที่ใดกัน พวกเขาสามารถขายของปลอมได้หรือ？"

"เช่นนั้นเราจะประมูลหรือไม่เพคะ？"

"แน่นอน หากมีไข่มุกเหวินหยวนก็เท่ากับเครื่องรางที่สามารถชุบชีวิตได้ ไม่เอาอะไรเลยก็ได้ แต่จะต้องเอาไข่มุกเหวินหยวนมาให้ได้"

"องค์หญิง แต่เงินที่เรานำมานั้น รวมแล้วไม่ถึงสามล้านตำลึง อีกอย่างก่อนหน้านี้เราก็สูญเสียเงินจำนวนมากให้กับพระชายาหาน จึงไม่มีเงินมากนัก"

"ไม่มีเงินก็ต้องไปยืม เจ้ารีบส่งม้าเร็วกลับไปหยิบยืมเงินของเสด็จแม่มา เสด็จแม่ทรงอยากได้ไข่มุกเหวินหยวนมากกว่าผู้ใด พระองค์จะต้องให้เงินมาอย่างแน่นอน"

เสี่ยวลี่ว์ต้องการจะบอกว่าพระพันปีก็ไม่มีเงินมากนัก เพราะเงินส่วนใหญ่ของพระพันปีถูกพระชายาหานเอาไปหมดแล้ว

แต่การประมูลกำลังจะเริ่มแล้ว องค์หญิงตังตังต้องเร่งรีบ นางจึงทำได้เพียงสั่งให้คนรับใช้จัดการอย่างรวดเร็ว

"สี่ล้านห้าแสนตำลึง"

"ห้าล้านตำลึง"

"ห้าล้านสองแสนตำลึง"

"ห้าล้านแปดแสนตำลึง"

"หกล้านตำลึง"

เมื่อไข่มุกเหวินหยวนออกมา ผู้คนก็ครึกครื้น และคนจำนวนไม่น้อยก็แย่งกันเสนอราคา