กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 342

แม้ว่าพวกเขาอยากจะประมูล แต่ก็ไม่มีเงินมากพอที่จะเอาออกมา

อัครเสนาบดีกู้แทบจะกระอักเลือดออกมา

กู้ชูอวิ๋นหน้าซีด "ท่านพ่อ เช่นนั้นก็ปล่อยไข่มุกเหวินหยวนไม่เถิดเจ้าค่ะ"

“ไม่ได้ จะปล่อยไม่ได้ คนเราล้วนแต่ต้องเกิดแก่เจ็บตาย หากมีไข่มุกเหวินหยวนอยู่ในมือ ไม่ต้องพูดถึงความเป็นอมตะ อย่างน้อยการมีชีวิตอยู่อีกสองสามทศวรรษก็ไม่ใช่ปัญหา ยิ่งไปกว่านั้นหากมีไข่มุกเหวินหยวน แล้วมีคนมาขอไข่มุก พวกเราก็สามารถให้พวกเขายืมได้ในราคาที่สูง ให้ยืมเพียงไม่กี่ครั้งก็ได้เงินทุนคืนแล้ว"

อัครเสนาบดีกู้กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "สิบล้านหนึ่งแสนตำลึง"

เจ๋ออ๋องหน้าเขียวและชูป้าย "สิบล้านห้าแสนตำลึง"

อัครเสนาบดีกู้สะดุ้งตกใจ เจ๋ออ๋องสิ้นเนื้อประดาตัวแล้วไม่ใช่หรือ？

ทำไมถึงยังเสนอราคาสิบล้านห้าแสนตำลึงได้อีก？

หรือว่าเป็นเช่นเดียวกับเขา หยิบยืมเงินจากผู้อื่น？

เมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เจ๋ออ๋องหยิบยืมเงินจำนวนมากจากผู้อื่น เกรงว่าจะเพิ่มราคาไม่ได้มากนัก

อัครเสนาบดีกู้กัดฟันและกล่าวว่า "สิบล้านห้าแสนห้าหมื่นตำลึง"

"สิบล้านหกแสนตำลึง" เจ๋ออ๋องไม่พอใจ

แม้ว่าอัครเสนาบดีกู้จะเป็นขุนนางระดับสูง แต่ก็เป็นแค่ขุนนางคนหนึ่ง เมื่อเห็นเขาเสนอราคา ก็ยังกล้าที่จะประมูลแข่งกับเขา

"สิบล้านหกแสนหนึ่งหมื่นตำลึง"

"สิบล้านเจ็ดแสนตำลึง"

"สิบล้านเจ็ดแสนหนึ่งหมื่นตำลึง"

เจ๋ออ๋องก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

เพิ่มราคา？

จงใจจะเพิ่มราคาแข่งกับเขา？

เจ๋ออ๋องกล่าวอย่างโกรธเคือง "สิบเอ็ดล้านตำลึง"

องค์หญิงตังตังพูดไม่ออก

นางรอให้พวกเขาทั้งสองคนเสนอราคาให้เสร็จก่อน แล้วนางค่อยเพิ่มราคา แต่ทั้งสองคนเสนอราคาอยู่นานก็ไม่จบไม่สิ้น

โดยเฉพาะอัครเสนาบดีกู้ ทุกครั้งที่เขาจะเพิ่มราคาหนึ่งหมื่นตำลึง