กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 357

กู้ชูหน่วนตะลึง

มอบยาชะลอวัยให้นางทำไมกัน?

นางไม่ได้ต้องการยาชะลอวัย?

เมื่อมองดูในแววตาราวกับน้ำค้างอันเย็นยะเยือกของเยี่ยจิ่งหาน ซึ่งดูราวกับว่าจะปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อยปะปนอยู่ด้วย

กู้ชูหน่วนเกือบจะคิดว่านางดูผิดเสียแล้ว

“มอบให้ข้า?” นางถามด้วยความงุนงง

“อืม ให้เจ้า หากเจ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไป”

ทุกคนในงานประมูลต่างตกตะลึงจังงังกัน

โยนทิ้งไป?

นั่นเป็นเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงถ้วนเลยนะ

ร้อยล้านตำลึงในใจของพวกเขาสามีภรรยาหรือว่าจะเป็นเพียงแค่หนึ่งตำลึงเท่านั้น?

เหล่าหญิงสูงศักดิ์แต่ละคนในงานประมูลปิดปากกันและมองดูพวกเขาด้วยความอิจฉา

“ดูสิว่าสามีภรรยารักใคร่กันมากเพียงใด ชายหนุ่มผู้นั้นเพื่อรอยยิ้มหนึ่งของภรรยาถึงกับทุ่มเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึง ข้าอิจฉาแทบตายแล้ว”

“ก็มิใช่หรอกหรือ ผู้นั้นในเรือนข้าช่างตระหนี่ยิ่งนัก ไม่ต้องกล่าวถึงหนึ่งร้อยล้านตำลึงต่อให้สิบตำลึงเขาก็จะถือสากับข้า แต่งงานกันมาหลายปีเช่นนี้แล้วก็ไม่เคยมอบสิ่งใดให้แก่ข้าเลย”

"ไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่เกิดการทำร้าย"

“พระเจ้า หากว่าข้าเป็นหญิงผู้นั้นข้าคงจะปลื้มใจตายเป็นแน่”

“แต่ดูหญิงผู้นั้นบนใบหน้านั้นราวกับว่าไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย? เป็นไปได้ไหมว่านางตื่นเต้นเกินไปดังนั้นจึงยืนโง่ไปเลยและกล่าวสิ่งใดไม่ออกเสียแล้ว?”

"ข้าว่าเป็นไปได้"

กู้ชูหน่วนยิ้มที่มุมปาก

นางก็ไม่ได้ชอบยาชะลอวัยแล้วจะมีท่าทางมีความสุขอันใดได้

เยี่ยจิ่งหานมอบเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงให้กับนางจะเป็นการดีกว่า

หากว่ามอบให้นางนางคงจะมีความสุขยิ่งกว่านี้

เมื่อคิดเช่นนี้กู้ชูหน่วนก็ลังเลแล้วกล่าวขึ้นว่า "มิเช่นนั้นท่านแปลงยาชะลอวัยเป็นเงินมามอบให้กับข้า"