กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 387

เมื่อคนรอบข้างมองแวบแรก คิดว่ามันเป็นเพียงสร้อยข้อมือเล็กๆ

กู้ชูหน่วนเก็บซ่อนความตื่นตระหนกเอาไว้ในใจและยังคงปฏิเสธ "ไม่ได้ เจ้ามีถึงสิบหัว ซึ่งเป็นที่สังเกตและสะดุดสายตามากเกินไป รีบลงไปเดี๋ยวนี้นะ"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำปากบูดบึ้ง และจ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างน่าสงสาร

และไม่รู้ว่ามันขยับตัวท่าไหนทำให้หัวของมันหดตัวลงเรื่อยๆ จากเก้าหัวหดลงเหลือเจ็ดหัว ห้าหัว สามหัว และสุดท้ายก็หดลงเหลือเพียงหัวเดียวเท่านั้น

"......"

กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนต่างพากันพูดไม่ออก

นี่คืองูอะไรกันนะ?

ไม่เพียงแค่สามารถแปลงร่างได้ แต่มันยังสามารถหดหัวได้อีกด้วย

กู้ชูหน่วนถอนหายไป "เห็นแก่ที่เจ้าพยายามช่วยข้าค้นหาสมบัติล้ำค่า เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าติดตามไปด้วยก็ได้ แต่เจ้าห้ามก่อเรื่องให้กับข้าเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่ถ้ำสวินหลงซานที่นี่ เจ้ารู้หรือไม่?"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขดตัวเป็นวงกลมที่มือของนาง และในปากก็ส่งเสียงแห่งความดีใจมีความสุขอย่างต่อเนื่อง จากนั้นจึงขดตัวเป็นเกลียวที่ข้อมือของกู้ชูหน่วนและนอนหลับไป

เซี่ยวอวี่เซวียนบ่นพึมพำ "สิ่งแปลกๆ เกิดขึ้นได้ทุกปี โดยเฉพาะในปีนี้ ข้าไม่อยากมีปัญหากับงูตัวใหญ่ตัวนี้และเห็นว่าข้าควรจะอยู่ห่างมันไว้จะดีเสียกว่า"

ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากที่นี่เพื่อตามล่าขุมทรัพย์ต่อไปนั้น กลับพบเจอเข้ากับท่านเจ๋ออ๋องและนักเรียนที่สำนักศึกษาหลวงจำนวนหนึ่ง

ท่านเจ๋ออ๋องมีใบหน้าที่มีความสุขและอารมณ์ดี เขาต้องการหาสมบัติล้ำค่ามากมายในถ้ำสวินหลงซานแห่งนี้

ในมือของพวกเขาต่างมีกล่องหีบหรือไม่ก็กระสอบป่าน มีเพียงนางและเซี่ยวอวี่เซวียนเท่านั้นที่ในมือว่างเปล่า

นักเรียนจำนวนนั้นต่างพากันหัวเราะคิกคัก

"ข้าว่าพวกเจ้าสองคนคงยังไม่ได้ล่าขุมทรัพย์เลยกระมัง คงทำได้เพียงขุดดอกไม้ต้นหญ้าก็เท่านั้นกระมัง?"

"ดูจากท่าทางของพวกเขาก็รู้แล้ว ถึงแม้ว่าในถ้ำสวินหลงซานจะมีขุมทรัพย์เป็นจำนวนมาก แต่ไม่ใช่ว่าจะมีทุกที่ หากต้องการล่าขุมทรัพย์ละก็ ยังต้องดูด้วยว่าเป็นใคร เช่นท่านเจ๋ออ๋อง เขาเป็นคนดวงดีมาก เพราะได้หาสมบัติเจอแล้วถึงสามชิ้นด้วยกัน และหนึ่งในนั้นก็ยังเป็นสมบัติล้ำค่าอันดับที่สองอีกต่างหาก"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่อยู่บนข้อมือของกู้ชูหน่วนขยับตัวเล็กน้อย จากนั้นมันจึงโผล่หัวที่มีขนาดพอๆ กับตะเกียบออกมาจ้องมองนักเรียนเหล่านั้น และดูท่าราวกับจะกัดกินพวกเขาได้ทุกเมื่อ

"รู้แล้ว"

เมื่อเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว นักเรียนคนอื่นๆ ที่ทำงานหนักมาเป็นเวลานาน พวกเขาจึงหาที่สบายๆ เพื่อนั่งลงใกล้ๆ และวางแผนที่จะพักผ่อนสักครึ่งคืน

ครึ่งคืนที่พวกเขาเห็นเซี่ยวอวี่เซวียนและหลิ่วเย่ว์ รวมไปถึงคนอื่นล่าหมูป่าตัวแล้วตัวเล่า และหามเข้าไปไม่หยุด เสียงก่อไฟและกลิ่นหอมก็ลอยมาคละคลุ้งไม่หยุด

จากการคาดการณ์ประเมินคร่าวๆ นั้น มีหมูอย่างน้อยสิบกว่าตัว และมีกระต่ายอย่างน้อยยี่สิบกว่าตัว

นี่......

พวกเขามีกันแค่สี่คนไม่ใช่หรือ?

เยอะมากมายเช่นนั้นจะกินหมดได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าหลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยออกไปล่าสัตว์อีกครั้งด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง ทำให้พวกเขาเริ่มอยู่ไม่ติดเสียแล้ว