กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 388

"เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาใช้กลิ่นย่างหมูป่านี้เพื่อเป็นการดึงดูดสมบัติล้ำค่าอะไรบางอย่าง?"

"มีความเป็นไปได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะกินหมูป่าจำนวนมากเช่นนั้นหมดได้อย่างไร"

"ไปกันเถอะ เราไปดูกันเถอะ"

นักเรียนทั้งหลายพูดจบก็ลุกขึ้นและจับกลุ่มแอบเดินไปดูกัน เจ๋ออ๋องไม่อยากไปดู แต่ก็อดไม่ได้กับความน่าประหลาดใจนี้ จากนั้นจึงติดตามเดินไปดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

มองจากระยะไกล พวกเขาเห็นว่าพวกเขาได้ก่อไฟเอาไว้หลายกอง เซี่ยวอวี่เซวียนหมกมุ่นอยู่กับการย่างหมู และเหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อไหลท่วมตัว

กู้ชูหน่วนพัดพลางและโรยผงเครื่องเทศไปยังบนตัวของหมูป่า

และสิ่งที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยกลับกลายเป็นงูตัวหนึ่ง

เป็นงูตัวเล็ก งูที่มีขนาดเล็กกว่าตะเกียบ แต่กลับกินเยอะอย่างน่าแปลกใจ มันกัดกลืนหมูเข้าไปคำแล้วคำเล่า ราวกับไม่เกรงกลัวว่าจะกินจนพุงแตก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเห็นว่าพวกเขากำลังแอบดูหรือไม่ งูตัวน้อยก็ยืดหัวของมันขึ้นมาและทำเสียงขู่ใส่พวกเขา

และเมื่อมองไปลงที่พื้น แม้แต่กระดูกเศษซากหรือหัวหมูป่าก็ไม่มีให้เห็นแม้แต่นิดเดียว เพียงชั่วพริบตาเดียว พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเนื้อหมูป่าเหล่านั้นหายไปไหนหมด

หลังจากเสียงขู่คำรามของงูตัวน้อยนั้นดังขึ้น งูจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นในระยะไกลๆ งูเหล่านี้มีสีสันและสายพันธุ์ที่หลากหลายและเป้าหมายของพวกมันมุ่งไปที่นักเรียนที่กำลังแอบมอง

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป งูเหล่านั้นส่วนใหญ่แล้วมักมีพิษร้าย หากเมื่อถูกกัดเข้าจะต้องตายอย่างไร้ข้อสงสัยอย่างแน่นอน

ทุกคนต่างหลบหนีกันไปคนละทิศคนละทาง และกลัวว่าหากช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว เช่นนั้นก็จะตกอยู่ในอันตรายของงูพิษเหล่านั้น แม้แต่เจ๋ออ๋องก็วิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

กู้ชูหน่วนมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และกลอกตาใส่ "ไร้สาระ"

เรียกเพื่อนๆ งูพิษออกมาเป็นจำนวนมาก เพื่อมาทำให้คนอื่นตกใจและตัวเองจะได้กินต่ออย่างเอร็ดอร่อย ก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่คิดทำเช่นนี้ได้

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ จากนั้นจึงกินต่อไปโดยไม่กังวลอะไร

เซี่ยวอวี่เซวียนเหน็ดเหนื่อยจนทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับหอบเหนื่อย "ข้าเหนื่อยเหลือเกิน เจ้าหมอนี่ยังต้องกินต่อไปอีกนานแค่ไหนถึงจะอิ่มน่ะ ข้าย่างหมูป่ามาครึ่งค่อนคืนแล้วนะ"

"ซู่ๆ......"

หางงูสะบัดไปมา บนพื้นมีร่องรอยปรากฏขึ้น หนึ่งร้อย

เซี่ยวอวี่เซวียนลุกขึ้นทันที "หมูป่าหนึ่งร้อยตัว? ทำไมเจ้าไม่ไปหาเองล่ะ ข้าไม่ใช่คนใช้ของเจ้าเสียหน่อย ข้าไม่ทำแล้ว"

กู้ชูหน่วนก็ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว หมูป่าและกระต่ายมากกว่าสิบตัว พวกเขากลับไม่ได้กินสักคำ ทั้งหมดล้วนเข้าไปในท้องของมันทั้งหมด และเมื่อมองดูมันตอนนี้ก็มีขนาดเท่ากับตะเกียบเท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าหมูป่าเป็นสิบๆ ตัวที่มันกินเข้าไปนั้นไปอยู่ตรงไหนหมด?

ทันใดนั้นลมหายใจเย็นๆ ก็ดังขึ้นมาจากระยะไกล

เมื่อปรากฏตัวขึ้นก็ทำให้กู้ชูหน่วนและทุกคนต่างล้อมกันเป็นวงกลม

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น เป็นชายวัยกลางคนสองคน ฝีมือความสามารถของพวกเขาทั้งสองคนถึงระดับขั้นสูงสุด พวกเขาดูธรรมดา แต่เต็มไปด้วยรัศมีแห่งความฆ่าสังหาร

มือของกู้ชูหน่วนสั่นสะท้านไม่หยุดและพูดด้วยเสียงเรียบ "มีคนสั่งให้พวกเจ้ามาฆ่าข้าอีกแล้วหรือ?"

"ชีวิตของเจ้าต้องจบลงเพียงเท่านี้"

อ่า......