กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 389

"ใช่ ไม่รู้ว่าสิงโตเพลิงตัวนี้ผิดปกติอะไร ไม่คิดเลยว่ามันจะหลีกทางให้ บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสทอง หากพลาดไปแล้ว เกรงว่ายากที่จะหนีออกมาได้"

เจ๋ออ๋องหันกลับมา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "สิงโตเพลิงเป็นอสุรกายระดับสองยอดเขา แม้ว่าพวกเจ้าทั้งสี่คนจะร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถที่จะเอาชนะมันได้ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่มีสิงโตเพลิงอยู่ทุกหนทุกแห่ง"

"อย่ากังวลไปเลย เจ๋ออ๋อง หากท่านหวาดกลัว ก็กลับไปก่อนเถอะ"

เจ๋ออ๋องเตือนด้วยความหวังดี แต่ได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชา จึงอดไม่ได้ที่จะโกรธเคือง

นักเรียนคนอื่น ๆ รีบแบกเจ๋ออ๋องออกไปข้างนอก "ท่านอ๋อง หากนางอยากตายก็ปล่อยนางไปเถอะ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ พระสนมเหลียนมีท่านเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว หากท่านเป็นอะไรไป พระสนมเหลียนจะทำอย่างไร"

เจ๋ออ๋องต้องการจะไปเกลี้ยกล่อมกู้ชูหน่วน แต่กู้ชูหน่วนไม่ฟังเขา นางพาเซี่ยวอวี่เซียนและคนอื่น ๆ เดินเข้าไป เมื่อคนอื่น ๆ เห็นเช่นนั้นก็รีบลากเจ๋ออ๋องออกไป และกลัวว่าหากช้าไปเพียงก้าวเดียว จะกลายเป็นอาหารของอสุรกาย

ด้านนอกหุบเขา เจ๋ออ๋องที่ได้รับบาดเจ็บเดินไปเดินมา และมองเข้าไปในหุบเขาอย่างกระวนกระวายใจ

ผ่านไปสองชั่วยามแล้ว ทำไมพวกนางยังไม่ออกมาอีก？ถูกสิงโตเพลิงกินไปแล้วหรือไม่？

"พวกเจ้าเห็นแล้วหรือไม่ เมื่อครู่ทางด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ ดูเหมือนจะมีลำแสงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่รู้ว่าเป็นสมบัติอะไรปรากฏออกมา"

"บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยลำแสงที่พุ่งขึ้นมาเป็นเกลียว จะมองไม่เห็นได้อย่างไร เพียงแต่มีอสุรกายมากมายปรากฏตัวขึ้นทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ จะอันตรายมากหรือไม่？มีใครสามารถเข้าไปได้แล้วหรือ？"

"ตำแหน่งนั้นน่าจะเป็นส่วนที่ลึกที่สุดของภูเขาสวินหลง หากต้องการเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาสวินหลง อย่างน้อยก็ต้องมีวรยุทธระดับสี่ จึงจะสามารถเข้าไปได้ แต่ในบรรดานักเรียนของพวกเรา ผู้ที่วรยุทธสูงส่งที่สุดก็แค่ระดับสองเท่านั้น และไม่สามารถที่จะเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาสวินหลงได้ "

"หรือว่าหลังจากที่สมบัติปรากฏออกมาแล้ว ไม่มีใครได้มันไป？นี่เป็นการทำลายสิ่งของโดยเปล่าประโยชน์？เช่นนั้นพวกเราลองเข้าไปดูข้างในดีหรือไม่"

"เข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของภูเขาสวินหลง？ล้อเล่นอะไร？เข้าไปข้างในก็เท่ากับเข้าไปตาย？มันไม่คุ้มที่จะเสี่ยงชีวิตของตัวเอง เพื่อเข้าไปหาสมบัติเล็ก ๆ น้อย ๆ "

เหล่านักเรียนกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องสมบัติที่ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่เจ๋ออ๋องไม่สนใจ เขาสนใจเพียงกู้ชูหน่วนจะออกมาอย่างปลอดภัยหรือไม่

"ใกล้จะครบสามวันแล้ว ท่านอ๋อง พวกเราควรไปจากที่นี่ มิเช่นนั้นหากประตูเวทมนตร์ปิดลง พวกเราจะออกไปไม่ได้"