กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 395

เขาไม่เคยลืมเรื่องที่กู้ชูหน่วนรักษาพิษให้เขาก่อนหน้านี้ นางสั่งให้ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยไปจับงูจำนวนมากมาใส่ลงไปในหม้อยา และกล่องดวงใจของเขาก็โดนกัดไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ผู้หญิงคนนี้จงใจทำให้เขาอับอายขายหน้างั้นหรือ

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะตบปากตัวเอง

นางดันพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกมาเสียแล้ว

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าออกไปเดินเล่นก่อน อย่าเพิ่งเข้ามา”

ฟ่อๆ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่พอใจ วัวสองตัวกับหมูอีกยี่สิบตัวของมันยังไม่ขึ้นมาเลย ถ้าออกไปมันจะกินอะไร

คราวนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่ว่านอนสอนง่ายมาตลอดไม่ยอม มันไม่ไปไหนและทำตัวนิ่งอยู่บนโต๊ะ

กู้ชูหน่วนพ่นล่มหายใจและอยากจะถลกเสื้อจับมันโยนทิ้งไปเสียเดี๋ยวนี้

ตัวใหญ่ก็ดื้อ ตัวเล็กก็ดื้อ นี่จะไม่ยอมนางดีๆ เลยใช่ไหม

“ถ้าเจ้าไม่ออกไป เนื้อสักชิ้นก็ไม่ต้องกิน”

ประโยคนี้ฟังดูร้ายแรงถึงชีวิต เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แลบลิ้นออกมาและส่งเสียงฟ่อๆ อย่างไม่พอใจ จากนั้นจึงค่อยบิดร่างอ้วนๆ แล้วเลื้อยจากไปอย่างเชื่องช้า

มันเชื่องช้าเสียจนเลื้อยไปไม่ถึงไหนเสียที อืดอาดจนกู้ชูหน่วนอยากจะลงมาหิ้วมันออกไป

เยี่ยจิ่งหานมีสีหน้ามืดมน

งูตัวนี้จงใจรอดูเรือนร่างของเขาเป็นแน่

เจ้าของเป็นแบบไหน สัตว์เลี้ยงก็เป็นแบบนั้น

ทั้งคนทั้งงูนิสัยไม่ผิดกันเลยสักนิด

“มันช่วยหาแกนผลึกหิมะให้เจ้าใช่หรือไม่”

“เยี่ยจิ่งหาน ท่านไม่ต้องมาสนใจเรื่องแกนผลึกหิมะนี่เลย ข้าบอกแล้วว่าข้าจะช่วยฝังเข็มให้ท่าน และข้าต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก ท่านจะมาเนรคุณไม่ได้”

“แกนผลึกหิมะหมื่นปีจะกินทั้งอย่างนั้นไม่ได้ เว้นแต่ว่าจะมีฝีมืออยู่ในชั้นสูงสุดระดับห้าจึงจะกัดได้หนึ่งคำ ไม่อย่างนั้นหากกินเข้าไปร่างจะระเบิดถึงตาย”