กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 398

“ถ้าไม่มีข้าสักคน อย่าว่าแต่ขาทั้งสองข้างเลย แค่จะลุกขึ้นยืนท่านก็ทำไม่ได้”

นี่ไม่ใช่คำพูดที่รุนแรง แต่เป็นคำพูดที่หยามหน้าเขามาก

อุณหภูมิบนร่างกายของเยี่ยจิ่งหานลดฮวบ

เขากัดฟันและพูดว่า “เจ้าอยากจะลองดูอีกไหมล่ะ”

กู้ชูหน่วนหดคอหนี นางขยับถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างจากเขา

เยี่ยจิ่งหานยื่นแขนที่ยาวเหยียดไปรั้งนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กู้ชูหน่วนดิ้นเหมือนปลาไหลเพื่อให้หลุดออกมาจากจุดนั้น

ทว่ามือของเยี่ยจิ่งหานดูเหมือนจะมีตา ไม่ว่านางจะหลบอย่างไรก็ยังถูกเขารั้งเอาไว้ในอ้อมแขน ดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด

นี่คือช่องว่างของความแข็งแกร่ง

แม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะสูญเสียกำลังภายในไปเกือบทั้งหมด แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ผู้มีทักษะการต่อสู้อยู่ในระดับสี่อย่างนางจะรับมือได้

ลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่บนใบหน้าของนาง

ตรงหน้าของนางคือใบหน้าที่หล่อเหลางดงามไร้ที่ติของเยี่ยจิ่งหาน

กู้ชูหน่วนรู้สึกถึงลมหายใจที่กระชั้นถี่ขึ้นของเขา รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัว มองดูนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน

ราวกับจะทำอะไรนาง ถ้านางเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง

ดังนั้นกู้ชูหน่วนจึงผ่อนคลายอารมณ์และเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง ท่านหน้าแดงแล้ว”

เยี่ยจิ่งหานชักสีหน้า

ขณะที่กำลังจะขยับตัว กู้ชูหน่วนก็ชิงตัดหน้า ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากบางของเขา

บึ้ม

เยี่ยจิ่งหานชะงักงันและรู้สึกว่าร่างกายแทบจะหยุดทำงาน มีความรู้สึกเหมือนถูกไฟดูดไปทั่วทั้งร่าง

เมื่อมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็เห็นว่านางกำลังมองเขาอย่างหยอกเย้า

จะว่าเยี่ยจิ่งหานโกรธก็ไม่ใช่ ชอบก็ไม่เชิง โมโหหรือก็เปล่า เขาทำได้เพียงจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

กู้ชูหน่วนยิ้มและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง อยู่รถบนม้าอย่างนี้ไม่สะดวกเลย เราหาที่ที่สบายกว่านี้ใช้เวลาด้วยกันดีไหมเพคะ เรื่องแบบนี้ต้องสร้างบรรยากาศกันหน่อย”

"....."