กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 431

เวลายังคงผ่านไปนาทีต่อนาที

ลมอุ่นๆ พัดโชยมา จากนั้นกู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋ก็สูญเสียสติสัมปชัญญะไปอย่างสมบูรณ์

ขณะที่พวกเขากำลังจะก้าวเข้าสู่ขั้นสุดท้าย ร่างในชุดสีครามซึ่งโชกไปด้วยเลือดที่อยู่บนหน้าผาก็คว้าเถาวัลย์ที่เตรียมไว้ล่วงหน้า จากนั้นจึงไต่ลงมาอย่างรวดเร็ว

ประมุขชิงสอดส่องสายตามองไปรอบๆ อย่างกังวล พยายามมองหาผู้หญิงซึ่งอยู่ในความทรงจำคนนั้น

หินหนืดปะทุขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว แต่ละการปะทุทำให้รู้สึกเหมือนตกไปอยู่ในใจกลางกองไฟร้อนๆ ที่แผดเผาร่างของเขาอย่างต่อเนื่อง แต่เขาไม่ประหวั่นเลยแม้แต่น้อย ดวงตาที่มุ่งมั่นนั้นสาบานว่าจะไม่เลิกราหากไม่พบกู้ชูหน่วน

ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นกู้ชูหน่วนอยู่บนชะง่อนหินที่ยื่นออกมา

จิตใจที่ตึงเครียดของประมุขชิงค่อยผ่อนคลายลง

แต่ในไม่ช้าหัวใจของเขาก็หล่นวูบ

นางกำลังหลับตาและเสื้อผ้าก็อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย

โกรธ

โกรธอย่างท่วมท้น

ประมุขชิงไม่พูดพร่ำทำเพลงและกวาดฝ่ามือไปอย่างรุนแรง

เมื่ออันตรายย่างกรายเข้ามา เหวินเส่าอี๋ก็ฟื้นคืนสติ เขาดึงเสื้อผ้ามากันกู้ชูหน่วนไว้ทันที

จากนั้นจึงผลักกู้ชูหน่วนออกไปเพื่อกันไม่ให้แรงจากฝ่ามือมากระทบตัวนาง

สุดท้ายเขาจึงรวบรวมกำลังภายในที่เหลืออยู่ต้านทานพลังฝ่ามือที่รุนแรงนั้น

ปึ่ง!

เหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระอักเลือด

ยังไม่ทันจะตอบโต้ ประมุขชิงก็เคลื่อนไหวและโจมตีมาเรื่อยๆ

บู้มๆๆ!

ร่างกายของประมุขชิงโชกไปด้วยเลือดและได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เหวินเส่าอี๋ก็สูญเสียกำลังภายในไปมาก ตอนนี้วรยุทธ์ของเขาจึงด้อยกว่าประมุขชิงมาก ทั้งอาการบาดเจ็บก็ไม่ได้เบาไปกว่ากันเลย

นอกจากนี้เขายังถูกยาพิษจนเสื้อผ้าอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย

ซึ่งนั่นทำให้ประมุขชิงยิ่งเดือดดาลมากขึ้นไปอีก ด้วยเหตุผลเหล่านี้เอง เหวินเส่าอี๋จึงเสียเปรียบและเกือบจะเสียท่าให้ประมุขชิง

เสียงของการต่อสู้ดังครึกโครมและแว่วเข้ามาในหูเป็นครั้งคราว

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและลืมตาอย่างอ่อนแรง

ถ้านางไม่เห็นก็ไม่เป็นอะไร แต่เมื่อเห็นแล้วสติของนางก็เริ่มกลับคืนมาเล็กน้อย

แววตาของประมุขชิงแดงฉาน ร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเลือด และเขาก็โจมตีเหวินเส่าอี๋อย่างรุนแรง

เหวินเส่าอี๋ผู้น่าสงสาร เขาเคยอยู่ในจุดที่สูงส่งและมีวิทยายุทธแข็งแกร่ง เคยเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉงและน่าเกรงขาม แต่ตอนนี้กลับถูกประมุขชิงโจมตีจนแทบจะหมดลมหายใจ

“หยุด... หยุดนะ”

ขลุ่ยหยกถูกเหวี่ยงออกพร้อมกับจิตสังหารอันแรงกล้า พุ่งโจมตีไปทางเหวินเส่าอี๋

กู้ชูหน่วนรับรองได้เลยว่าหากถูกขลุ่ยโจมตีอีกครั้ง เหวินเส่าอี๋อาจบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นเสียชีวิต

กู้ชูหน่วนก้าวไปตรงหน้าเหวินเส่าอี๋โดยที่แทบจะไม่ลังเลใดๆ ขวางการโจมตีที่อันตรายถึงชีวิตนั้นไว้

ประมุขชิงตกตะลึง

เหวินเส่าอี๋ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย รูม่านตาของประมุขชิงหดตัวลง จากนั้นเขาจึงพยายามใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีสลายการโจมตีที่ร้ายแรงในคราวนี้

พลั่ก!

กำลังภายในของประมุขชิงถูกสะท้อนกลับด้วยตัวของเขาเอง การโจมตีนั้นรุนแรงจนเขากระอักเลือด

“ประมุขชิง...”

กู้ชูหน่วนคลานอย่างโซซัดโซเซไปประคองเขา

กู้ชูหน่วนกัดลิ้นตัวเองเพื่อดึงสติสัมปชัญญะให้กลับคืน

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วน ความโกรธของประมุขชิงจึงค่อยลดลง “ท่าน... ถูกวางยางั้นรึ”

“ขะ... ข้าถูกวางยา จากดอกเสน่ห์ราคะที่มีผลรุนแรง ท่านรีบ... รีบไปเสีย” นางไม่ต้องการมีความอะไรๆ กับประมุขชิง และยิ่งไม่ต้องการให้เขาเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของตนเอง

ประมุขชิงไม่สนใจและเริ่มควบคุมพลังปราณภายในของตน จากนั้นจึงวางมือทั้งสองข้างลงบนหลังของกู้ชูหน่วน ใช้กำลังภายในของตนเองช่วยขจัดพิษของดอกเสน่ห์ราคะให้นาง

พร้อมกันนั้นก็เอ่ยว่า “ท่านไม่ต้องกังวล ข้าไม่มีทางปล่อยให้เหวินเส่าอี๋มีชีวิตรอด ถึงอย่างไรเขาก็ต้องตายวันนี้ ต่อให้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม”

กู้ชูหน่วนตื่นตระหนก

นางต้องการหยุดประมุขชิงที่คิดจะมอบกำลังภายในให้นาง ทว่าก็สายเกินไปเสียแล้ว

กำลังภายในของประมุขชิงมีผลลัพธ์ไม่ต่างกับเหวินเส่าอี๋ที่ถูกนางดูดซับพลังไปอย่างต่อเนื่อง

“ข้าไม่อยากดูดซับกำลังภายในของท่าน ท่านรีบดึงฝ่ามือออกเร็วเข้า”

“ไม่เป็นไร ถ้าท่านต้องการ ข้ายอมให้ทุกอย่างแก่ท่านได้เสมอ”

ประมุขชิงยิ้ม แววตาที่อบอุ่นของเขาเต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจ

เขาไม่ได้ถอนฝ่ามือออก ทั้งยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้นางฟื้นตัวจากพิษของดอกเสน่ห์ราคะ

เมื่อเห็นแววตาที่เอาอกเอาใจและรอยยิ้มที่คุ้นเคย กู้ชูหน่วนก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของตนเอง

ประมุขชิงคืออี้เฉินเฟย