กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 432

เหวินเส่าอี๋หัวเราะเยาะตัวเอง ความสัมพันธ์ของนิกายเทพอสูรกับเผ่าเพลิงฟ้า เมื่อไม่ตายจากกันก็จะไม่ยอมลดละ ประมุขชิงจะปล่อยเขาไปได้อย่างไรกัน

เปลี่ยนมาเป็นเขา เขาก็ไม่อาจปล่อยประมุขชิงไปได้เช่นกัน

เหวินเส่าอี๋เหลือบมองกำแพงหินหน้าผาที่โกร๋นเปลือยเปล่าและทะเลโลหิต เขาเคยคิดว่าจะตายในมือของหัวหน้านิกายเทพอสูร เคยคิดว่าจะตายในมือหัวหน้าหออันดับหนึ่งในใต้หล้า เคยคิดว่าจะตายในมือเยี่ยจิ่งหาน มีสิ่งเดียวที่ไม่เคยคิดคือจะมาตายที่แห่งนี้ได้

“นิกายเทพอสูรกับเผ่าเพลิงฟ้ามีความเคียดแค้นอันใดกันหรือ?”กู้ชูหน่วนกล่าวถาม

“เป็นความบาดหมางที่ลึกซึ้งมาก คนนิกายเทพอสูรมีชีวิตอยู่จุดมุ่งหมายคือตามหาไข่มุกมังกร ขุดรากถอนโคนเผ่าเพลิงฟ้า อาหน่วน หากท่านยังเห็นว่าข้าเป็นสหาย ก็อย่ายุ่งเรื่องนี้เลย”

ประมุขชิงไม่ได้กล่าวพูดออกมาอย่างแจ่มแจ้ง แต่เขามีจุดยืนที่มั่นคงชัดเจน ไม่มีทางหนีทีไล่เลยแม้แต่น้อย

พลังความแข็งแกร่งของเขาควบแน่นบนฝ่ามือของเขา และเมื่อเขายกฝ่ามือขึ้นแทบจะทุบกระโหลกของเหวินเส่าอี๋แหลกละเอียดได้

เหวินเส่าอี๋ไม่ได้พูดว่าถูกพิษดอกเสน่ห์ราคะ ชีวิตนั้นตายไปดีกว่าจะมีชีวิตเสียอีก พละกำลังภายในของเขาเกือบจะสูญเสียสิ้น อีกทั้งร่างกายเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นจึงไม่มีทางหนีที่ไล่มาสู้รบตบมือหรอก

เวลานี้เขาก็คล้ายดั่งปลาที่อยู่บนเขียงปล่อยให้คนฟาดฟันได้เลยตามเลยแล้ว

มือทั้งสองข้างของกู้ชูหน่วนกางออก ขวางอยู่ตรงหน้าของเขา จากนั้นกล่าวพูดทีละคำว่า“อยากจะสังหารเขา เว้นแต่ท่านจะสังหารข้าก่อน ข้าเป็นหนี้ชีวิตเขาอยู่ เพียงแค่ข้ายังมีลมหายใจ ข้าก็ไม่สามารถให้คนสังหารเขาได้หรอกนะ”

“อาหน่วน”

ประมุขชิงดวงตาร้อนผ่าว

นางสูญเสียความทรงจำ แม้แต่ขาวดำก็ไม่สามารถแยกออกได้แล้วหรือกระไร?

พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ทั้งหมดไม่ใช่เพราะความร้ายกาจของเผ่าเพลิงฟ้าหรือ?

นางเมื่ออดีต พยายามอย่างที่สุดที่จะจัดการกับคนของเผ่าเพลิงฟ้าทั้งหมด โดยเฉพาะผู้อาวุโสเผ่าเพลิงฟ้ากับนายน้อยหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า ตอนนี้นายน้อยหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้าอยู่ที่ตรงหน้าแล้ว แต่ทว่านางกลับปกป้องเขา

หากไม่ใช่รู้ว่านางสูญเสียความทรงจำทั้งหมด ประมุขชิงล้วนต้องเข้าใจผิดว่านางไม่ใช่นางแน่

“ตอนนี้เขาบาดเจ็บสาหัส พละกำลังของเขาลดลง ท่านสังหารก็เอาชนะเขาโดยไม่ได้ใช้กำลังความแข็งแกร่ง รออีกหน่อยได้หรือไม่….”

“รอบาดแผลเขาดีแล้วค่อยสังหารเขานะหรือ?”น้ำเสียงของประมุขชิงแข็งกร้าว

รอหลังจากที่บาดแผลเขาหายดีแล้ว ค่อยสังหารเขามันง่ายที่ไหนกัน นายน้อยเผ่าเพลิงฟ้าอยู่ใต้โลกหล้า เป็นบุคคลที่มีความอัจฉริยะ

ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาลดลงสู่ระดับเริ่มต้นลำดับที่สี่แล้ว แต่เป็นการยากที่จะมารับประกันว่าเขาจะไม่ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วหลังจากออกไป

“ข้าสัญญาตกลงกับท่านได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้ที่ไม่ได้ ท่านหลบไป”

“อืม…..”

เสียงทุกข์ระทมของเหวินเส่าอี๋เปล่งออกมา คลื่นความร้อนในร่างกายของเขาโบกสะบัดแผ่ซ่านไปมา แม้ว่าเขาจะกัดริมฝีปากและลิ้นจนแตก สติของเขาก็ได้ค่อยๆ เลือนหาย

บวกกับอาการบาดเจ็บสาหัสของเขา ร่างกายอ่อนแอ อวัยวะกลวงอวัยวะตัน เส้นลมปราณพิเศษทั้งแปด มันเจ็บปวดแสนสาหัส คล้ายกับว่าจะถึงจุดแตกดับที่อันตรายแล้ว

หากไม่ใช่ว่าเขากัดแขนมาโดยตลอด เพื่อพยายามทำให้ตนเองมีสติ เกรงว่าจะเป็นลมหมดสติไปเสียตั้งนานแล้ว

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างดื้อรั้นว่า“ข้าเคยพูด หากว่าข้ายังมีลมหายใจ ก็ไม่มีทางให้คนทำร้ายเขาได้หากท่านต้องการอยากได้ชีวิตเขา ก็เอาข้าไปก่อนเถิด”

“ท่านคิดว่าข้าไม่กล้าสังหารท่านหรือ?”นางทำให้ประมุขชิงเดือดดาลมาก

คนเผ่าของพวกเขาถูกสาปด้วยโลหิต และพวกผู้ชายก็ค่อยๆ เน่าเปื่อยจากภายในสู่ภายนอก ตายไปด้วยความเจ็บปวด

ผู้หญิงในวันที่หนึ่งวันที่สิบห้าของทุกเดือน เมื่อโดนพิษของคำสาปโลหิตและมันปะทุขึ้น ตายดีกว่ามีชีวิตอยู่รอดต่อไปเสียอีก

และทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นผลงานชิ้นยอดเยี่ยมของเผ่าเพลิงฟ้า

นางจะช่วยเหวินเส่าอี๋ได้อย่างไร

“เช่นนั้นท่านก็สังหารเถิด”กู้ชูหน่วนส่ายหน้าปิดตา เพื่อรอประมุขชิงลงมือ

ประมุขชิงเดือดดาลยกมือตบไปทางกู้ชูหน่วน

เหวินเส่าอี๋มีสติขึ้นมาบ้าง

เขารีบร้อน ต้องการจะหยุดมัน แต่ทว่าเขากลับไม่มีพละกำลัง จึงทำได้เพียงมองดูฝ่ามือที่ตกลงมา

ประหม่า

หายใจไม่ออก

กังวล