กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 447

"เจ้าตายซะเถอะ"

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเยี่ยเฟิงเยือกเย็น และเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ท่วมท้น ทันใดนั้นเขาก็ชักดาบออกมา เลือดของผู้นำกองธงกล้วยไม้กระเซ็นออกมาราวกับสายฝน ที่โปรยปราย อีกทั้งเลือดยังกระเซ็นไปโดนใบหน้าที่ซีดเซียวของเยี่ยเฟิง และทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัว

แต่ในเวลานี้เยี่ยเฟิงกระปรี้กระเปร่ามากกว่าใคร ๆ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่สะท้อนใบหน้าอันน่าตกตะลึงของผู้นำกองธงกล้วยไม้

"ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าฆ่าข้า......ข้าเลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เด็กจนโต เจ้ากล้าดีอย่างไรมาฆ่าข้า พู......"

คำตอบที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้รับ คือการที่เยี่ยเฟิงแทงเขาอีกครั้งอย่างไร้ความปรานี

ผู้นำกองธงกล้วยไม้ถูกแทงสองครั้งติดต่อกัน ร่างกายของเขาเจ็บปวดทุกข์ทรมาน แต่เขาไม่สนใจ และจ้องมองไปที่เยี่ยเฟิงอย่างโกรธแค้น

จากความไม่อยากจะเชื่อในตอนแรกว่าความขมขื่นนำไปสู่ความโกรธแค้น

เยี่ยเฟิงหัวเราะเยาะ "ข้าเป็นคนที่เจ้าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโต？เลี้ยงมางั้นหรือ？เหอะ......การเลี้ยงดูของเจ้าก็คือการข่มเหงรังแกข้ามาโดยตลอด ในฤดูหนาวเจ้าให้ข้าเปลือยกายและคุกเข่าท่ามกลางหิมะอย่างทุกข์ทรมาน ในฤดูร้อนเจ้าขึงข้าไว้กลางแดดทั้งวันทั้งคืน โดยไม่ให้กินไม่ให้ดื่ม และทารุณอย่างโหดเหี้ยม เจ้าลองถามตัวเองดูว่าเจ้าเลี้ยงข้ามาจนโตจริง ๆ หรือไม่？ในสายตาของเจ้า ข้าเทียบไม่ได้เลยกับสุนัขตัวหนึ่ง สุนัขยังเลือกที่จะตายได้ และมีเศษอาหารให้กิน แล้วข้าล่ะ ข้ามีอะไร......"

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ารอดมาได้อย่างไร？ตอนที่ข้าถูกขังอยู่ที่หอคุมขังพญาหงส์ ข้าอาศัยน้ำฝนเพียงเล็กน้อยเพื่อประทังชีวิต ตอนที่ข้าหิวจนทนไม่ไหว ข้าต้องกัดกินเลือดเนื้อของตัวเองทั้งเป็นแทนข้าว ข้าต้องโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า กว่าจะได้เศษอาหารสักคำ"

"เมื่อเจ้ามีความสุขก็เฆี่ยนตี ไม่มีความสุขก็เฆี่ยนตี เจ้าเคยสนใจความรู้สึกของข้าหรือไม่？"

ผู้นำกองธงกล้วยไม้กล่าวอย่างโกรธเคือง "ข้าให้เกียรติเจ้าอย่างที่สุด และให้เจ้าเป็นผู้ปรนนิบัติที่สูงส่งของหุบเขาพิศวิญญาณ"

เยี่ยเฟิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ "นั่นเป็นเพราะข้าอาศัยเลือดเนื้อของตัวเอง ตอนเด็ก ๆ ข้าเกลียดเจ้า ตอนโตข้าก็เกลียดเจ้า และตอนนี้ข้าก็เกลียดเจ้ามากยิ่งขึ้นไปอีก ร่างกายของข้า หัวใจของข้า และแม้กระทั่งเนื้อหนัง ไขกระดูก และจิตวิญญาณของข้าก็เกลียดเจ้าเข้ากระดูก กินเลือดของเจ้า เลาะผิวหนังของเจ้า และดึงเส้นเอ็นของเจ้า"

ผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้ยินทุกคำ และรู้สึกหนาวในหัวใจมากยิ่งขึ้น

คำพูดเหล่านี้ เยี่ยเฟิงเคยบอกเขาแล้วครั้งหนึ่ง เขาเพียงแค่รู้สึกโกรธ แต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกโศกเศร้า

ในอดีตเขาสนุกกับการทรมาน แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเยี่ยเฟิงนั้น เทียบไม่ได้กับผู้ปรนนิบัติคนอื่น ๆ

เขาบอกว่าว่าจะมอบเยี่ยเฟิงให้กับผู้นำกองธงโบตั๋น หรือมอบให้ผู้อื่น เป็นเพียงคำพูดว่าพล่อย ๆ เขาไม่สามารถมอบเยี่ยเฟิงให้กับผู้อื่นได้จริง ๆ

ส่วนเรื่องที่จะฆ่าเยี่ยเฟิง เขาสามารถฆ่าได้ แต่ผู้อื่นไม่สามารถทำร้ายเขาได้แม้แต่น้อย

เขาไม่รู้ว่าเขามีความรู้สึกอย่างไรต่อเยี่ยเฟิง แต่เยี่ยเฟิงแทงเขาสองครั้ง และทั้งสองครั้งก็เป็นการแทงที่หมายเอาชีวิต

เยี่ยเฟิง......ไม่ต้องการให้เขามีชีวิตอยู่

เขาจะไม่รู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดได้อย่างไร

"หากข้าไม่โหดเหี้ยมกับเจ้า แล้วเจ้าจะจำข้าได้อย่างไร หากเจ้าไม่ชอบให้ข้าเอาอกเอาใจเจ้าเช่นนี้ ข้าเปลี่ยนวิธีก็ได้......ฉึก......"

ดาบในมือของเยี่ยเฟิงแทงลึกเข้าไปอีกสองสามนิ้ว เขาพูดออกมาจากระหว่างฟันว่า "ท่านช่างทำให้คนสะอิดสะเอียนยิ่งนัก ข้าเยี่ยเฟิงไม่ใช่ผู้ปรนนิบัติที่เจ้าเรียกก็มา พอโบกมือก็ไปอีกต่อไปแล้ว"

"เจ้าจะฆ่าข้าจริง ๆ หรือ？"

เยี่ยเฟิงไม่ตอบ แต่ออกแรงเพิ่มมากขึ้น และแทบอยากจะให้ดาบทั้งเล่มจมมิดเข้าไปในร่างกายของเขา เยี่ยเฟิงแทบอยากจะฆ่าเขาในทันที

ผู้นำกองธงกล้วยไม้รู้สึกฮึกเหิม

เขาเอามือข้างหนึ่งกำดาบไว้แน่น เพื่อยับยั้งไม่ให้ดาบแทงลึกเข้าไปอีก ฝ่ามือใหญ่ ๆ ของเขาเกือบถูกตัดขาดด้วยดาบ และเลือดก็ไหลออกมา

"ในเมื่อเจ้าต้องการให้ข้าตายมากขนาดนั้น เช่นนั้นเราก็ตายไปด้วยกันเถอะ"

ในขณะที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้พูด จู่ ๆ เขาก็ปล่อยมือในทันที และปล่อยให้ดาบทั้งเล่มแทงเข้าไปในร่างกายของเขา เขาพลิกมือขวาของตัวเอง และกริชอันแวววับก็อยู่ในมือของเขา

รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของเขา และทันใดนั้นเขาก็กำลังจะแทงกริชเข้าไปที่หัวใจของเยี่ยเฟิง