กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 458

เป็นความเกลียดชังความแค้นแบบใดกันที่ทำให้เผ่าเพลิงฟ้าต้องวางยาพิษที่ชั่วร้ายอย่างยาพิษคำสาปโลหิตเช่นนี้

"อาหน่วน......ท่าน......ท่านจะต้องช่วยข้าเกลี้ยกล่อมท่านพี่หนิว ให้ท่านพี่หนิวดูแล......ดูแลลูกสาวของข้าให้ดี บอกเขาว่า......ข้า......ไม่โกรธเขา......"

"ตกลง" กู้ชูหน่วนตอบตกลงด้วยเสียงสะอื้น

กูชูหน่วนมองไปที่ท่านอาสะใภ้หนิวด้วยความสงสารและไร้หนทาง แววตาที่มองไปนั้นเศร้าหมอง จากนั้นมือทั้งสองข้างก็ตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรงและจากไปด้วยความไม่เต็มใจ

เสียงกรีดร้องที่บีบหัวใจยังคงดังก้องอยู่ในหู

กู้ชูหน่วนอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาและฉีกมุมเสื้อผ้าออกเล็กน้อยเพื่อนำมาคลุมใบหน้าของท่านอาสะใภ้หนิว

นางไม่มีเวลามากพอที่จะเสียใจ ที่นี่ยังมีคนอีกมากมายที่ยังรอความช่วยเหลือจากนาง

กู้ชูหน่วนอุ้มเด็กและอีกมือหนึ่งแล้วสั่งให้คนนอกเผ่าพาผู้หญิงและเด็กที่อยู่ในมือของนางเข้าไปในถ้ำ จากนั้นให้ส่งกำลังคนมาทำการร่ายเวทมนตร์เกราะม่านอาคมเหล็กนิลเพื่อปิดปากถ้ำเอาไว้และเพื่อป้องกันให้พวกเขาเข้าไป

ตลอดทั้งคืนที่กู้ชูหน่วนทำการขับพิษให้คนในหมู่บ้านที่ได้รับความทุกข์ทรมานจากคำสาปโลหิตคนแล้วคนเล่า และได้ช่วยชีวิตของผู้หญิงที่ทนทุกข์ทรมานเช่นเดียวกัน

ความแข็งแกร่งพละกำลังของนางแทบจะถูกใช้จนหมดและนางก็ถูกฟันด้วยมีดจำนวนไม่น้อย

แต่นางไม่รู้สึกตัวเลย นางทำการช่วยชีวิตและขับพิษให้กับคนในหมู่บ้านอย่างมุ่งมั่นคนแล้วคนเล่า ราวกับมีเพียงวิธีการนี้เท่านั้นที่จะลดความเจ็บปวดของนางได้

ค่ำคืนถูกปกคลุมไปด้วยความหนาวเย็น

คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นคืนที่ไม่ธรรมดา

คืนนี้ยังถูกกำหนดให้เป็นคืนที่ผ่านไปอย่างยากลำบาก

เสียงกรีดร้องอันโหยหวน การคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด และเสียงคำรามของการสังหารอย่างบ้าคลั่งไม่ได้จบลงอย่างง่ายดายจนกว่าดวงอาทิตย์จะขึ้น

พระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้าและส่องแสงแจ่มแจ้ง

แต่ใจที่เศร้าหมองของพวกเขานั้นไม่อาจส่องแสงเปล่งประกายได้

ผู้ชายคนที่ฟื้นคืนสติได้คุกเข่าลงกับพื้น กอดร่างของคนที่รักเอาไว้และร้องไห้ด้วยความสำนึกผิด

ผู้หญิงทั้งหลายกระดูกหักและอ่อนแอล้มลงข้างผู้ชายที่ฆ่าตัวตายเพราะโทษตัวเอง หรือไม่ก็ฆ่าตัวตายเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว

นอกจากนี้ยังมีชาวบ้านหลายคนที่มีสีหน้าโศกเศร้าแบกเปลหามเพื่อช่วยชีวิตผู้คน

กู้ชูหน่วนทำการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับคนในหมู่บ้านด้วยความเจ็บปวด ภายในใจของนางนั้นเยือกเย็นถึงขีดสุด

ในหูนั้นมีเสียงของอาหนิวกล่าวโทษตัวเองด้วยความคร่ำครวญดังกึกก้อง

"เมียข้า เมียของข้า เหตุใดเจ้าต้องจากข้าไปเช่นนี้ เจ้าตายไปแล้วข้าจะทำอย่างไร ลูกของเราจะทำอย่างไร"

"ข้ามันสารเลว ข้าฆ่าเมียของข้าเองได้อย่างไร ฮือ......สวรรค์ ทำไมท่านต้องทำกับข้าเช่นนี้ ท่านอยากให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอม แต่ทำไมท่านต้องเอาชีวิตภรรยาของข้าไปด้วย"

อาหนิวเอาหัวโขกกับพื้นอย่างรุนแรงและอดไม่ได้ที่จะทำให้ตัวเองตายไป

กู้ชูหน่วนเดินไปตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกและกล่าวอย่างแผ่วเบา "เจ้าตายได้ แต่เจ้าได้คิดหรือไม่ว่าหลังจากที่เจ้าตายไป ลูกสาวของเจ้าจะเติบโตได้อย่างไร? หรือเจ้าต้องการจะตายไปพร้อมกับลูกสาวของเจ้าด้วย?"

อาหนิวหยุดเอาหัวโขกพื้นลงทันที

เขากุมหัวใจของเขาด้วยความเจ็บปวด เจ็บปวดจนไม่อาจอธิบายออกมาได้

"อาสะใภ้หนิวอดทนเพื่อที่จะให้กำเนิดลูกสาวออกมา หากเจ้าตายไป เช่นนั้นเจ้าจะไม่รู้สึกผิดต่อเลือดของอาสะใภ้หนิวที่ไหลออกมาเลยหรือ"

แววตาของกู้ชูหน่วนรู้สึกเจ็บปวด นางย่อตัวลงและประคองอาหนิวขึ้นมา จากนั้นน้ำเสียงของนางก็นุ่มนวลขึ้น

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่นางเป็นห่วงเป็นกังวลมากที่สุดก่อนที่อาสะใภ้หนิวจะจากไปคืออะไร? คือเจ้า นางกลัวว่าเจ้าจะโทษตัวเองแล้วฆ่าตัวตาย นางให้ข้ามาบอกเจ้าว่า นางไม่โกรธเจ้าและขอร้องเพียงแค่ให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป เลี้ยงลูกให้เติบโตต่อไป"

ข้างๆ มีเสียงเด็กทารกดังขึ้น

อาหนิวรีบอุ้มลูกสาวของตัวเองขึ้นด้วยความตื่นตระหนก และค่อยๆ กล่อม เขากลัวว่าหากมีเสียงดังจะทำให้ลูกสาวของเขาตกใจได้

นางหันหลังและวิ่งไปที่เรือนไม้ไผ่

ไม่ว่าความทรงจำของนางจะฟื้นกลับมาแล้วครึ่งหนึ่งหรือยังไม่ฟื้นกลับมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านางเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก

หากชาวบ้านในเผ่าหยกโทษนาง โกรธเกลียดนางก็ยังดี แต่ทุกคนในเผ่ากลับยอมทนกับความเจ็บปวด ความจากลา และแต่ละคนล้วนมาพูดปลอบใจนาง เพราะกลัวว่านางจะรู้สึกผิด

เมื่อเป็นเช่นนี้......

ไม่ได้เป็นการทำร้ายนางหรอกหรือ?

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก นางกลับลืมทุกอย่างและลืมภารกิจที่ต้องทำ

นางใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกอย่างสุขสบายและเป็นอิสระ

แต่ผู้คนในเผ่าของนางกลับต้องแบกรับความทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่

หากไม่ใช่เพราะการหันหลังกลับอย่างกะทันหัน นางก็คงไม่รู้ว่าบนโลกมนุษย์นี้ยังมีพิษคำสาปโลหิตที่ชั่วร้ายเช่นนี้อยู่

บริเวณใกล้เคียงกับเรือนไม้ไผ่

ผู้อาวุโสสามยกฝ่ามือขึ้นและต้องการจะตบตัวเองให้ตายทั้งเป็น

ผู้อาวุโสสี่และผู้อาวุโสหกเข้ามาขัดขวางเขาเอาไว้

"หากเจ้าตายไป วันที่สิบห้าเดือนหน้าที่ชาวบ้านต้องกำเริบเพราะพิษคำสาปโลหิตอีก ใครจะเป็นคนหยุดพวกเขาไว้?"

"โทษข้าเอง โทษข้าทั้งหมด หากไม่ใช่เป็นเพราะข้าก็คงไม่มีชาวบ้านจำนวนมากแหกประตูเหล็กและฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง ข้าต่างหากที่เป็นฆาตกร ข้าไม่มีหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว"

"นั่นเป็นเพราะพิษคำสาปโลหิตของเจ้ากำเริบ ทุกคนต่างก็เข้าใจว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดขึ้น ข้าจะบอกอะไรให้นะเจ้าสาม เรื่องในเผ่าก็มีเยอะมากพอแล้ว เจ้าช่วยทำให้พวกข้าคลายความกังวลลงหน่อยได้หรือไม่"

"พวกเจ้าปล่อยข้าไป ให้ข้าตายเสียเถอะ"