กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 459

ผู้อาวุโสสี่เดินโซซัดโซเซออกมาอย่างอกสั่นขวัญหาย เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างไรความรู้สึก “คนที่สมควรตายที่สุดควรคือข้า เป็นข้าที่ควบคุมคำสาปโลหิตไว้ไม่ได้ ทำให้คนในเผ่าที่ผูกติดอยู่ที่ประตูเหล็กออกมาได้ทั้งหมด ข้าคือคนที่สมควรตาย”

ผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโสสี่พากันแสวงหาความตาย

ผู้อาวุโสสูงมาถึง เขามีสีหน้าโกรธจัดและขว้างไม้เท้าในมืออย่างแรง

“พวกเจ้าอยากตายก็ไปตายให้ไกลๆ ข้า ผู้คนของเผ่าหยกล้มตายไปมากมาย พวกเจ้าไม่ช่วยทุกคนในฐานะผู้อาวุโสก็ไม่สมควรแล้ว ยังคิดจะมาคิดฆ่าตัวตายที่นี่ด้วยรึ ถ้าทุกคนเป็นเหมือนพวกเจ้าหมด ใครจะคอยตามหาไข่มุกมังกร ท่านหัวหน้าเผ่าคนเดียวรึ!”

“ผู้อาวุโสสูง...”

ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่ซึ่งมีผมเป็นสีขาวดอกเลาคุกเข่าลง หลั่งน้ำตาอย่างนึกตำหนิตนเอง

“หัวหน้าเผ่ายังอยู่ในหมู่บ้าน ถ้าหัวหน้าเผ่าเห็นพวกเจ้าในสภาพแบบนี้... เห็นพวกเจ้าเป็นเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะทำให้นางทุกข์ใจหรือ”

เมื่อเห็นความเศร้าเสียใจของผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสสูงจึงลดเสียงลง แม้ว่าในใจจะเจ็บปวดเหมือนถูกกรีดด้วยมีดก็ตาม

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเจ็บปวดและเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งเป็นแบบนี้เราก็ยิ่งต้องร่วมใจกันตามหาไข่มุกมังกรให้เจอ ขอเพียงแค่ตามหาไข่มุกมังกรได้โดยเร็ว คำสาปโลหิตของเผ่าหยกก็จะถูกทำลาย ไม่เช่นนั้นคำสาปโลหิตของเผ่าหยกจะยังคงถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น พวกเจ้าต่างรู้ดีว่าผู้ที่ถูกคำสาปโลหิตต้องเจ็บปวดเพียงใด บรรพบุรุษของเราต้องตายอย่างอนาถเพราะคำสาปโลหิตนี้ไปมากมายแค่ไหน หรือพวกเจ้าต้องการให้ลูกหลานเผ่าหยกรุ่นหลังต้องลิ้มรสความทุกข์ทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างที่พวกเราพบเจอ”

คำพูดของผู้อาวุโสสูงดังกังวานและทรงพลัง ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่เช็ดน้ำตาและพยายามลุกขึ้นยืน

พวกเขาจะตายไม่ได้

ต่อให้ต้องตายก็ต้องหาไข่มุกมังกรให้ได้

ไม่อย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับชาวบ้านนับพันนับหมื่นคนของเผ่าหยก

ผู้ที่ตกอยู่ในคำสาปโลหิตจะถ่ายทอดคำสาปนี้ให้บุตรหลานรุ่นหลัง ถ้าแก้ไม่ได้ คำสาปนี้จะยังคงอยู่ไปอีกหลายยุคหลายสมัย

พวกเขาลิ้มรสความเจ็บปวดจากคำสาปโลหิตมาเกือบทั้งชีวิต แล้วพวกเขาจะเต็มใจปล่อยให้คนรุ่นหลังต้องมาทนรับความทุกข์ทรมานที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายเช่นนี้ได้อย่างไร

“หัวหน้าเผ่าฝึกฝนวิทยายุทธอย่างหนักมาตั้งแต่เกิดเพื่อตามหาไข่มุกมังกร นางต้องแบกรับภาระที่หนักหนา พวกเจ้าจะแสดงความกังวลเกี่ยวกับการหาไข่มุกมังกรขณะที่อยู่ต่อหน้าท่านหัวหน้าเผ่าไม่ได้เด็ดขาด รู้หรือไม่”

“ท่านผู้อาวุโสสูงวางใจเถิด พวกเรารู้ดี ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่าไม่มีเวลาไหนที่หัวหน้าเผ่าไม่คิดจะตามหาไข่มุกมังกร พวกเราต้องทุกข์ทรมาน แต่ภาระที่นางแบกไว้นั้นหนักหนายิ่งกว่า”

“เอาละ ทุกคนแยกย้าย รีบดูแลทุกคนในเผ่าให้เรียบร้อย อย่าทำให้หัวหน้าผ่าต้องกังวลอีก”

“อื้ม”

“แล้วก็ ผู้เฒ่าสี่ ผู้เฒ่าห้า พวกเจ้าสองคนเตรียมเก็บของ อีกสองสามวันนี้ให้ออกไปจากเผ่าหยก ไปสืบหาร่องรอยของไข่มุกมังกร ไม่กี่ปีมานี้คำสาปโลหิตสำแดงฤทธิ์รุนแรงขึ้น พวกเราเผ่าหยกจะรออยู่เฉยๆ ไม่ได้ หากไม่รีบหาไข่มุกมังกรให้พบ เกรงว่าคงรักษาเผ่าทั้งเผ่าไว้ไม่ได้”

“รับทราบ”

ผู้อาวุโสสามเอ่ยอย่างลังเล “เช่นนั้นต้องบอกเรื่องนี้กับหัวหน้าเผ่าหรือไม่”

ผู้อาวุโสสูงโกรธเกรี้ยวและอยากจะเอาไม้เท้าทุบเขาให้ตายเสียเดี๋ยวนี้

“เจ้าคิดว่าหัวหน้าเผ่ายังเหนื่อยและยังเจ็บปวดไม่มากพอรึ”

“ข้า... ข้าทราบแล้ว ผู้อาวุโสสูงวางใจได้ พวกเขาจะไม่บอกท่านหัวหน้าเผ่าเด็ดขาด”

“พวกเจ้ายังไม่รีบส่งคนออกไปตามหาท่านหัวหน้าเผ่าอีก อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าเผ่าเด็ดขาด”

“ขอรับๆๆ”

กู้ชูหน่วนซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหินก้อนใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น นางได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดทั้งหมดและรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจอย่างห้ามไม่อยู่

ขณะนั้นเอง คนของเผ่าก็เข้ามาใกล้นางขึ้นทุกที