กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 469

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างเฉยเมย "อืม"

นี่เป็นครั้งแรกและทำใหม่อยู่หลายครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะถูกปากนางหรือไม่

"สำหรับฝีมือของท่าน ถือได้ว่าเป็นลักษณะของผัวที่ยอดเยี่ยม"

"ผัว？"

"แปลว่าสามี"

เพียงแค่คำพูดเดียวก็ทำให้หัวใจที่มืดมิดของเยี่ยจิ่งหานกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เขากำลังคิดอะไรอยู่ แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะมีจุดประสงค์อื่น แต่อย่างน้อยก็มีความรู้สึกต่อเขา

"หากเจ้าชอบกินข้าวต้มปลา ต่อไปข้าจะทำให้เจ้ากินทุกวัน"

"แค่ก ๆ ๆ......"

กู้ชูหน่วนเกือบจะสำลักออกมา

เขากำลังแสดงความรักอันลึกซึ้งให้ใครดูกัน？

ทำให้นางกินทุกวัน？

นางไม่ได้ยินผิดไปใช่หรือไม่

หรือว่าเยี่ยจิ่งหานจะสนใจนางจริง ๆ ？

แต่อย่าเลยดีกว่า นางยังอยากมีชีวิตอยู่อีกหลายปี

"ท่านเป็นท่านองค์ ท่านทำข้าวต้มปลาให้ข้ากินทุกวัน ข้าจะรับไว้ได้อย่างไร ท่านควรจะต้มให้ผู้อื่นกิน"

กู้ชูหน่วนบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาทำให้หญิงอื่นกิน

แต่เยี่ยจิ่งหานเข้าใจผิด เขาจ้องมองท้องที่แบนราบของนางอย่างมึนงง และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "อันที่จริง ไม่จำเป็นต้องเลือกที่รักมักที่ชัง"

"แค่ก ๆ ๆ......"

กู้ชูหน่วนก้มลงมองท้องของตัวเอง และเกือบจะสำลักออกมาอีกครั้ง เดิมที่ข้าวต้มปลาทั้งหอมและนุ่ม แต่ในตอนนี้นางไม่สนใจแล้ว

"โตขนาดนี้แล้ว ทำไมกินข้าวต้มปลาแล้วยังจะสำลักอยู่อีก" ในขณะที่พูด เยี่ยจิ่งหานก็ลูบหลังให้นาง

กู้ชูหน่วนรีบออกห่างจากเขา และยื่นชามในมือให้เขา "ข้าอิ่มแล้ว ท่านกินเถอะ"

"กินแค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้วหรือ？"

"อืม"

เยี่ยจิ่งหานโบกมือให้คนถอยออกไป และมุมปากของเขายกขึ้น "พรุ่งนี้เช้าข้าจะทำให้เจ้ากินอีก"

"ไม่ต้อง ๆ กินข้าวต้มปลาทุกวัน ข้ากลัวว่าคอเลสเตอรอลจะสูงเกินไป"

"คอเลสเตอรอล？"

"พูดไปท่านก็ไม่เข้าใจ ข้าอยากพักผ่อนแล้ว" นางต้องการจะบอกว่าท่านออกไปได้แล้ว คืนนี้นางจะนอนที่นี่

"คืนนี้จะพักที่นี่หรือ？"

กู้ชูหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ อย่างที่ไร้เดียงสา และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน "ท่านพี่ คืนนี้ข้านอนที่นี่ได้หรือไม่？"

เยี่ยจิ่งหานขมวดคิ้ว สายตาเช่นนี้....

นางไม่ได้คิดจะก่อเรื่องอีกใช่หรือไม่？

เยี่ยจิ่งหานไอเบา ๆ เขาเอามือไพล่หลังและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ควรจะยับยั้งชั่งใจไว้บ้าง"

กู้ชูหน่วนแบะปาก

ยับยั้งชั่งใจอะไรกัน

สมองกลวงหรือไม่

เห็นนางเป็นคนอย่างไร เห็นใครก็เข้าไปหาเรื่องงั้นหรือ？

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะเขกกบาลเขาแรง ๆ สักที

คนหลงตัวเอง

"ท่านพี่ ไม่รู้ว่าเหตุใดเมื่อข้าเข้าไปในเรือนอุสุม ข้าถึงรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัว นอนก็นอนไม่หลับ แต่เมื่อมาที่ห้องบรรทมของท่าน ข้าก็รู้สึกสบายตัว เช่นนั้นท่านย้ายไปนอนที่อื่นดีหรือไม่"

"ความหมายของเจ้าคือต้องการจะไล่ข้าออกไป？"

"จวนหานอ๋องทั้งหมดเป็นของท่าน หากจะพูดว่าไล่ออกไปก็ไม่ค่อยน่าฟังมากนัก ท่านดูสิ ท่านนอนอยู่บนเตียงนี้ทั้งวัน จนไม่รู้ว่าในจวนยังมีห้องดี ๆ อีกหลายห้อง ท่านน่าจะไปลองดูสักหน่อย"

"ข้าอยากอยู่ที่นี่ หากเปลี่ยนที่แล้วข้าจะนอนไม่หลับ"

เยี่ยจิ่งหานไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

หญิงผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่？

นางพยายามให้เขาเปลี่ยนที่นอน หรือเป็นเพราะนางไม่อยากร่วมห้องกับเขา และต้องการจะหาอะไรบางอย่างในห้องบรรทมของเขา

เมื่อคิดเช่นนี้ ความใจดีของเยี่ยจิ่งหานก็หายไปอีกครั้ง

"เช่นนั้นจะทำอย่างไร ข้าก็อยากจะนอนที่นี่เช่นกัน"

"มิเช่นนั้นก็นอนด้วยกัน？"

"......"