กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 469

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างเฉยเมย "อืม"

นี่เป็นครั้งแรกและทำใหม่อยู่หลายครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะถูกปากนางหรือไม่

"สำหรับฝีมือของท่าน ถือได้ว่าเป็นลักษณะของผัวที่ยอดเยี่ยม"

"ผัว？"

"แปลว่าสามี"

เพียงแค่คำพูดเดียวก็ทำให้หัวใจที่มืดมิดของเยี่ยจิ่งหานกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เขากำลังคิดอะไรอยู่ แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะมีจุดประสงค์อื่น แต่อย่างน้อยก็มีความรู้สึกต่อเขา

"หากเจ้าชอบกินข้าวต้มปลา ต่อไปข้าจะทำให้เจ้ากินทุกวัน"

"แค่ก ๆ ๆ......"

กู้ชูหน่วนเกือบจะสำลักออกมา

เขากำลังแสดงความรักอันลึกซึ้งให้ใครดูกัน？

ทำให้นางกินทุกวัน？

นางไม่ได้ยินผิดไปใช่หรือไม่

หรือว่าเยี่ยจิ่งหานจะสนใจนางจริง ๆ ？

แต่อย่าเลยดีกว่า นางยังอยากมีชีวิตอยู่อีกหลายปี

"ท่านเป็นท่านองค์ ท่านทำข้าวต้มปลาให้ข้ากินทุกวัน ข้าจะรับไว้ได้อย่างไร ท่านควรจะต้มให้ผู้อื่นกิน"

กู้ชูหน่วนบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาทำให้หญิงอื่นกิน

แต่เยี่ยจิ่งหานเข้าใจผิด เขาจ้องมองท้องที่แบนราบของนางอย่างมึนงง และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "อันที่จริง ไม่จำเป็นต้องเลือกที่รักมักที่ชัง"

"แค่ก ๆ ๆ......"

กู้ชูหน่วนก้มลงมองท้องของตัวเอง และเกือบจะสำลักออกมาอีกครั้ง เดิมที่ข้าวต้มปลาทั้งหอมและนุ่ม แต่ในตอนนี้นางไม่สนใจแล้ว

"โตขนาดนี้แล้ว ทำไมกินข้าวต้มปลาแล้วยังจะสำลักอยู่อีก" ในขณะที่พูด เยี่ยจิ่งหานก็ลูบหลังให้นาง

กู้ชูหน่วนรีบออกห่างจากเขา และยื่นชามในมือให้เขา "ข้าอิ่มแล้ว ท่านกินเถอะ"

"กินแค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้วหรือ？"

"อืม"

เยี่ยจิ่งหานโบกมือให้คนถอยออกไป และมุมปากของเขายกขึ้น "พรุ่งนี้เช้าข้าจะทำให้เจ้ากินอีก"

"ไม่ต้อง ๆ กินข้าวต้มปลาทุกวัน ข้ากลัวว่าคอเลสเตอรอลจะสูงเกินไป"

"คอเลสเตอรอล？"

"พูดไปท่านก็ไม่เข้าใจ ข้าอยากพักผ่อนแล้ว" นางต้องการจะบอกว่าท่านออกไปได้แล้ว คืนนี้นางจะนอนที่นี่

"คืนนี้จะพักที่นี่หรือ？"

กู้ชูหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ อย่างที่ไร้เดียงสา และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน "ท่านพี่ คืนนี้ข้านอนที่นี่ได้หรือไม่？"

เยี่ยจิ่งหานขมวดคิ้ว สายตาเช่นนี้....

นางไม่ได้คิดจะก่อเรื่องอีกใช่หรือไม่？

เยี่ยจิ่งหานไอเบา ๆ เขาเอามือไพล่หลังและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ควรจะยับยั้งชั่งใจไว้บ้าง"

กู้ชูหน่วนแบะปาก

ยับยั้งชั่งใจอะไรกัน

สมองกลวงหรือไม่

เห็นนางเป็นคนอย่างไร เห็นใครก็เข้าไปหาเรื่องงั้นหรือ？

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะเขกกบาลเขาแรง ๆ สักที

คนหลงตัวเอง

"ท่านพี่ ไม่รู้ว่าเหตุใดเมื่อข้าเข้าไปในเรือนอุสุม ข้าถึงรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัว นอนก็นอนไม่หลับ แต่เมื่อมาที่ห้องบรรทมของท่าน ข้าก็รู้สึกสบายตัว เช่นนั้นท่านย้ายไปนอนที่อื่นดีหรือไม่"

"ความหมายของเจ้าคือต้องการจะไล่ข้าออกไป？"

"จวนหานอ๋องทั้งหมดเป็นของท่าน หากจะพูดว่าไล่ออกไปก็ไม่ค่อยน่าฟังมากนัก ท่านดูสิ ท่านนอนอยู่บนเตียงนี้ทั้งวัน จนไม่รู้ว่าในจวนยังมีห้องดี ๆ อีกหลายห้อง ท่านน่าจะไปลองดูสักหน่อย"

"ข้าอยากอยู่ที่นี่ หากเปลี่ยนที่แล้วข้าจะนอนไม่หลับ"

เยี่ยจิ่งหานไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

หญิงผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่？

นางพยายามให้เขาเปลี่ยนที่นอน หรือเป็นเพราะนางไม่อยากร่วมห้องกับเขา และต้องการจะหาอะไรบางอย่างในห้องบรรทมของเขา

เมื่อคิดเช่นนี้ ความใจดีของเยี่ยจิ่งหานก็หายไปอีกครั้ง

"เช่นนั้นจะทำอย่างไร ข้าก็อยากจะนอนที่นี่เช่นกัน"

"มิเช่นนั้นก็นอนด้วยกัน？"

"......"

เยี่ยจิ่งหานไม่สนใจ

ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำ เขารู้สึกได้ว่ากู้ชูหน่วนกำลังดูแจกัน และหยิบจับแจกัน เห็นได้ชัดว่ากำลังหาบางอย่าง

"ท่านอ๋อง ในห้องบรรทมมีตำราค่อนข้างมาก ปกติแล้วนอกจากไปทำงานที่ห้องตำรา ท่านก็ทำงานในห้องบรรทมด้วยหรือ？"

"อืม"

เยี่ยจิ่งหานรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และกลัวว่ากู้ชูหน่วนจะบุกเข้ามา

น้อยครั้งที่อาบน้ำแล้ว เขายังรู้สึกว่ามีกลิ่นเหม็นสาบอยู่ เขาจึงให้คนเอาน้ำมาเท แล้วอาบน้ำอีกรอบ

"ท่านอ๋อง ข้าเห็นว่าเครื่องเรือนในห้องบรรทมของท่านเป็นไม้จันทน์ทั้งหมด ท่านชอบไม้จันทน์หรือ？"

กู้ชูหน่วนลุกลี้ลุกลน

นางพลิกหาจนทั่วห้องบรรทมแล้ว แต่ที่นี่ไม่พบม้วนหนังแกะโบราณ

ในตอนนี้เหลือเพียงที่ที่เขาอาบน้ำ

กู้ชูหน่วนเลือกค้นหาจากเตียงก่อน

ทันใดนั้นเยี่ยจิ่งหานก็กล่าวอย่างเยือกเย็น "ข้าจะให้คนเปลี่ยนเครื่องนอนให้สะอาด"

ในขณะที่พูด เขาก็สั่งการ

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างกังวล "ไม่ต้อง ๆ เครื่องนอนเหล่านี้มีกลิ่นของท่าน ข้าชอบดม อย่างนี้ก็ดีแล้ว"

ทันทีที่คำเหล่านี้ออกมา กู้ชูหน่วนก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง

นางพูดไร้สาระอะไร เยี่ยจิ่งหานต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ

แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมาจากด้านหลังฉากกั้น

"ท่านอ๋อง ข้าเห็นว่าบนเตียงเปื้อนเล็กน้อย ข้าจะช่วยทำความสะอาดให้ท่าน"

"ไม่ต้อง......"

เยี่ยจิ่งหานรีบอาบน้ำ และสวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมา

เขาห้ามกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนกำลังค้นหาสิ่งของบนเตียง และในที่สุดก็พบหนังสือ ในขณะที่นางกำลังจะเปิดดูก็ถูกเยี่ยจิ่งหานแย่งไป

นางรีบร้อนและคิดว่าสิ่งที่นางกำลังหา นางจึงแย่งมันกลับมา

ทั้งสองคนต่างคนต่างแย่งกัน จนตำราเปิดออก และสิ่งที่เผยให้เห็นคือตำรากามสูตร