กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 480

“พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?”เยี่ยจิ่งหานกล่าวถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“กราบทูลท่านอ๋อง พระชายาเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป จิตใจเก็บกดหดหู่ซึมเศร้า บวกกับครั้งก่อนได้รับบาดเจ็บจากการระเบิด นางจะต้องพักผ่อนให้เพียงพอ และต้องไม่ทำงานหนักและวิตกกังวล มิฉะนั้น ร่างกายของนางจะได้รับผลกระทบอย่างมาก จนกระทั่งมีความกังวลถึงเรื่องชีวิตได้”

“เช่นนั้นตอนนี้ล่ะ?”

“กระหม่อมได้จ่ายเบิกยาแก่พระชายาแล้ว พักผ่อนสงบจิตสงบใจก็มิเป็นอะไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เยี่ยจิ่งหานทอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วถามย้ำอีกว่า “เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ?พระชายาจิตใจเก็บกดหดหู่ซึมเศร้าหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ พระชายาจิตใจหดหู่ คิดว่าน่าจะมีเรื่องราวมากมาย โรคทางใจจำเป็นต้องใช้ยาทางใจรักษา ท่านอ๋องต้องเร่งขจัดโรคทางใจของพระชายาออกด้วย ไม่อย่างนั้นเป็นอย่างนี้ต่อไป…..”

“เช่นนั้นเด็กที่อยู่ในท้องพระชายาล่ะ?”

“อันนี้….เหมือนว่าชีพจรพระชายาไม่นิ่ง กระหม่อมยังต้องติดตามอาการพ่ะย่ะค่ะ”

ชีพจรนี้ มีบ้างไม่มีบ้าง พวกเขาไม่รู้เลยว่าสรุปแล้วพระชายามีข่าวน่ายินดีหรือไม่

“ได้ ข้ารู้แล้ว ออกไปเถิด”

“พ่ะย่ะค่ะ…..”

หลังจากที่เหล่าหมอหลวงพากันออกไป เยี่ยจิ่งหานบ่นพึมพำกับตนเองว่า“เป็นเพราะข้า เจ้าเลยเป็นซึมเศร้าหดหู่ใจใช่หรือไม่?หรือว่าข้าโหดร้ายกับนางจนเกินไป?”

ชิงเฟิงเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก

นายท่านดีต่อพระชายามาก ต่อให้ติดโคมไฟหาก็หาคนดีอย่างท่านอ๋องไม่ได้แล้ว

นายท่านโหดเหี้ยมอำมหิตกับพระชายาที่ไหนกัน?

อย่างชัดเจนคือพระชายาโหดเหี้ยมอำมหิตกับท่านอ๋อง

“กระจายคำสั่งออกไป ยกเลิกการกักบริเวณพระชายา ต่อไปดูแลพระชายาให้ดี พระชายาต้องการสิ่งใด เอาให้นางหมด ยกเว้นกลั่นยาอายุวัฒนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ให้ทางห้องครัวทำอาหารที่พระชายาชอบ พยายามให้มีน้ำมันน้อยหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ภายในห้องบรรทม

เยี่ยจิ่งหานมองใบหน้าซีดเผือดที่กำลังหลับอยู่ จิตใจเกิดความรู้สึกก่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก

มือที่เห็นกระดูกของเขาอย่างชัดเจนลูบสัมผัสใบหน้าของนางอยู่ จากนั้นกล่าวด้วยความจนปัญญาว่า“เจ้าอยากให้ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไรถึงจะดี”

เยี่ยจิ่งหานสัมผัสหน้าผากของนางโดยไม่ได้ตั้งใจและพบกับฝีมือความแข็งแกร่งของนาง

เยี่ยจิ่งหานตกใจ กล่าวขึ้นว่า“ยอดฝีมือระดับสอง เหตุใดขึ้นเร็วเช่นนี้?”

เกี่ยวกับยาอายุวัฒนะเหล่านั้นหรือไม่?

“พระชายากลั่นยาอายุวัฒนะอะไรออกมาหรือ?”

“กราบทูลท่านอ๋อง กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ ยาอายุวัฒนะที่พระชายากลั่นเรียบร้อยแล้วล้วนเก็บไว้ในวงแหวนอวกาศพ่ะย่ะค่ะ”

“ออกไปเถิด”

คนธรรมดาจะพัฒนาทักษะได้ ยังยากกว่าการขึ้นไปบนฟ้าเลย

แต่นางเพิ่งจะใช้เวลาเท่าไหร่เอง ก็ได้ยอดฝีมือระดับสอง เป็นอย่างนี้ต่อไป นางอยากจะได้ระดับห้า ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

มีหลายเรื่องราวที่เยี่ยจิ่งหานไม่เข้าใจ

ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า“ท่านอ๋อง ท่านมาได้อย่างไร”

นางอยากลุกขึ้น เยี่ยจิ่งหานให้นางนอนลง กล่าวว่า“ร่างกายเจ้ายังไม่แข็งแรง นอนลงเถิด ดีต่อลูกด้วย”

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างอบอุ่นกล่าวว่า“ท่านไม่โกรธแล้วหรือ?”

เยี่ยจิ่งหานหันศีรษะไปอีกทางด้วยความทรนง ไม่สนใจนาง

กู้ชูหน่วนทอดถอนหายใจออกมา กล่าวด้วยความเศร้าสร้อยว่า“ท่านอ๋อง ข้ารู้ตัวว่าผิดแล้ว อย่าโกรธได้ไหม?ดูสิ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าข้าได้รับกรรมตามสนองแล้วหรือ ถูกระเบิดจนได้รับบาดเจ็บ โดยเฉพาะหน้าอก เจ็บจนหายใจไม่ออก”

เยี่ยจิ่งหานตระหนก กล่าวว่า“ทหาร เรียกหมอหลวงมา”

หมอหลวงเหล่านี้ตรวจอาการอย่างไร คิดไม่ถึงเลยว่าฮูหยินของเขาจะทุกข์ทรมานอะไรอย่างนี้?

ยังบอกกับเขาว่าพระชายาไม่เป็นอะไรอีก

กู้ชูหน่วนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า“ท่านอ๋อง ตอนนี้หม่อมฉันไม่อยากเห็นหมอหลวงเหล่านั้น อีกสักครู่ก็ดีแล้ว ท่านอย่ากังวลเลย”

นางอ่อน แน่นอนว่าเยี่ยจิ่งหานต้องอ่อนด้วย

เขาดึงผ้าห่มช่วยกู้ชูหน่วน เพื่อไม่ให้นางได้รับความเย็น

“ให้หมอหลวงตรวจสักหน่อย ข้าจะได้วางใจ”