กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 506

ชายหนุ่มรูปงามดูชั่วร้ายและนัยน์ตาหลากสี แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเขามีเสน่ห์เย้ายวน โดยเฉพาะนัยน์ตาคู่นั้นที่หวานหยาดเยิ้ม ยิ่งทำให้คนลุ่มหลง เขางดงามมาก งดงามเสียยิ่งกว่าผู้หญิง แต่ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกว่าสง่าผ่าเผย

แต่หากมองให้ดี ๆ ก็จะดูออก ใบหน้าอันเรียบเนียนและบอบบางของเขา มีรอยหมัดที่ไม่สะดุดตา

กู้ชูหน่วนแน่ใจแล้ว

เป็นรอยหมัดจริง ๆ และไม่รู้ว่าใครที่ทิ้งรอยหมัดไว้บนใบหน้าของเขา

"ซือม่อเฟย เจ้าทำบ้าอะไร" กู้ชูหน่วนรู้สึกสับสนวุ่นวาย

จอมมารเอามือลูบผมสีดำสนิท ริมฝีปากสีแดงของเขายกขึ้น และกล่าวอย่างมั่นใจว่า "ข้าไม่ได้เป็นบ้า ข้ามาสู่ขอเจ้า พี่หญิง ท่านยินดีที่จะแต่งงานกับข้าหรือไม่"

กู้ชูหน่วนกลอกตาและปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด "ไม่แต่ง เจ้ามาทางไหนก็รีบกลับไปทานนั้น"

คนของเผ่าปีศาจต่างตกตะลึง

แม้ว่าหญิงผู้นี้จะเป็นพระชายาหาน แต่นางก็กล้าหาญเกินไป

ผู้ที่ขอนางแต่งงานคือจอมมาร แม้แต่จักรพรรดิทั่วทั้งใต้หล้าก็ยังต้องเกรงกลัวจอมมาร

แต่นางกลับไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่น้อย และปฏิเสธโดยตรง

ผู้คนที่เฝ้าดูอยู่ข้างๆ อย่างคึกคักก็ตกตะลึงเช่นกัน

ชายหนุ่มชุดแดงงดงามขนาดนั้น อีกทั้งยังนำสินสอดทองหมั้นมามากมาย นางปฏิเสธเช่นนี้......

"หญิงผู้นี้มีความสุขอยู่รอบกาย แต่กลับไม่รู้ว่านั้นคือความสุข"

"ใช่ หากเป็นพวกเรา ขอเพียงแค่เขาเต็มใจ ต่อให้จะเป็นนางสนมหรือสาวใช้ พวกเราก็จะอยู่"

"จะพูดเช่นนั้นไม่ได้ เจ้าดูตาของเขาสิ ทั้งสองข้างคนละสี ข้างหนึ่งดูเหมือนจะเป็นสีฟ้า และอีกข้างดูเหมือนจะเป็นสีม่วง"

"ใช่ นัยน์ตาของคนธรรมดาจะเป็นสีนี้ได้อย่างไร คงจะไม่ใช่วิญญาณชั่วร้ายหรอกนะ"

"ตูม......"

ผู้คนที่กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องดวงตาของเขาถูกลมพัดลึกลับบางอย่างพัดไป พวกนางกรีดร้องด้วยความตกใจ

จอมมารค่อย ๆ ดึงแขนเสื้อขึ้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง "พวกเจ้าโชคดีที่วันนี้ข้าอารมณ์ดี เหอะ......"

คนของเผ่าปีศาจกลืนน้ำลาย

เมื่อก่อนใครที่พูดถึงเรื่องดวงตาของนายท่าน ไม่มีใครรอดชีวิต

แต่คนเหล่านี้เพียงแค่ถูกจอมมารโยนออกไป และนี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ที่พูดคุยกันเรื่องดวงตาของจอมมารไม่ถูกฆ่า

ทุกคนต่างคิดว่าจอมมารจะโกรธจัด

ถึงอย่างไรเขาก็ถูกปฏิเสธต่อหน้าสาธารณชน และเป็นการเสียหน้ามาก

แต่จอมมารไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แต่กลับยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เขาเดินเข้าไปใกล้กู้ชูหน่วน จากนั้นก็ยิ้มและกล่าวว่า "ท่านไม่แต่ง แต่ข้าจะแต่ง ข้าจะแต่งงานกับท่าน"

ทุกคน "เอ่อ......"

นี่ยังคงเป็นจอมมารจอมที่อารมณ์แปรปรวนของพวกเขาอยู่หรือไม่？

กู้ชูหน่วนก็คิดไม่ถึงว่าใบหน้าของซือม่อเฟยจะหนามากเช่นนี้

ชายผู้นี้สง่างาม และยังเป็นเจ้าแห่งเผ่าปีศาจ จะแต่งงานกันจริง ๆ หรือ？

"จ้าหูหนวกตาบอดหรืออย่างไร ถึงได้ไม่เห็นว่าข้าแต่งงานแล้ว"

"คนอย่างเยี่ยจิ่งหาน ไม่คู่ควรกับท่าน และมีเพียงข้าเท่านั้นที่คู่ควรกับท่าน ข้าจะเลี้ยงดูทารกในครรภ์ของท่านเอง"

"ใครกล้าเลี้ยงลูกของข้า"

เสียงอึกทึกด้วยความโกรธดังขึ้น

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นชายสวมหน้ากากผู้หนึ่งทำหน้าตาบึ้งตึง และกำลังเดินมาช้า ๆ

มองไม่เห็นรูปลักษณ์ที่ชัดเจนของชายผู้นี้ ความเยือกเย็นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา และเมื่อเขาเข้ามาใกล้ ผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะตระหนกตกใจ และอดไม่ได้ที่จะคลานออกไป

เมื่ออยู่ต่อหน้าชายผู้นี้ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เมื่อเห็นว่าเยี่ยจิ่งหานออกมา กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ที่จะลูบหน้าผากของตนเอง

นางต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อไปตามหากุญแจรูปดาวดอกที่สาม

เกรงว่าคงยากที่จะหลบหนีในช่วงเวลาสั้น ๆ นางเพียงแค่ต้องการหาที่พักผ่อน

กองกำลังที่อยู่ด้านข้าง ลักษณะท่าทางดุร้าย เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ก็พร้อมที่จะรบได้ทุกเมื่อ

เยี่ยจิ่งหานและจอมมารต่างมองหน้ากัน และมีกลิ่นของดินปืนในนัยน์ตาของคนทั้งสอง

นอกจากเยี่ยจิ่งหานและจอมมารแล้ว เกือบทุกคนที่นั่นก็ถูกท่าทางหน้าตาที่ดุร้ายของครอบงำ

จอมมารหัวเราะเยาะ และสิ่งนี้ก็ดึงดูดความสนใจของผู้คน ฉลาดหลักแหลม

"ข้าก็คิดว่าเป็นใคร ที่แท้ก็เป็นแม่ทัพผู้ไร้พ่าย ทำไม เมื่อวานที่สู้กันยังไม่พออีกหรือ？"