กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 531

รอนางตื่นมาอีกครั้งได้เข้าไปที่หุบเขาตันหุยแล้ว

จอมมารนั่งอยู่ในเกี้ยวตลอด มองใบหน้านางที่หลับสนิทอยู่

กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นช้าๆกล่าวว่า“ที่นี่คือที่ไหนหรือ?”

“หุบเขาตันหุย”

“ข้าหลับนานแค่ไหนแล้ว?”

“สองชั่วยามเท่านั้นเอง”

กู้ชูหน่วนออกจากเกี้ยว เท่าที่มองเห็นเป็นห้องทั่วไปห้องหนึ่ง วางเกี้ยวไว้ตามลำดับอยู่จำนวนสิบกว่าเกี้ยว

ด้านนอกห้องมีแสงไฟมากมาย เหล่าลูกศิษย์ของหุบเขาตันหุยกำลังพากันตรวจลาดตะเวน

หุบเขาตันหุยใหญ่มาก มีพระตำหนักเชื่อมต่อกัน ยอดของพระตำหนักทุกแห่งจะมีผังปรากฏการณ์ของจักรวาลอินหยาง

“โครกคราก”

ไม่รู้ว่าท้องของใครร้องดังขึ้น

จอมมารเหลือบมองที่ท้องของนาง ยิ้มและกล่าวว่า“ท่านพี่หญิงน่าจะหิวแล้ว ข้าจะไปหาของกินให้ท่านนะ”

“ได้ เดินทางระวังด้วย อย่าทำให้คนของหุบเขาตันหุยตกใจล่ะ”

“รู้แล้ว ท่านพี่หญิงสงบจิตสงบใจรออยู่ที่นี่นะ ไม่นานข้าจะกลับมา”

จอมมารฉีกยิ้ม และมันเป็นยิ้มที่บริสุทธิ์มาก

เห็นเพียงแสงสีขาวแฉลบผ่าน ตรงหน้าจะยังมีร่างตำแหน่งที่อยู่ของจอมมารที่ไหนกัน

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าไปสำรวจภูมิประเทศของหุบเขาตันหุยดู จากนั้นกลับมาเล่าให้ข้าฟัง ข้าจะได้วาดภาพแผนที่ ดูว่าที่ไหนจะค่อนข้างมีความหวังว่าจะหากุญแจรูปดาวเจอ”

สิ่งที่ตอบกลับกู้ชูหน่วนมีเพียงความเงียบว่างเปล่า

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะลงมองข้อมือตนเอง

แต่ทว่าบนข้อมือของตนเองกับเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรเลย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ล่ะ?

แวบไปที่แห่งไหนอีกแล้ว?

ไม่ใช่ร่วงระหว่างเดินทางหรอกนะ หรือว่าเนิบนาบไปหาของกินแล้ว

กู้ชูหน่วนกระอักเลือด

เมื่อก่อนตอนอยู่จวนหานอ๋อง มันมักจะแอบชอบไปโขมยกินเนื้อในห้องครัวช่วงเวลากลางดึก

จวนหานอ๋องรู้ว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของนาง ทุกคนต่างหลิ่วหูหลิ่วตาปล่อยมัน

แต่ที่นี่คือหุบเขาตันหุย ถูกจับได้จริงผู้ใดจะออมมือแก่มัน ต่อให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หนีไว ก็จะต้องทำให้คนของหุบเขาตันหุยกู่ตกใจได้อย่างแน่นอน

รออยู่ห้องได้สักพักหนึ่ง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่กลับมา จอมมารก็เช่นกัน

พอมองท้องฟังยิ่งมืดขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนจึงนั่งไม่ติดแล้ว

เพียงแค่หาของกิน จะต้องไปถึงสองชั่วยามเชียวหรือ วนรอบหุบเขาตันหุยหนึ่งรอบก็ควรจะกลับมาได้แล้ว

กู้ชูหน่วนผลักประตูออกไป ถือโอกาสตอนฟ้ามืด แอบเดินไปทางห้องครัว เพื่ออยากจะหาจอมมารและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ให้เจอก่อน

หุบเขาตันหุยใหญ่มาก นางเห็นมีทหารอารักขาตรวจสอบลาดตระเวนอีกหนึ่งชุดเดินมา

สถานการณ์คับขัน นางเลยเขาไปแอบอยู่ในตำหนักหนึ่งที่อลังการสวยงาม

“แคร็ก…..”

เพิ่งจะหลบได้ ก็มีคนผลักประตู จากนั้นได้มีน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ผู้นำแห่งหุบเขา ไม่รู้ว่าดึกดื่นอย่างนี้ ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

น้ำเสียงนี้ เหตุใดถึงได้คุ้นหูนัก?

มันเหมือนกับว่าเป็นน้ำเสียงของน่าหลานหลิงลั่วเลย

กู้ชูหน่วนยืดคอขึ้นเล็กน้อย เป็นอย่างที่คิดคนที่พูดคุยอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่น่าหลานหลิงลั่วแล้วจะเป็นใครไปได้

นอกจากน่าหลานหลิงลั่ว ยังมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง

ชายวัยกลางคนรูปร่างสูง บรรยากาศรอบตัวของเขาโอบล้อมไปด้วยความพาลและการยกตนข่ม พอมองแล้วรู้เลยว่าไม่ใช่คนธรรมดา

“ได้ยินว่าพ่อของเจ้าได้รับปากเรื่องการแต่งงานของเจ้า หญิงสาวผู้นั้นเป็นคนที่เก่งกาจมีความสามารถ เป็นคนที่มีชื่อเสียงอยู่ในเมืองหลวง”

“ข้ารู้ ท่านพ่อกับท่านพ่อบุญธรรมดีกับข้ามาก ท่านพ่อมอบข้าแก่ท่านพ่อบุญธรรมเพื่อให้รับข้ามาเลี้ยง ท่านพ่อบุญธรรมอดไม่ได้ ยอมรับข้าเป็นลูกบุญธรรม แล้วยังเอาความสามารถฝีมือทั้งหมดมอบให้ แล้วพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหักล้างและยกเว้นการโต้แย้งทุกประเภท และยืนกรานในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง ให้ข้ากลายเป็นนายน้อยของหุบเขาตันหุย”

กู้ชูหน่วนฟังจนง่วง แทบอยากจะให้พวกเขาพูดจบแล้วรีบออกไปกัน

ทันใดนั้น ประโยคหนึ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน มันทำให้ใจที่ห่อเหี่ยวของนางฟูขึ้นมา

“ไม่นานก็จะมีการชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะแล้ว ครั้งนี้คนมามากมาย แม้แต่นิกายเทพอสูรที่ไม่สนใจเรื่องราวบนโลกนี้ก็มา เผ่าเพลิงฟ้าและนิกายเทพอสูรมีความคับแค้นกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอถึงเวลานั้นจะต้องระวัง ไม่ให้พวกเขาต่อสู้กันขึ้นมาเด็ดขาด”

“ขอรับ ลูกรู้ ลูกจะพยายามประนีประนอม”

นิกายเทพอสูรก็มาหรือ?

เช่นนั้นคนที่มาของนิกายเทพอสูรคือผู้ใดกัน?

หลังจากที่ข้ามผ่านมาแล้ว นางยังไม่ได้ไปที่นิกายเทพอสูรอย่างเป็นทางการเลย นอกจากท่านพี่ม่อเฟย คนอื่นนางรู้สึกเป็นคนแปลกหน้าอย่างมาก

“ส่งสาส์นเชิญไปที่เผ่าปีศาจแล้วใช่หรือไม่?วันมะรืนจะเป็นการชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะแล้ว เหตุใดเผ่าปีศาจถึงยังไม่มา?”

น่าหลานหลิงลั่วก็ค่อนข้างอึดอัดใจ

“ตามที่ลูกน้องรายงาน เผ่าปีศาจบอกว่าพวกเขาจะมาถึงตามเวลา หรือบางทีอาจจะล่าช้าระหว่างการเดินทางแล้วกระมัง”

“แม้จอมมารจะมีความสามารถสูง แต่ที่รู้ เขาเป็นคนที่ขี้หลงทาง มักจะหลงทางอยู่บ่อยครั้ง ส่งคนออกไปสนับสนุนรับเสียหน่อยนะ”

“ท่านพ่อบุญธรรม ท่านคิดมากแล้ว สาส์นเชิญแผ่นนั้นที่ส่งมอบแก่เผ่าปีศาจ เส้นทางของหุบเขาตันหุยเขียนไว้อย่างชัดเจน มันเป็นการเขียนของสำนักทั้งหมดที่ละเอียดที่สุด จอมมารไม่มีทางหลงและหาไม่เจอ ต่อให้จอมมารหาไม่เจอ ลูกน้องของเขาก็ต้องหาเจอ”

กู้ชูหน่วนทอดถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญาเงียบๆอยู่ในใจ

พวกเจ้าคิดเพียงแค่เขียนเส้นทางบนสาส์นเชิญอย่างละเอียด

แต่ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าสาส์นเชิญแผ่นนั้นเนื้อดีอย่างไร ก็เป็นการใช้กระดาษทำ มันถูกเขาทำเลอะเลือนนานแล้ว

ซือม่อเฟยไปตั้งนานยังไม่กลับมา ไม่ใช่ว่าหลงทางแล้วหรือ?

กู้ชูหน่วนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้

หากว่าไม่ใช่หลงทาง ทำไมตั้งนานแล้วเขายังไม่กลับมา

“ยาอายุวัฒนะที่ใช้ในการชุมนุมแบ่งปันครั้งนี้เป็นยาชั้นดี ห้ามเกิดข้อผิดพลาดเด็ดขาด” ***น่าหลานคือแซ่ของผู้นำแห่งหุบเขาตันหุย