กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 531

รอนางตื่นมาอีกครั้งได้เข้าไปที่หุบเขาตันหุยแล้ว

จอมมารนั่งอยู่ในเกี้ยวตลอด มองใบหน้านางที่หลับสนิทอยู่

กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นช้าๆกล่าวว่า“ที่นี่คือที่ไหนหรือ?”

“หุบเขาตันหุย”

“ข้าหลับนานแค่ไหนแล้ว?”

“สองชั่วยามเท่านั้นเอง”

กู้ชูหน่วนออกจากเกี้ยว เท่าที่มองเห็นเป็นห้องทั่วไปห้องหนึ่ง วางเกี้ยวไว้ตามลำดับอยู่จำนวนสิบกว่าเกี้ยว

ด้านนอกห้องมีแสงไฟมากมาย เหล่าลูกศิษย์ของหุบเขาตันหุยกำลังพากันตรวจลาดตะเวน

หุบเขาตันหุยใหญ่มาก มีพระตำหนักเชื่อมต่อกัน ยอดของพระตำหนักทุกแห่งจะมีผังปรากฏการณ์ของจักรวาลอินหยาง

“โครกคราก”

ไม่รู้ว่าท้องของใครร้องดังขึ้น

จอมมารเหลือบมองที่ท้องของนาง ยิ้มและกล่าวว่า“ท่านพี่หญิงน่าจะหิวแล้ว ข้าจะไปหาของกินให้ท่านนะ”

“ได้ เดินทางระวังด้วย อย่าทำให้คนของหุบเขาตันหุยตกใจล่ะ”

“รู้แล้ว ท่านพี่หญิงสงบจิตสงบใจรออยู่ที่นี่นะ ไม่นานข้าจะกลับมา”

จอมมารฉีกยิ้ม และมันเป็นยิ้มที่บริสุทธิ์มาก

เห็นเพียงแสงสีขาวแฉลบผ่าน ตรงหน้าจะยังมีร่างตำแหน่งที่อยู่ของจอมมารที่ไหนกัน

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าไปสำรวจภูมิประเทศของหุบเขาตันหุยดู จากนั้นกลับมาเล่าให้ข้าฟัง ข้าจะได้วาดภาพแผนที่ ดูว่าที่ไหนจะค่อนข้างมีความหวังว่าจะหากุญแจรูปดาวเจอ”

สิ่งที่ตอบกลับกู้ชูหน่วนมีเพียงความเงียบว่างเปล่า

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะลงมองข้อมือตนเอง

แต่ทว่าบนข้อมือของตนเองกับเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรเลย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ล่ะ?

แวบไปที่แห่งไหนอีกแล้ว?

ไม่ใช่ร่วงระหว่างเดินทางหรอกนะ หรือว่าเนิบนาบไปหาของกินแล้ว

กู้ชูหน่วนกระอักเลือด

เมื่อก่อนตอนอยู่จวนหานอ๋อง มันมักจะแอบชอบไปโขมยกินเนื้อในห้องครัวช่วงเวลากลางดึก

จวนหานอ๋องรู้ว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของนาง ทุกคนต่างหลิ่วหูหลิ่วตาปล่อยมัน

แต่ที่นี่คือหุบเขาตันหุย ถูกจับได้จริงผู้ใดจะออมมือแก่มัน ต่อให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หนีไว ก็จะต้องทำให้คนของหุบเขาตันหุยกู่ตกใจได้อย่างแน่นอน

รออยู่ห้องได้สักพักหนึ่ง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่กลับมา จอมมารก็เช่นกัน

พอมองท้องฟังยิ่งมืดขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนจึงนั่งไม่ติดแล้ว

เพียงแค่หาของกิน จะต้องไปถึงสองชั่วยามเชียวหรือ วนรอบหุบเขาตันหุยหนึ่งรอบก็ควรจะกลับมาได้แล้ว

กู้ชูหน่วนผลักประตูออกไป ถือโอกาสตอนฟ้ามืด แอบเดินไปทางห้องครัว เพื่ออยากจะหาจอมมารและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ให้เจอก่อน

หุบเขาตันหุยใหญ่มาก นางเห็นมีทหารอารักขาตรวจสอบลาดตระเวนอีกหนึ่งชุดเดินมา

สถานการณ์คับขัน นางเลยเขาไปแอบอยู่ในตำหนักหนึ่งที่อลังการสวยงาม

“แคร็ก…..”

เพิ่งจะหลบได้ ก็มีคนผลักประตู จากนั้นได้มีน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ผู้นำแห่งหุบเขา ไม่รู้ว่าดึกดื่นอย่างนี้ ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

น้ำเสียงนี้ เหตุใดถึงได้คุ้นหูนัก?

มันเหมือนกับว่าเป็นน้ำเสียงของน่าหลานหลิงลั่วเลย

กู้ชูหน่วนยืดคอขึ้นเล็กน้อย เป็นอย่างที่คิดคนที่พูดคุยอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่น่าหลานหลิงลั่วแล้วจะเป็นใครไปได้

นอกจากน่าหลานหลิงลั่ว ยังมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง

ชายวัยกลางคนรูปร่างสูง บรรยากาศรอบตัวของเขาโอบล้อมไปด้วยความพาลและการยกตนข่ม พอมองแล้วรู้เลยว่าไม่ใช่คนธรรมดา

“ได้ยินว่าพ่อของเจ้าได้รับปากเรื่องการแต่งงานของเจ้า หญิงสาวผู้นั้นเป็นคนที่เก่งกาจมีความสามารถ เป็นคนที่มีชื่อเสียงอยู่ในเมืองหลวง”