กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 535

แม้ว่านี่จะไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง

กู้ชูหน่วนถูกปิดตา และถูกน่าหลานหลิงลั่วจูงมือเข้าไปที่สถานที่ต้องห้าม

ระหว่างเดินทางคดเคี้ยวเลี้ยวอยู่ตลอดไปเวลาสองชั่วยาม

กู้ชูหน่วนจดจำการนับก้าวอยู่ในใจอย่างเงียบเชียบ

“ถึงแล้ว คือที่นี่แหละ”

น่าหลานหลิงลั่วเปิดผ้าปิดตาสีดำออกให้นาง

ทันทีที่ได้สัมผัสแสง กู้ชูหน่วนค่อนข้างไม่คุ้นชิน เลยยกมือขึ้นอังแสงจ้านั้นไว้

แสงที่เข้ามาแยงตาส่องสว่าง มีลายพร้อยกระทบส่องอยู่บนตัวของนาง

สักครู่หนึ่งกู้ชูหน่วนถึงได้ปรับสภาพรับการแสงได้ นางเงยหน้าขึ้น ที่นี่เป็นหุบเขาทรงกระบี่แห่งหนึ่ง

ด้านนอกของหุบเขาทรงกระบี่คล้ายดั่งความคมกริบเฉียบแหลมที่ถอดออกจากปอก ปลายกระบี่ชี้ขึ้นบนท้องฟ้า เหมือนกับกระทุ้งท้องนภาทั้งหมด

เพียงแค่ยืนอยู่ด้านนอกสถานที่ต้องห้าม กู้ชูหน่วนก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต ทิ่มแทงจนนางรู้สึกไม่สบายตัว

รูปลักษณ์ภายนอกนี้ เหมือนกับที่นางจิตนาการไว้เลย

แผนที่บนเข็มทิศ และคล้ายคลึงกับกริชที่นางแย่งชิงมาจากท่านปู่นั่นมาก

หุบเขาทรงกระบี่ใหญ่มาก และมีม่านแสงจางๆ อยู่รอบๆ และไม่รู้ว่าม่านแสงนี้แท้จริงแล้วมีไว้ทำอะไร

“ประตูหุบเขาอยู่ที่ไหน?”กู้ชูหน่วนกล่าวถาม

หุบเขาทรงกระบี่นี้ ควรจะมีประตูทางเข้าสิถึงจะถูกต้อง

น่าหลานหลิงลั่วส่ายหน้า กล่าวว่า“มีเพียงผู้นำแห่งหุบเขาที่รู้ว่าทางเข้าอยู่ตรงไหน ตามที่ท่านพ่อบุญธรรมพูด เพียงแค่เข้าไปในชั้นลึก นอกจากจะฝ่าแนวค่ายกลโบราณกาลในหุบเขาทรงกระบี่ไปได้ ไม่อย่างนั้นผู้ใดก็ไม่สามารถออกมาได้ คนของหุบเขาตันหุยเข้าไป ก็เพียงแค่กล้าเดินอยู่รอบนอกไม่กี่ชั่วยามเท่านั้นเอง”

“เช่นนั้นท่านเคยเข้าไปหรือไม่?”

“ไม่เลย เวลานี้ข้ายังไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไป”

น่าหลานหลิงลั่วมองแววตาที่มีความหวังของนาง จะยิ้มก็ไม่ยิ้มกล่าวขึ้นว่า“เจ้าเด็กอัปลักษณ์ เจ้าบอกความจริงกับข้ามา เจ้าอยากจะดั้นด้นเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม นึกอะไรขึ้นมาได้ใช่หรือไม่”

“ท่านพูดอย่างนี้ เหมือนว่าข้าละโมบโลภมาก ข้าเพียงอยากจะเห็นแค่นั้นเอง”

กู้ชูหน่วนเดินวนรอบหุบเขาทรงกระบี่หนึ่งรอบ พบว่าด้านบนของหุบเขาทรงกระบี่ได้รับการปกป้องโดยค่ายกล นับอย่างละเอียดมีอย่างน้อยสิบกว่าค่ายกล อีกทั้งแต่ละค่ายเชื่อมสัมพันธ์กัน โดยเฉพาะบริเวณทางเข้า

อยากจะทะลาย ไม่ถึงสิบวันครึ่งเดือนโดยพื้นฐานแล้วไม่สามารถทะลายได้

ดูเหมือนว่าอยากจะเข้าไป วิธีที่เร็วที่สุด จะต้องได้เป็นอันดับหนึ่งของการชุมนุมกลั่นยา

“ใช่แล้ว อันดับหนึ่งของการชุมนุมกลั่นยาสามารถเข้าได้ เช่นนั้นเมื่อก่อนพวกเขาเข้าไปทำอะไร?”

“ข้าจะรู้ได้ยังไง แม้ข้าจะเป็นนายน้อยของหุบเขาตันหุย แต่ข้าออกจากหุบเขาตันหุยได้หลายปีแล้ว เมื่อก่อนตอนที่เป็นเด็ก ท่านพ่อบุญธรรมกับเหล่าผู้อาวุโสไม่ยอมที่จะกล่าวพูดอะไรมาก”

น่าหลานหลิงลั่วใจกว้าง ปล่อยให้นางพิจารณามองอย่างละเอียดได้

จนกระทั่งปล่อยยอมให้นางศึกษาค่ายกลเหล่านั้น เขาเพียงแค่มองนางด้วยแววตาอ่อนโยน

จนกระทั่งช่วงเที่ยงวัน ทั้งสองคนถึงได้กลับออกไปจากสถานที่ต้องห้าม

ไม่รู้ว่าหุบเขาตันหุยเชิญคนมาเยอะแค่ไหน หุบเขามีคนเข้าออกเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนถูกจัดให้อยู่บนห้องที่ดีที่สุด ได้รับการปรนนิบัติอย่างดีที่สุด

คนรับใช้เอาอาหารมาให้ และอาหารบนโต๊ะเป็นมังสวิรัติทั้งหมด สาวใช้กล่าวอธิบายอย่างเขินอาย

”นายหญิงน้อยโปรดอภัย ในหุบเขาได้ส่งคนออกไปซื้อเนื้อหมูเนื้อวัวแล้ว ไม่นานก็สามารถทำอาหารชั้นดีแก่ท่านได้แล้วเจ้าค่ะ”

“ที่หุบเขาตันหุยของพวกเจ้าไม่ได้เลี้ยงวัวเลี้ยงหมูกันหรือ?”

“เอ่อ….มีเจ้าค่ะ….แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด สัตว์เลี้ยงที่มีชีวิตอยู่ถึงหายไป ไม่รู้ว่าผู้ใดลักขโมยไปน่ะเจ้าค่ะ”

กู้ชูหน่วนหมดคำพูด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำอะไร?

มันไม่กลัวท้องแตกหรือ?

กู้ชูหน่วนอดกังวลใจไม่ได้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะท้องแตกหรือไม่

“ไม่เป็นไร เจ้าออกไปก่อนเถิด”

ตอนที่อึมครึม นางได้ยินเสียงของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ กู้ชูหน่วนเลยตามทิศทางของเสียงไป

เสียงดังออกมาจากด้านในห้อง

หลังจากที่กู้ชูหน่วนมั่นใจว่าภายในห้องไม่มีคน จึงรีบเข้าไปทันที

พอเข้าไป กู้ชูหน่วนจึงได้เห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้น ไร้ซึ่งสติสะลึมสะลือ

กู้ชูหน่วนตกใจ ดีดมันแล้วกล่าวว่า“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไร?”

“งูตัวนี้ ของเจ้าหรือ?”

ทันใดนั้น ได้มีน้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น

กู้ชูหน่วนเอียงคอหันไปมอง

นั่นคือเป็นหญิงสาวที่สวยสง่างามมาก คิ้วบางผิวขาว ตาโตดำขลับ

ชุดที่นางสวมใส่คล้ายกับว่าเป็นชุดของชนกลุ่มน้อย นางมีผมเปียสองข้าง นางดูเด็ก ดูมีสง่า และดูดีมาก

“เจ้าคือใคร?”

กู้ชูหน่วนกล่าวถามอย่างระมัดระวัง

หญิงผู้นี้ปรากฎตัวอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง คิดไม่ถึงเลยว่านางจะสัมผัสไม่ได้เลยสักนิดหนึ่ง

หากไม่ใช่ว่าวรยุทธ์นางสูง ก็ต้องมีอะไรที่เป็นพิเศษ

และมองดูนางอายุสิบกว่าปีเอง ต่อให้วรยุทธ์สูง ก็ไม่สูงไปไหนได้หรอกนะ

“ข้าชื่อฉี่หลัว เจ้าเป็นนายท่านของงูตัวนี้หรือ?มันแอบมองข้าอาบน้ำ”

ฉี่หลัวกล่าวตำหนิ แทบอยากจะสังหารมันทีเดียวเชียว

นางยังเป็นผู้หญิงที่เหมือนหยกเหมือนดอกไม้ ศิษย์พี่นางบอกแล้วว่าไม่สามารถให้คนอื่นเห็นร่างกายของนางได้

แม้ว่ามันจะเป็นงูตัวหนึ่งก็ไม่ได้

นึกถึงเมื่อครู่ตอนที่อาบน้ำ งูตัวนี้มุดหัวขึ้นมาจากในอ่างที่นางกำลังอาบอยู่ นางโมโหเป็นอย่างมาก