กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 537

“ท่านพี่ไป๋ ท่าน... ท่านพูดผิดไปหรือเปล่า ที่นางทำแตกคือ...”

“ไม่ว่าแม่นางกู้จะทำอะไรแตก สุดท้ายแล้วนางก็ไม่ได้ตั้งใจ”

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นไม่ใช่คนโง่ ดูก็รู้ว่าไป๋จิ่นไม่อยากเก็บเรื่องนี้มาคิดเล็กคิดน้อย หรือไม่นางคงอยากจะเป็นสหายกับกู้ชูหน่วน

สิ่งที่กู้ชูหน่วนทำแตกเป็นไปได้มากว่าจะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สำคัญของเผ่าน้ำแข็ง ไม่อย่างนั้นผู้ส่งสารศักดิ์สิทธิ์ฉี่หลัวคงไม่โกรธขนาดนี้

น่าหลานหลิงลั่วกำลังคาดคะเนว่าไป๋จิ่นอยากจะเป็นสหายกับนางจริงๆ หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นกันแน่

กู้ชูหน่วนลูบคาง ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา “ถ้าไม่ตีกันคงไม่รู้จักกัน เรื่องตะเกียงหลากสีข้าต้องขออภัยเป็นอย่างมาก ครั้งนี้กู้ชูหน่วนเป็นหนี้น้ำใจพวกท่าน ในภายภาคหน้าหากต้องการสิ่งใด หากข้าช่วยได้ ข้าจะพยายามช่วยอย่างสุดแรง”

“แม่นางกู้เป็นคนใจถึงตรงไปตรงมา องอาจห้าวหาญ เป็นเกียรติของเผ่าน้ำแข็งยิ่งนักที่ได้เป็นสหายกับท่าน”

ทุกคนถึงกับงงงัน

นี่เป็นสหายกันแล้วหรือ

ไม่ใช่ว่าไป๋จิ่นแห่งเผ่าน้ำแข็งมีนิสัยแปลกๆ คบหาด้วยยากและไม่เคยให้เกียรติใครหรอกหรือ

ที่เห็นอยู่ตรงหน้านางก็พูดจาดีนี่นา ไม่เห็นเหมือนในข่าวลือเลยสักนิด

“ท่านพี่ไป๋จิ่น...”

“เอาละ ถ้าจะตำหนิก็ต้องตำหนิเจ้าที่ไม่ระมัดระวัง จะไปโทษคนอื่นไม่ได้”

ฮวาฉี่หลัวทั้งกังวลทั้งโกรธและตกใจ ทำได้แค่กระทืบเท้าเร่าๆ

น่าหลานหลิงลั่วไกล่เกลี่ยเมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลา “ในเมื่อเป็นความเข้าใจผิด เช่นนั้นก็จบแต่เพียงเท่านี้ดีกว่า หลิงลั่วเตรียมสุราเบาๆ ไว้ให้ ถือเป็นการแสดงความขอโทษแทนคู่หมั้นของข้า”

“คู่หมั้น?”

ริมฝีปากสีแดงสดของไป๋จิ่นยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ อย่างไม่คาดคิด

นางเป็นพระชายาเอกของเยี่ยจิ่งหานมิใช่รึ

จะมาเป็นคู่หมั้นของนายน้อยแห่งตันหุยกู่ได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนคว้าปกคอเสื้อด้านหลังของเขา เบ้ปากบอกว่า “พรุ่งนี้จะมีการชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะ ยังจะมาดื่มสุราอะไรอีก กลับไปนอนเอาแรงให้เต็มที่เถอะน่ะ”

“นี่...”

น่าหลานหลิงลั่วยิ้มอย่างกระดากเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนไม่ให้เกียรติเขาเลยจริงๆ ที่มาดึงคอเสื้อของเขาต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้ ต่อไปในฐานะนายน้อย เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ยิ่งไปกว่านั้นคนของเผ่าน้ำแข็งยังมองอยู่ด้วย

สาวกของตันหุยกู่พากันอ้าปากค้าง

นี่น่ะหรือคือนายหญิงของนายน้อย

มัน... มันจะกำเริบเสิบสานเกินไปแล้ว

มีสตรีที่ไหนบ้างมาดึงคอเสื้อผู้ชายออกไปแบบนี้

ที่สำคัญก็คือนางกลับมาอีกครั้งและพูดอะไรที่น่าโมโหจนไม่อาจชดใช้ได้ด้วยชีวิต

“เสี่ยวฉี่หลัว เป็นสาวเป็นนางโกรธไปก็มีแต่ริ้วรอยจะขึ้น ถ้าเจ้ายังขมวดคิ้วอยู่อีก ระวังจะไม่มีใครแต่งงานด้วยละ”

“กู้ชูหน่วน เจ้า... มันจะมากเกินไปแล้ว”

คนของตันหุยกู่และเผ่าน้ำแข็งขอโทษขอโพยกันก่อนจะแยกย้าย

ภายในห้อง ใบหน้าเล็กๆ ที่อ่อนเยาว์ของฮวาฉี่หลัวเต็มไปด้วยความโมโห คิ้วที่เรียวดั่งใบหลิวขมวดมุ่นอยู่นานสองนาน

ที่หางตาของนางมีน้ำตาคลอ นางประคองถ้วยชาไว้และเอ่ยกับไป๋จิ่นที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิด “ท่านพี่ไป๋ ตะเกียงหลากสีแตกแล้ว ท่านไม่เจ็บใจหรือ ตะเกียงแตกแล้ว ต่อไปเราจะตามหาธิดาศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร ฮือๆ...”

ไป๋จิ่นวางถ้วยชาในมือและเอ่ยเรียบๆ “เจ็บใจไปทำไม เจ้าดูบนพื้นดีๆ สิ”

ฮวาฉี่หลัวมองตามสายตาของนางไปบนพื้น จากนั้นจึงเห็นว่าไส้ตะเกียงยังสว่างสดใสแม้ว่าตะเกียงจะแตกไปแล้วก็ตาม

นี่มัน...

ตะเกียงแตกไปแล้ว ไส้ตะเกียงจะยังสว่างอยู่ได้อย่างไร

ไป๋จิ่นมองทิศทางที่กู้ชูหน่วนเดินจากไปและเอ่ยเรียบๆ ว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิด ธิดาศักดิ์สิทธิ์อยู่ในหุบเขาตันหุย และอยู่ข้างกายของพวกเรานี่เอง”

ฮวาฉี่หลัวเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาและเอ่ยอย่างงุนงง “อยู่... อยู่ข้างกายพวกเรา ที่ไหนหรือ”

“ไกลสุดขอบฟ้า อยู่ใกล้แค่ตรงหน้า”

“ฉี่หลัวไม่เข้าใจ”

ไป๋จิ่นลูบศีรษะเล็กๆ ของนางอย่างรักใคร่ มุมปากแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เด็กโง่ เจ้าไม่คิดว่าดวงตาของกู้ชูหน่วนเหมือนดวงตาของธิดาศักดิ์สิทธิ์หรือ”

“อา... ท่าน... ท่านจะบอกว่านางคือธิดาศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร ถ้านางคือธิดาศักดิ์สิทธิ์ เหตุใดนางจึงจำพวกเราไม่ได้ นอกจากนี้... นอกจากนี้ยังดุว่าข้าจะไม่ได้แต่งงานอีกด้วย”