กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 546

ทุกๆคนต่างอดหัวเราะไม่ได้ หญิงผู้นี้เสียสติไปแล้วกระมัง

มีคนซื่อบื้อผู้หนึ่งยอมซื้อยาอายุวัฒนะเป็นหม้อของนาง นางควรที่จะแอบสุขใจอยู่แต่ก็ยังปฏิเสธไป

มีเรื่องแปลกปนะหลาดเกิดขึ้นทุกปี ในปีนี้ช่างมากมายเป็นพิเศษ

พวกเขาคิดว่าด้วยนิสัยอันเย่อหยิ่งของฮวาฉี่หลัวก็คงจะสู้กับกู้ชูหน่วนขึันมาเป็นแน่

คิดไม่ถึงว่าฮวาฉี่หลัวจะตระหนักขึ้นได้และกล่าวเห็นด้วย “ใช่สินะ ดูสมองของข้าสิข้าลืมไปได้อย่างไรว่ายาอายุวัฒนะของท่านพี่กู้ขายเป็นเม็ดก็สามารถแย่งกันจนหัวแตกได้ ผู้ใดจะมีปัญญาซื้อยาทั้งหมดในหม้อของท่าน”

คำพูดนี้กล่าวซะ......

ราวกับว่ากู้ชูหน่วนเป็นยอดฝีมือกลั่นยาเช่นนั้นแหละ

หากว่านางเป็นยอดฝีมือกลั่นยางั้นพวกเขาก็เป็นอัจฉริยะกลั่นยากันทั้งสิ้นแล้ว

นักกลั่นยาคนอื่นๆก็ดูถูกเหยียดหยามด้วยเช่นเดียวกัน

แน่นอนว่าอายุยังน้อยประสบการณ์เบาบาง สักครู่จะให้พวกเขาได้เห็นว่าสิ่งใดที่เรียกว่าว่าการกลั่นยา

น่าหลานหลิงลั่วกล่าวว่า "ยาอายุวัฒนะของอาหน่วนขายเป็นจำนวนเม็ด ยังมีที่จะซื้อยาอายุวัฒนะเป็นเม็ดของอาหน่วนหรือไม่?"

ผู้ที่มีกำลังน้อยและกลางดูถูกดูแคลนโดยที่ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

ผู้อาวุโสเจ็ดด้านหนึ่งดื่มสุราชั้นเลิศอยู่บนโต๊ะอันเตี้ยและอีกด้านหนึ่งส่ายศีรษะกลั้นหัวเราะไม่อยู่

น่าหลานหลิงลั่วผู้นี้ไม่คู่ควรกับอาหน่วน

ด้วยนิสัยของอาหน่วนยาอายุวัฒนะยังไม่ออกมาในท้ายที่สุด นางจะขายออกไปอย่างเลอะเลือนได้อย่างไร?

ยังขายเป็นเม็ดเสียด้วย......

หากว่าบังเอิญอาหน่วนกลั่นยาระดับสี่ขึ้นไปออกมาได้แล้วจะขายเป็นเม็ดได้อย่างไร?

เป็นเรื่องไร้สาระจริงๆ

สีชิ่นยิ้มอย่างสง่างามและมีเสน่ห์ นางเก็บคันฉ่องในมือพร้อมบังเกิดรอยยิ้มบางๆที่มุมปากขึ้น

ยาอายุวัฒนะของเถ้าแก่เนี้ยของพวกนางต้องการขายเป็นเม็ด ไม่มีเงินทุนใดๆจะซื้อไหวหรือ?

ไป๋จิ่นก็ยิ่งหัวเราะอย่างหยั่งรู้ได้ยาก

หากว่ากู้ชูหน่วนเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกนางจริงๆงั้นยาอายุวัฒนะที่นางกลั่นออกมาจะต้องสั้นคลอนไปทั่วทั้งใต้หล้าเป็นแน่

ขายเป็นเม็ด หึ......

ถือว่ายาอายุวัฒนะที่กลั่นจากธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกนางเป็นดังผักกาดขาวสินะ

นักฆ่าโลหิตมองดูจอมมารที่ยังคงต่อสู้อย่างดุเดือดในระยะไกลอย่างเป็นห่วงโดยที่ในใจนั้นสับสนวุ่นวาย

แม้ว่าปกตินายท่านจะสับสนไปบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับเห็นเข้าก็ต่อสู้ แต่เขาสังเกตว่าช่วงนี้นายท่านแค่เพียงเห็นเยี่ยจิ่งหานเข้าไม่ว่าจะเป็นที่ใด ทั้งสองคนก็จะต่อสู้กันเสียก่อน

ที่น่าหดหู่ใจที่สุดคือทุกครั้งทั้งสองคนจะสูสีแบ่งลำดับกันไม่ออก

ตอนนี้นายท่านไม่อยู่เขาไม่รู้ว่าจะต้องเสียเงินซื้อยาอายุวัฒนะของแม่นางกู้ก่อนหรือไม่

เหวินเส่าอี๋แต่งกายด้วยชุดสีขาวดูดีไม่ธรรมดา ไร้ตัวตนและสง่างาม ยิ้มอย่างอบอุ่นและสุภาพนุ่มนวลดังเดิมไม่เปลี่ยน ดวงตาอันเฉียบคมคู่นั้นจ้องมายังร่างของกู้ชูหน่วนเป็นครั้งคราว

เดิมทีเขาสงสัยว่ากู้ชูหน่วนรู้เรื่องการกลั่นยาหรือไม่ แต่ตอนนี้เมื่อฟังน้ำเสียงของฮวาฉี่หลัวเกรงว่ากู้ชูหน่วนจะเป็นยอดฝีมือกลั่นยาผู้หนึ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งทักษะการควบคุมไฟของนางและทักษะการผสมยาอย่างคุ้นเคย ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ที่ไม่รู้เรื่องกลั่นยาเลยจะสามารถทำได้

การกระทำของกู้ชูหน่วนมักจะเกินจินตนาการของทุกๆคน ครั้งนี้นางอาจจะทำให้ประหลาดใจกันอีกก็เป็นได้

“ออกเตาแล้ว ออกเตาแล้ว”

เสียงตื่นเต้นเสียงหนึ่ง ทุกๆคนเงยหน้าขึ้นมองไปแต่กลับเห็นเตายาเปิดออกและนำกล่องเล็กๆออกจากถาด กล่องเล็กๆนั้นว่างเปล่ามีเพียงสีดำสนิทเต็มไปหมด

“เฮ้อ......ละลายไปหมดแล้ว หม้อใบนี้ไม่มียาอายุวัฒนะที่เป็นรูปเป็นร่างเลยแม้แต่เม็ดเดียว”

“หึ......เลิศที่สุด? แม้แต่ยาอายุวัฒนะที่เป็นรูปเป็นร่างเม็ดหนึ่งก็กลั่นออกมาไม่ได้?”

“ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ยาอายุวัฒนะระดับหนึ่งเป็นเพียงยาอายุวัฒนะธรรมดาก็ได้ สุดท้ายหล่ะแม้แต่ยาอายุวัฒนะธรรมดาๆก็ไม่สามารถเป็นรูปเป็นร่างได้ ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลาน พรสวรรค์ในหุบเขาของท่านก็ช่างไร้ราคายิ่งนักกระมัง”

“ท่านเจ้าสำนักทั้งหลาย ไม่ว่านักกลั่นยาผู้เก่งกาจเพียงใดก็มีเวลาที่ผิดพลาดได้ ทุกท่านไม่รอดูด้านหลังเสียก่อนอาจมีเรื่องน่าตื่นเต้นยินดีอยู่ด้านหลังก็เป็นได้” น่าหลานหลิงลั่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนต่างก็ฟังหูไว้หู

หม้อมากมายเช่นนั้นก็ล้มเหลวหมด ต่อให้ด้านหลังเป็นรูปเป็นร่างได้แล้วจะดีไปได้ถึงที่ใดกัน?

เปิดหม้อออกอีกสองหม้อก็ยังคงไม่มีสิ่งใดอยู่ด้านใน

ทั้งที่นั้นเกิดความวุ่นวายขึ้น สีหน้าของผู้คนมากมายนั้นดูไม่ได้เลยซึ่งหม่นหมองมากมายนัก

บางคนถึงกับตะโกนใส่ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานอย่างไม่ไว้หน้าว่า "ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลาน เช่นไรหุบเขาตันหุยก็เป็นนิกายใหญ่โต ท่านใช้วิธีการอันน่ารังเกียจเช่นนี้หลอกเงินของพวกเรา วิธีการก็ช่างฉลาดเกินไปหล่ะมั้ง"

ผู้อาวุโสเจี่ยแห่งหุบเชาตันหุยและคนอื่นๆต่างไม่พอใจและต่อว่ากลับไปด้วยความโมโห

“อะไรที่ว่าเอาเงินพวกเจ้าด้วยวิธีที่น่ารังเกียจ? พวกเราหุบเขาตันหุยเป็นผู้ขาดแคลนเงินหรือ?”

“อันนี้ผู้ใดอื่นจะรู้ได้หล่ะ”

ในขณะที่เกิดความขัดแย้งจู่ๆก็มีคนตะโกนขึ้นด้วยตื่นเต้นยินดีว่า "ออกจากเตาแล้ว เป็นรูปเป็นร่างแล้วและก็เป็นยาเสริมลมปราณด้วย"

“สวรรค์ เป็นยาเสริมลมปราณจริงๆ ยาเสริมลมปราณดีกว่ายาล้างไขกระดูกมากมายนัก นี่เป็นของชั้นดีอันดับหนึ่งเชียวนะ

“ก็ไม่ใช่หรอกหรือ และในหม้อหนึ่งได้ออกมาสามเม็ดเต็มๆ นี่......นี่ช่างเหลือเชื่อยิ่งนัก”

“ข้าโมโหนัก โมโหจนปอดของข้าจะระเบิดแล้ว เดิมทีข้าต้องการประมูลหม้อนี้ แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงกระทำลงไปโดยไม่รู้ตัว ทำให้ประมูลอีกหม้อหนึ่งซึ่งหม้อนั้นไม่มีเลยแม้แต่ผีตัวเดียว ข้าโมโหยิ่งนัก ข้าโมโหจนจะเป็นลมแล้ว"

“ข้าว่านะผู้แทนเจ้าสำนัก เรื่องก็เกิดขึ้นแล้วท่านโมโหไปก็ไร้ประโยชน์ ก็ลองมาคิดดูดีๆสักครู่จะประมูลยาดีๆบ้างได้อย่างไรเถอะ”

“ออกมาอีกแล้วและยังเป็นรูปเป็นร่างอีกด้วย นี่เป็นยาอันใดกันนะ......”