กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 545

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานเกรงว่าทุกคนจะถกเถียงกันอีกครั้งจึงรีบแนะนำว่า “นี่เป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยชุดแรก อีกสักครู่ผู้อาวุโสของหุบเขาตันหุยของเราจะกลั่นยาต่อหน้าทุกๆคนอีกครั้งและยาที่กลั่นออกมาทั้งหมดก็จะเข้าสู่การประมูลซึ่งราคาที่สูงก็จะได้ไป"

ทั้งที่นั้นต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

“ข้าก็ว่าแล้วครั้งนี้หุบเขาตันหุยได้จัดการชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะอันยิ่งใหญ่เป็นไปได้อย่างไรที่จะเพียงแค่ให้พวกเรามามาดูการทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆของผู้เยาว์ ที่แท้สิ่งสำคัญที่สุดรออยู่เบื้องหลังหน่ะ”

“ผู้อาวุโสของหุบเขาตันหุยล้วนเป็นยอดฝีมือในการกลั่นยา โดยพื้นฐานแล้วไม่มีผู้ใดในใต้หล้าสามารถเทียบได้ พวกเขากลั่นยาด้วยตนเองน้อยนักเมื่อพวกเขาออกโรงในครั้งนี้ต้องสามารถผลิตยาอายุวัฒนะได้มากมายอย่างแน่นอน"

“ก็ไม่ใช่หรอกหรือ เฮ้อ ครานี้หุบเขาตันหุยถือว่าไม่ได้มาเสียเที่ยว”

"แม้ว่าจะถูกผู้เยี่ยมยอดหลายท่านทำให้ตกอกตกใจก็คุ้มค่าแล้ว"

เพิ่งกล่าวจบลงค่ายกลแยกตัวก็สั่นสะเทือนสองสามครั้งซึ่งทำให้ใจของพวกเขาตะลึงกันขึ้นมาอีกครั้ง

“ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานไม่รู้ว่ายาล้างไขกระดูกทั้งห้าเม็ดนี้จะจัดการอย่างไร? หากว่ายาล้างไขกระดูกทั้งห้าเม็ดนี้ต้องการออกมาก็ขายให้พวกเราเถอะนะ”

“พวกท่านมาไกลเป็นพันลี้ถึงที่หุบเขาตันหุยของเราโดยเดินทางกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยแล้วยังจะให้พวกท่าน......เอ่อ......ตกใจกลัว ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนัก”

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานกล่าวพร้อมเงยหน้าขึ้นมองด้านบน ไม่รู้ว่าคนของเผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าหยกต่อสู้กันไปถึงที่ใดกันแล้วอยู่ ส่วนเยี่ยจิ่งหานและจอมมารยังคงต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง

ทุกคนไม่ได้โง่ซึ่งก็เข้าใจที่ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานกล่าวว่ารู้สึกละอายใจหมายความว่าอะไร

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานกล่าวต่อว่า “ดังนั้น ยาล้างไขกระดูกห้าเม็ดนี้ก็ตีกลองส่งดอกไม้ซึ่งส่งไปที่ใดผู้นั้นก็จะได้รับไป ถือเป็นการขออภัยทุกๆท่านจากหุบเขาตันหุย

ผู้คนที่มีกำลังน้อยและกลางมีความยินดียิ่งนัก

เช่นนี้ก็ยิ่งเป็นการดี หากว่าดอกไม้ส่งมาถึงในมือพวกเขา พวกเขาก็สามารถได้ยาล้างไขกระดูกเม็ดหนึ่งมาแบบเปล่าๆได้อีกด้วย

ลูกศิษย์ของหุบเขาตันหุยเริ่มตีกลองซึ่งเริ่มจากเผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าหยก ซึ่งทั้งสองฝ่ายเริ่มดำเนินการตีกลองส่งดอกไม้ขึ้นพร้อมกัน

“ตึงตึงตึง......”

ดอกไม้สองดอกถูกส่งไปอยู่ในมือของผู้มีกำลังน้อยและกลางทั้งสองที่แตกต่างกัน ซึ่งทำให้พวกเขาหัวเราะออกมาไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นยินดี

กู้ชูหน่วนเพียงแค่รู้สึกโศกเศร้าเท่านั้น คนเหล่านี้นะยาล้างไขกระดูกเม็ดเล็กๆหนึ่งเม็ดก็สามารถมีความสุขได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะกล่าวว่าช่างน่าเศร้าหรือช่างน่าขันดี

ยาล้างไขกระดูกเหล่านั้นมอบให้แก่นาง นางยังรู้สึกว่าเปลืองเนื้อที่

“ตึงตึงตึง......”

หลังจากที่ดอกไม้ดอกที่สามถูกส่งผ่านไปหนึ่งรอบก็ส่งมาถึงยังในมือของฮวาฉี่หลัว

ฮวาฉี่หลัวกล่าวด้วยความรังเกียจว่า "ก็ไม่ใช่เพียงแค่ยาล้างไขกระดูกหนึ่งเม็ดเท่านั้น ยังไม่พออุดฟันเลยจะนำไปทำสิ่งใดได้?"

ดอกไม้ดอกที่สี่ถูกส่งไปอยู่ในมือของหุบเขานรก ซึ่งหุบเขานรกยังมีรอยยิ้มสดใสแขวนอยู่บนใบหน้า แต่ละนิกายใหญ่ซึ่งอยู่ด้านข้างโดยตลอดรู้สึกทำสิ่งใดไม่ถูกกับคำพูดนั้นที่กล่าวออกมาของฮวาฉี่หลัว คนของหุบเขานรกเขินอายยิ่งนักจึงทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆและนำยาล้างไขกระดูกกลับไปนั่งลงยังตำแหน่งของตน

พวกเขาได้ยาล้างไขกระดูกมาหนึ่งเม็ดก็มีความสุขเช่นนี้ แต่คนของเผ่าน้ำแข็งกลับดูถูกดูแคลน เมื่อทั้งสองเปรียบเทียบกันขึ้นมาดูเหมือนว่าหุบเขานรกของพวกเขาช่างดูขัดสนยิ่งนัก

ทุกคนต่างมองไปยังเผ่าน้ำแข็งด้วยความอิจฉา

ได้เปรียบแล้วยังอวดความฉลาดอีก ยาล้างไขกระดูกสามารถทำให้เส้นวรยุทธ์เก้าขั้นเข้าสู่ชั้นที่หนึ่ง อยู่ภายนอกแม้ว่าจะมีเงินก็หาซื้อได้ยากเย็นยิ่งนัก

อย่างไรเผ่าน้ำแข็งก็เป็นเผ่าเก่าแก่แม้แต่ยาล้างไขกระดูก็ไม่เข้าตา

กลับเห็นฮวาฉี่หลัวโยนกลับหลังด้วยท่าทางเกียจคร้านโดยที่ไม่ได้เห็นค่าของยาล้างไขกระดูก เพียงแค่ตบๆมือและมองดูกู้ชูหน่วนกลั่นยาอย่างสนใจ

ผู้คนที่นั่งอยู่ด้านหลังฮวาฉี่หลัวซึ่งเป็นลูกศิษย์นิกายจำนวนไม่น้อยต่างวิ่งไปแย่งชิงกัน

แม้แต่ผู้นำนิกายหนึ่งก็อยากไป เพียงแต่ด้วยสถานะก็เกรงใจที่จะไปด้านหน้าแย่งชิงกับลูกศิษย์

ไป๋จิ่นด้านหนึ่งดื่มชาอีกด้านหนึ่งเตือนว่า "เสี่ยวฉี่เอ๋อร์ นี่คือหุบเขาตันหุยอย่าได้เอาแต่ใจตน"

ฮวาฉี่หลัวทำหน้าตาราวกับโดนหลอกพร้อมกับยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก็ได้ก็ได้ ฉี่หลัวรู้แล้ว ข้าจะดูการแข่งขันอย่างเชื่อฟังก็แล้วกัน”

ฮวาฉี่หลัวทำเช่นนี้หน้าตาของผู้นำแห่งน่าหลานก็อับอายอยู่บ้าง ยาล้างไขกระดูกเม็ดที่ห้าให้ก็ไม่ใช่ไม่ให้ก็ไม่ใช่

น่าหลานหลิงลั่วส่งสัญญาณทางสายตา ผู้ตีกลองก็เข้าใจในทันทีและกลองก็ถูกตีดังตึงตึงตึงขึ้นมา

ในขณะที่ทุกคนจ้องมองดูให้ดอกไม้ส่งมาถึงยังตรงหน้าของตนเองเสียงกลองก็ได้หยุดลง

พวกเขาผู้ที่ต้องการดันไม่ได้

ผู้ที่ไม่ต้องการกลับได้ดอกไม้สีแดงดอกนั้นอีกครั้ง