กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 552

ที่ขอบของแท่นหิน มีหินหนืดสารเหลวที่มีความร้อนสูงขนาดมหึมา

อุณหภูมิของหินหนืดนั้นสูงมาก ทำให้เกิดคลื่นของเหลวกระเพื่อมเป็นครั้งคราว และทำให้กู้ชูหน่วนร้อนจนเหงื่อไหลราวกับฝน

นางเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง และจ้องมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

ที่นี่เงียบสงัดมาก นอกจากเสียงกระเพื่อมตัวของหินหนืดแล้วก็ไม่มีเสียงดังขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่เสียงกรีดร้องโหยหวนเมื่อสักครู่ก็ไม่มีแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัวจะรบกวนสิ่งมีชีวิตบางสิ่งของที่นี่หรือไม่

"น่าแปลกมาก เหตุใดหุบเขาตันหุยถึงมีหินหนืดสารเหลวความร้อนสูง? อีกทั้งยังมีขนาดใหญ่มากเช่นนี้"

กู้ชูหน่วนก้มหน้ามองไปยังหินหนืด

ทันใดนั้น หินหนืดที่เดือดพล่านแต่เดิมก็สงบลงและมีภาพปรากฏขึ้น

ร่างกายของกู้ชูหน่วนสั่นไหวทันที จ้องมองไปที่ภาพที่ปรากฏขึ้นบนหินหนืดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

ภายในภาพที่ปรากฏขึ้นนั้น เป็นภาพของนางและเยี่ยจิ่งหานที่กำลังแตกหักกัน นางทิ่มแทงเยี่ยจิ่งหานด้วยดาบเล่มหนึ่งจนตายและจากนั้นก็หลบหนีไป

กู้ชูหน่วนเกิดความสงสัย

เหตุใดถึงปรากฏภาพเช่นนี้ขึ้นบนสารเหลวหินหนืดนี้?

อีกทั้งแต่ละภาพที่ปรากฏขึ้นมาก็ชัดเจนราวกับเรื่องจริงที่จะต้องเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้

ยังไม่ทันที่นางจะหายตกใจ ภาพที่ปรากฏขึ้นนั้นก็เปลี่ยนไป

นางควักหัวใจของนางออกมาเพื่อใช้เป็นยารักษาชีวิตของเผ่าหยก แต่สุดท้ายก็ต้องตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยเงื้อมมือของตัวเอง ทุกคนในเผ่าหยกยืนล้อมรอบต่อหน้าร่างของนางจะร้องไห้อย่างน่าอนาถ

และยังมีอี้เฉินเฟย อี้เฉินเฟยมีผมหงอกขาวเต็มศีรษะและกระโดดเข้าไปยังหม้อเตาเผากลั่นยา และใช้ตัวของเขาเองเพื่อช่วยให้นางปรุงกลั่นยาอายุวัฒนะออกมา และหลังจากตายไปก็ไม่มีเหลือแม้แต่โครงกระดูก

"......"

ดวงตาของกู้ชูหน่วนมีน้ำตาไหลออกมา

นางยื่นมือออกมาจับกุมหัวใจของนางและหัวใจของนางก็เต้นแรงอย่างต่อเนื่อง

นางรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังหวาดกลัวและร่างกายก็สั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

เยี่ยจิ่งหานถูกนางฆ่าแล้ว

อี้เฉินเฟยกระโดดเข้าไปยังหม้อเตาเผากลั่นยา เพื่อใช้การตายของเขาปรุงกลั่นยาอายุวัฒนะขึ้นมา......

เหตุใดสารเหลวหินหนืดต้องปรากฏภาพเช่นนี้ขึ้นมา?

หรือเป็นเพราะสารเหลวหินหนืดสามารถคาดการณ์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้อย่างนั้นหรือ?

ไม่......

เป็นไปได้อย่างไร......

บนโลกนี้จะมีคนและสิ่งใดที่สามารถรู้เหตุการณ์ในอนาคตได้?

กู้ชูหน่วนส่ายหน้าและพยายามเก็บกลั้นความหวาดกลัวเอาไว้ในใจ จากนั้นหลับตาลงเป็นเวลานานและลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และจ้องมองไปยังสารเหลวหินหนืดอีกครั้งหนึ่ง

สารเหลวได้เปลี่ยนคืนรูปไปยังปกติ นอกจากหินหนืดจะกระเพื่อมขึ้นเป็นครั้งราวแล้ว ก็ไม่มีภาพอะไรปรากฏขึ้นอีกเลย ราวกับว่าภาพที่ปรากฏขึ้นเมื่อสักครู่ เป็นเพราะนางคิดมากนึกถึงภาพหลอนไปเองเท่านั้น

กู้ชูหน่วนกำลังจะก้าวเท้าและคิดออกไปจากหินหนืดที่น่าพิศวงนี้

ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นภาพที่ปรากฏเปลี่ยนขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

ครั้งนี้ภาพที่ปรากฏขึ้นมานั้นไม่ใช่อี้เฉินเฟย และไม่ใช่เยี่ยจิ่งหาน แต่กลับเป็นเซี่ยวอวี่เซวียน

นั่นเป็นคืนหนึ่งที่ฝนตกอย่างหนัก เซี่อวี่เซวียนและนางกลับกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน และนำทัพกองกำลังทหารกว่าสองแสนนายจากไปและตั้งตนเป็นจักรพรรดิ สุดท้ายก็ได้ตามล้างแค้นนางอย่างไม่จบไม่สิ้น

และภาพที่ปรากฏก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ซือม่อเฟยเปลี่ยนไปเป็นวัยชราหัวหงอกผมขาว ไร้ซึ่งศิลปะการต่อสู้ใดๆ ทั้งสิ้นและอยู่ในสภาพที่น่าอดสูอเนจอนาถอย่างมาก......

"ปัดโธ่ อะไรกันเนี่ย ข้าเป็นบ้าอะไรกัน"

กู้ชูหน่วนรู้สึกโมโหมากและก้มลงหยิบก้อนหิน จากนั้นโยนออกไปที่หินหนืดสารเหลวอย่างแรง

"ใครเป็นคนจัดตั้งค่ายกลภาพลวงตาขึ้นที่นี่? หากภาพลวงตาปรากฏภาพที่ดีก็ว่าไปอย่าง แต่กลับปรากฏเป็นภาพเหลวไหลเช่นนี้เต็มไปหมด"

เซี่ยวอวี่เซวียนและเยี่ยจิ่งหานต่างก็ดีกับนาง เหตุใดนางถึงต้องแตกหักกับพวกเขาและกลายเป็นศัตรูกันด้วย?

ท่านพี่เฉินเฟยก็อยู่ดีๆ จะกระโดดเข้าไปยังหม้อเตาเผากลั่นยาได้อย่างไร?

"ท่านบ้าไปแล้วหรือ เช่นนั้นแล้วท่านก็ควรรีบไปรักษาตัวข้างนอก การแต่งงานของเราสองคนได้ทำข้อตกลงขึ้นแล้วสามข้อ ก็เพียงแค่การแต่งงานเป็นสามีภรรยาในนามเท่านั้น ข้าอยากทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตท่าน"

"เหตุใดข้าถึงจำได้เพียงว่า เราสองคนไม่เพียงแค่แต่งงานในนามเท่านั้น"

ท่าทีของเยี่ยจิ่งหานดูแน่วแน่และมุ่งมั่น โดยไม่ที่พื้นที่ให้นางได้พูดปฏิเสธเลยสักนิด กู้ชูหน่วนถูกคว้าตัวออกไปไกล

นางได้หยิบอาวุธลับออกมาและยิงใส่ท่ามกลางความโกรธของนาง

แววตาที่เยือกเย็นของเยี่ยจิ่งหานเมื่อเห็นเข้าก็พลิกตัวหลบอาวุธลับนั้น และในขณะเดียวกัน กู้ชูหน่วนก็โยนผงยาพิษออกมาอีกหนึ่งกำมือ

เขารู้อยู่ก่อนหน้านี้ว่ากู้ชูหน่วนเชี่ยวชาญชำนาญด้านการใช้อาวุธลับและผงยาพิษ และในขณะที่เขาหลบอาวุธลับนั้นก็ได้ทำการกลั้นหายใจในขณะเดียวกัน

การโจมตีทั้งสองครั้งล้มเหลว กู้ชูหน่วนหยิบปิ่นปักผมบนศีรษะออกมาและนำมาวางที่คอของตัวเอง "เยี่ยจิ่งหาน หากท่านไม่ปล่อยข้าไป เช่นนั้นข้าจะตายลงต่อหน้าของท่านเดี๋ยวนี้"

เมื่อบีบบังคับด้วยความตาย เช่นนั้นเยี่ยจิ่งหานจึงหยุดชะงักลง

เยี่ยจิ่งหานกัดฟันและพูดขึ้นมา "กู้ชูหน่วน เจ้ามาเข้าร่วมแข่งขันการปรุงกลั่นยาที่หุบเขาตันหุยเพื่ออะไร? และเจ้าต้องการเข้าไปยังเขตหวงห้ามเพื่อค้นหาอะไร?"

มีอะไรที่สำคัญและมีค่าไปกว่าชีวิตของนางอย่างนั้นหรือ

เมื่อมองแวบแรก ค่ายกลของที่นี่ราวกับขุมทรัพย์ล้ำค่า แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้าย และเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ก็สามารถทำให้เขารับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวได้ ค่ายกลเช่นนี้หรือจะเป็นค่ายกลอันล้ำค่าปกติ?

เกรงว่ามันจะเป็นค่ายกลที่มีความโหดเหี้ยมยิ่งกว่าค่ายกลที่พระราชวังชิวเฟิงของเขาร้อยเท่าพันเท่ากระมัง

กู้ชูหน่วนจับข้อมือของนางที่ถูกจับแน่นและพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ "ข้ามาที่นี่จะต้องการค้นหาอะไรได้อีก หากไม่ใช่วิธีการกลั่นปรุงยาที่เก่งกาจและวิเศษที่สุด"

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ

นี่ไม่ใช่วันแรกที่เขารู้จักกู้ชูหน่วน

นางเป็นคนเช่นไรนิสัยอย่างไร เขาจะไม่รู้เลยอย่างนั้นหรือ

"หากเจ้ามาเพื่อการหาวิธีการปรุงกลั่นยาเท่านั้น เช่นนั้นเหตุใดถึงไม่เดินตามเส้นทางที่ระบุไว้"

กู้ชูหน่วนเปลี่ยนเรื่องพูดและมีน้ำเสียงเคร่งขรึมขึ้น "เยี่ยจิ่งหาน เขตหวงห้ามไม่ใช่สถานที่ที่ท่านควรจะมา ท่านรีบออกไปจากที่นี่เถอะ ส่วนเรื่องของข้า ท่านไม่ต้องสนใจหรอก"

"พูดจาเหลวไหล พระชายาของข้า ข้าไม่สมควรสนใจอย่างนั้นหรือ พูดมาเถอะ เจ้าต้องการค้นหาอะไร ข้าจะขึ้นไปช่วยเจ้าค้นหา"