กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 561

เยี่ยจิ่งหานกุมตำแหน่งปอดของตนเอง

หญิงผู้นี้เป็นผู้ที่สวรรค์ส่งลงมาลงโทษเขา ถือสาเอาความกับนางเขาเกรงว่าจะโมโหจนตาย

"ท่านยังทนไหวอยู่นะ"

กู้ชูหน่วนพาไปพร้อมมองย้อนกลับไปยังเยี่ยจิ่งหานที่ขมวดคิ้วอย่างหนักและทนอาการที่ไม่สบายเป็นครั้งคราว

“วางใจเถอะ ข้าจะตายหลังเจ้าเพียงเท่านั้น”

กู้ชูหน่วนเบะปากและเดินหน้าต่อไป

ไม่รู้ว่าเป็นเนื่องจากสถานที่แห่งนี้อยู่ห่างไกลเกินไปหรือว่าทหารยามถูกย้ายออกไป ว่างเปล่าเสียจนมองไม่เห็นผู้ใดเลยแม้แต่คนเดียว

ยิ่งเป็นเช่นนี้พวกเขาก็ยิ่งระมัดระวังกันมากขึ้น

เผ่าเพลิงฟ้าตกทอดมานับพันปีและเป็นที่รู้จักในฐานะเผ่าที่ใหญ่ที่สุดในใต้หล้า เป็นไปไม่ได้เลยที่ทหารยามจะหละหลวมเช่นนี้

“หรือว่าสังเกตเห็นพวกเราเข้าแล้วเลยคิดจับเต่าในไหอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม?” กู้ชูหน่วนกล่าว

เยี่ยจิ่งหานส่ายศีรษะ

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

วรยุทธ์ของกู้ชูหน่วนนั้นธรรมดา หากว่าเผ่าเพลิงฟ้าต้องการจับตัวพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องให้ยุ่งยากมากเช่นนี้

หลังจากเดินกลับไปกลับมากู้ชูหน่วนก็มาถึงสถานที่เงียบสงัดที่หนึ่งแล้ว

ที่นี่มีภูเขาจำลองป่าไม้มากมาย ดอกไม้หลายร้อยดอกบานสะพรั่ง ตำหนักหลากหลายและก็ยังคงไม่มีทหารยามอยู่เช่นนั้น

ระหว่างการลับๆล่อๆกู้ชูหน่วนและคนอื่นๆได้ยินเสียงข้อพิพาทได้อย่างชัดเจน

“เพื่อเจ้าแล้วไม่ลังเลที่จะสังหารภรรยาเอกของข้า เพื่อเจ้าแล้วไม่ลังเลที่จะสละชีวิตของตนเอง เพื่อเจ้าแล้วไม่ลังเลที่จะสังหารลูกสาวของตนเอง แต่เจ้ายังคงเลือกเขาเพียงเพราะว่าเขาเป็นจักรพรรดิผู้สูงส่งหรือ?”

“เจ้าปล่อยข้านะ เจ้ากล้าแม้กระทั่งสังหารภรรยาและลูกของตนเอง เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะมาบอกว่ารักข้า เจ้าไม่ได้ทำเพื่อข้าเจ้าทำเพื่อความพอใจของตนเอง”

กู้ชูหน่วนชะงักเท้า

เสียงนี้เหตุใดถึงได้เหมือนรองหัวหน้าเผ่าซือคงและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่?

“ไปกันเถอะ ไม่ต้องยุ่งเรื่องผู้อื่น” เยี่ยจิ่งหานกล่าวเตือน

กู้ชูหน่วนส่ายศีรษะพร้อมกับเดินเบาๆไปตามสถานที่ของเสียงนั้น

หากว่าเป็นผู้อื่นนางไม่อยากสนใจ แต่หากว่าเป็นจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่นางจำเป็นต้องสนใจ พระองค์เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเยี่ยเฟิงและนางเป็นหนี้บุญคุณเยี่ยเฟิง

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆและเสียงข้อพิพาทก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านช่องว่างของหน้าต่าง

ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เห็นทั้งสองคนในห้อง

คนหนึ่งคือรองหัวหน้าเผ่าซือคงที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งในเวลานี้อารมณ์เดือดพล่านพร้อมสีหน้าที่ดุร้าย

ผู้หนึ่งคือจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ยังคงดูสูงสง่าเพียงแต่ว่าพระพักตร์มีความวิตกกังวลและดูไม่ได้เลยซึ่งปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

“จักรพรรดิแห่งรัฐฉู่มีดีอะไรนักหนา? เหตุใดเจ้าถึงได้เลือกเขาไม่เลือกข้า?”

“ข้าชอบเขา ในใจของข้าเขาดีทั้งสิ้น เจ้ารีบปล่อยข้าซะหากว่าไม่ปล่อยข้าฝ่าบาทจะส่งทหารไปโจมตีเผ่าเพลิงฟ้าได้”

“ส่งทหารไปโจมตีเผ่าเพลิงฟ้า? ฮ่าๆๆๆ.......ด้วยตัวเขาจะสามารถหาทางเข้าเผ่าเพลิงฟ้าได้หรือ?”

“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่? นี่สิบกว่าปีแล้วเจ้ายังปล่อยวางไม่ได้อีกหรือ?”

“แน่นอนว่าเจ้ายังไม่ตาย ข้าก็ปล่อยวางไม่ได้”