กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 586

กู้ชูหน่วนใช้มือคลำหาบนเตียง และเจอกลไกที่หัวเตียง

"แก๊ก" กู้ชูหน่วนกดกลไกวงกลมที่หัวเตียง และโซ่เหล็กที่อยู่บนร่างของเหวินเส่าอี๋ก็เปิดออก

เหวินเส่าอี๋คว้าเสื้อผ้าที่ถูกจักรพรรดินีฉีกขาดตามสัญชาตญาณ และสวมเสื้อผ้าให้ตนเอง

แทบจะในเวลาเดียวกัน แม่ทัพฮวาได้นำองครักษ์จำนวนมากเข้าไปในห้องบรรทม

แม่ทัพฮวาเห็นว่าจักรพรรดินีนอนอยู่บนพื้น และเห็นกู้ชูหน่วนที่กำลังแก้โซ่ให้เหวินเส่าอี๋อย่างลุกลี้ลุกลน และนางก็เข้าใจในทันที นางประคองจักรพรรดินีและกล่าวอย่างโกรธเคือง "พวกเขาเป็นจารชน ทหาร จับตัวพวกเขาไว้"

คนแคระมารวมตัวกันอย่างแน่นขนัด จากนั้นก็ฟาดง้าวไปที่กู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ

กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่น นางจับง้าวจำนวนมากและแกว่งไปมาเบา ๆ คนแคระเหล่านั้นถูกแกว่งไปมาจนกระอักเลือดและได้รับบาดเจ็บสาหัส

"ได้ เจ้าลอบทำร้ายฝ่าบาทของข้า ลอบชิงตัวจักรพรรดินี แล้วตอนนี้ยังจะทำร้ายองครักษ์ของรัฐชาววะจำนวนมากอีก ทหาร ฆ่า......"

กู้ชูหน่วนจ้องไปที่มือขวาของตนเองอย่างมึนงง

นางสาบาน

นางไม่ได้ออกแรงเลยจริง ๆ

นางรู้ว่าคนแคระเหล่านี้เปราะบางราวกับเศษเต้าหู้ ดังนั้นนางจึงยั้งมือและตบเบา ๆ

ตามคำสั่งของแม่ทัพฮวา คนแคระเหล่านี้รู้ว่าจะต้องพ่ายแพ้ แต่ก็ยังต้องมุ่งไปข้างหน้า แม้ว่าจะเป็หนทางไปสู่ความตาย แต่ก็พร้อมที่จะตายไปด้วยกันกับนาง

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะพูดว่าพวกนางกล้าหาญ หรือจะพูดว่าพวกนางโง่เขลาดี

"หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าลงมืออย่างโหดเหี้ยม"

"พวกเจ้าช่วยมกุฎราชกุมารีแล้วอย่างไร มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเจ้าเป็นจารชนได้ และไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเจ้าลอบทำร้ายฝ่าบาทได้ แม้ว่าวันนี้รัฐชาววะของพวกเราจะล่มสลาย ก็ต้องสังหารผู้ที่โฉดชั่วเสมือนหมาป่าเช่นเจ้าให้จงได้"

โฉดชั่วเสมือนหมาป่า？

อะไรกัน？

นางปรากฏตัวผิดไปหรือไม่？

รัฐชาววะเล็ก ๆ มีอะไรคู่ควรแก่การให้นางนึกถึง？

หรือจะคิดว่านางเป็นจารชนของรัฐอื่น？

กู้ชูหน่วนอธิบาย แต่เหล่าคนแคระทั้งหลายก็ไม่เชื่อ

ง้าวแต่ละอันกระแทกไปที่ร่างของกู้ชูหน่วนโดยบังเอิญ

แม้ว่าพวกนางจะแรงน้อย แต่ง้าวก็ไม่อาจฆ่านางได้ และไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย

กู้ชูหน่วนตอบโต้เพียงเล็กน้อย คนแคระเหล่านั้นก็ล้มตายและบาดเจ็บสาหัส

หากนางไม่ตอบโต้ นางก็คงจะได้รับบาดเจ็บ

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างโกรธเคือง "ไอ้คนแซ่เหวิน เจ้าไม่คิดจะหาวิธีหน่อยหรือ？"

"วรยุทธของข้าถูกผนึกไว้ และทนหิวมาสี่วันแล้ว ร่างกายของข้าไร้เรี่ยวแรง แล้วจะช่วยท่านได้อย่างไร"

ไม่ใช่เพราะเขาไร้กำลัง

แต่เพื่อแก้แค้น และไม่อยากจะช่วยนาง

ลงมือจัดการกับตัวปัญหาก่อน กู้ชูหน่วนรวบรวมกำลังภายในมาไว้ในมือ และดึงแม่ทัพฮวาที่อยู่ไม่ไกลเข้ามา จากนั้นก็บีบคอของนาง

"หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่านาง"

แม่ทัพฮวารูปร่างกำยำ แต่ก็สูงแค่ต้นขา กู้ชูหน่วนจึงต้องคุกเข่าลง

เหล่าองครักษ์พะว้าพะวัง และทยอยกันหยุด พวกนางจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างโกรธเคือง

"หลีกทาง เปิดประตูวัง และปล่อยพวกเราไป ไม่เช่นนั้นวันนี้ของปีหน้าจะเป็นวันเซ่นไหว้ของแม่ทัพฮวา"

แม่ทัพฮวาถูกจับตัว แต่บนใบหน้าของนางไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย นางกลับหัวเราะอย่างสบายใจ

"เจ้าคิดว่าจับตัวข้าแล้ว เจ้าจะมีชีวิตรอดออกจากในวังงั้นหรือ ถุย อย่าแม้แต่จะคิด"

แม่ทัพฮวาหันไปมองเหล่าองครักษ์ของเขา และกล่าวอย่างแน่วแน่ "ข้าขอสั่งพวกเจ้า ไม่ต้องสนใจว่าข้าจะเป็นหรือตาย ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาเห็นค่า จงฆ่าหญิงผู้นี้เสีย"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เหล่าองครักษ์ก็ไร้ความปรานี และจะฆ่าพวกเขาอีกครั้ง

ครั้งนี้พวกนางฆ่าแม้กระทั่งแม่ทัพฮวา และต่อสู้จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง

กู้ชูหน่วนโกรธมากและกล่าววาจาหยาบคาย กู้ชูหน่วนปล่อยแม่ทัพฮวา และโยนนางไปยังที่ที่ปลอดภัย

จากนั้นก็คว้าง้าวของคนแคระ และกระแทกไปที่พวกนางอย่างเบา ๆ กู้ชูหน่วนดึงเหวินเส่าอี๋ออกไปตามเส้นทางเล็ก ๆ และมีคนแคระกลุ่มหนึ่งตามหลังมาอย่างแน่นขนัด

ภาพเช่นนี้ช่างน่าตลกขบขัน หญิงผู้หนึ่งลากชายหนุ่มที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ราวกับว่ามีก้อนกรวดมากมายอยู่ใต้เท้าของนาง

ข้างหลังพวกเขามีกองทัพอันยิ่งใหญ่ตามมาอย่างหนาแน่น

"ปัง....."

ไม่ทันได้ระวัง กู้ชูหน่วนชนกำแพงวัง