กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 585

องค์จักรพรรดิณีสาวเท้าเข้าหาเหวินเส่าอี๋ และมองร่างอันสมบูรณ์แบบของเหวินเส่าอี๋ด้วยความอาลัยอาวรณ์ กับท่าทางที่สง่างาม

นางอยากลูบสัมผัส แต่ทว่ากลับไม่รู้ว่าจะสัมผัสบริเวณไหน

คนที่มีบุคลิกภูมิฐานสง่างามเยี่ยงนี้ ดูเหมือนว่าการแตะต้องตัวเขาถือเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามเขา

องค์จักรพรรดิณีกล่าวตรัสด้วยความตื่นเต้นว่า“คุณชายเหวิน ท่านรู้หรือไม่ ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้รัฐชาววะมีปัญหาภายใน ท่านหล่นลงมาจากสวรรค์ สวมใส่ชุดขาว สง่างามอย่างมาก มีชีวิตชีวาเหมือนเทพที่ลงมาจากสวรรค์ วินาทีนั้นท่านทำให้ข้าตาพร่ามัวหลงใหลทีเดียว”

”ตอนนั้น ข้าได้สาบานว่าความปรารถนาสูงสุดในชีวิตนี้คือการแต่งงานกับท่าน และอยู่ร่วมเคียงคู่กับท่านทั้งกลางวันและกลางคืน”

“ต่อมาท่านช่วยข้าสงบปราบปรามความวุ่นวายภายในลง ท่านพูดจาได้ดีและประพฤติอย่างสง่างาม ซึ่งนั่นทำให้ข้ายิ่งเผลอตกหลุมพรางมากขึ้นเรื่อยๆ ท่านว่า เหตุใดบนโลกใบนี้ถึงได้มีผู้ชายที่สวยงามเช่นท่านได้”

เหวินเส่าอี๋หลับตาลง มองข้ามคำพูดทั้งหมดขององค์จักรพรรดิณี

อาจเป็นเพราะบนใบหน้าของเขามีความเอือมระอา องค์จักรพรรดิณีเลยรีบร้อนใจ สาวเท้าก้าวไปข้างหน้าอีก

“ท่านโทษข้าที่รับพระสนมมากมายใช่หรือไม่ ?คนเหล่านั้นเป็นแค่ตัวแทนท่านเท่านั้นเอง ข้าชอบท่าน เพราะฉะนั้นเวลาที่เห็นคนลักษณะคล้ายท่าน ข้าจึงแต่งรับกลับมา รวมถึงฮองเฮาด้วย เขาเหมือนกับท่านที่สุด ข้าเลยเอามาเป็นฮองเฮาของข้า”

“คุณชายเหวิน ท่านอย่าโกรธข้าเลยได้หรือไม่ หากท่านไม่ชอบ ข้าจะทำลายพวกเขาทั้งหมดเสียตอนนี้เลย ชาตินี้ทั้งชาติ ข้าต้องการท่านเพียงผู้เดียว”

กู้ชูหน่วนส่ายศีรษะไปมา

ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น….

แท้จริงแล้วนางมาที่นี่เพราะอะไร?

ต่อให้เหวินเส่าอี๋ไม่ยอมอย่างไร ก็เป็นคนที่ลุ่มหลงแล้วนอนบนขาของผู้หญิง นางจะกังวลใจอะไรกัน เสียเวลาตั้งมากมายด้วย

“คุณชายเหวิน ทำไมไม่พูดสิ่งใดเลย?หรือว่าข้าทำผิดพลาดตรงไหน”

เหวินเส่าอี๋ยอมให้นางมัดแขนมัดขา คล้ายดั่งว่าเป็นคนตาย ไม่ดิ้นรนขัดขัน และไม่กล่าวพูดสิ่งใดด้วย

องค์จักรพรรดิณีทอดถอนหายใจออกมา

“ที่จริง….ท่านไม่อยากจะแต่งงานกับข้าเลยใช่หรือไม่?แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดผู้หญิงคนนั้นถึงได้นำท่านมาส่งไว้ข้างกายข้า แต่ข้าก็ไม่มีทางวางมือ”

“ข้าคิดถึงท่านมาก และยังซ่อมแซมพระตำหนักนี้เพื่อท่านโดยเฉพาะ ไม่ง่ายที่ข้าจะเฝ้ารอคอยท่าน ต่อให้ท่านไม่สมัครใจ ข้าก็ทำได้เพียงจำใจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว”

“รอท่านกลายเป็นคนของข้าแล้ว ท่านก็สงบจิตสงบใจแล้ว”

องค์จักรพรรดิณีกล่าว แล้วเอื้อมมือที่สั่นเทาปลดชุดของเขา

ในใจของนางทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวทั้งเฝ้ารอคอย

ทันใดนั้น เหวินเส่าอี๋ได้ลืมตาขึ้น องค์จักรพรรดิณีตกใจจนถลาไปทางด้านหลัง

มาก….แววตาเย็นชามาก

นัยน์ตาคู่นั้นเย็นชาไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย หนาวเหน็บเย็นชากว่าเดือนสิบสองตามจันทรคติเสียอีก

ท่าทางที่น่ากลัวนั่น เหมือนกับถ้านางสัมผัสแตะต้องอีก ก็จะเป็นวันตายของนาง

ท่าทางที่แข็งแกร่งกระด้างอย่างนี้ เป็นท่าทางที่เหนือกว่าทรนงประเภทหนึ่ง

ตัวนางเป็นจักรพรรดิณี เมื่อเทียบท่าทางกับเหวินเส่าอี๋รัศมีพลังของนางน้อยกว่าเขาเป็นหมื่นเท่าเลย

ทันใดนั้นจักรพรรดิณีได้มีความรู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นมา

ทันทีที่เหวินเส่าอี๋ลืมตาขึ้น เขาจึงมองกู้ชูหน่วนที่แอบมองอยู่บนหลังคา

มองเห็นดวงตาสุกสกาวคู่นั้นของกู้ชูหน่วน เขาชะงักงันก่อน ต่อมานัยน์ตาที่น่าหวาดกลัวเย็นชาได้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันแทรกแทนที่ด้วยนัยน์ตาที่รู้สึกซับซ้อน

นาง….

ไม่ใช่ไปแล้วหรือ?

มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

กลับมาช่วยเขาหรือ?

หรือว่า…กลับมาขำขันเขา?

ความเยือกเย็นที่บังคับคนไม่มีแล้ว บรรยากาศภายในห้องก็อบอุ่นหัวใจขึ้น

องค์จักรพรรดิณีมองเหวินเส่าอี๋ด้วยแววตาสั่นเทา นางได้เห็นเพียงเขามองหลังคาด้วยความมึนงง ไม่ได้นัยน์ตาอำมหิตเย็นชาแล้ว

นี่……

หรือว่าเมื่อครู่นี้นางมองผิด?

“เส่าอี๋ วันนี้เป็นคืนเข้าหอของพวกเรา เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็ว มิสู้พวกเรามาเริ่มทำสิ่งที่ชอบทำกันเถิดนะ”

จักรพรรดิณีปลดชุดของตนเอง

นางเอื้อมมือที่ไร้มารยาทออกมาปลดชุดแทนเหวินเส่าอี๋อย่างรีบร้อน