กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 584

กู้ชูหน่วนโยนมันลงกับพื้นทันที "หากเจ้าไม่พาพวกข้าไป เช่นนั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาพันอยู่ที่ข้อมือของข้าอีก ไปเป็นงูจรจัดเถอะ"

"เช่นนั้นท่านต้องให้หมูย่างข้าอีกยี่สิบตัว ที่นี่หนาวเหน็บเหลือเกิน ยิ่งไปข้างหน้ายิ่งหนาวเย็น ข้าแทบจะเลื้อยไม่ไหวแล้ว"

"ขอเพียงเจ้าสามารถช่วยข้าตามหาไข่มุกมังกรเม็ดที่หกได้ อย่าว่าแต่ยี่สิบตัวเลย สองร้อยตัวก็ไม่ใช่ปัญหา แต่หากค้นหาไข่มุกมังกรเม็ดที่หกไม่เจอ เจ้าจะไม่ได้กินแม้แต่ตัวเดียวเลย"

"ใจดีเช่นนี้เลยหรือ?"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำทีท่าไม่เชื่อ

นายท่านนับวันยิ่งรู้จักหลอกลวงมันมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่เมื่อนึกถึงความสำคัญของไข่มุกมังกร ต่อให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะไม่อยากทำมากเพียงใด มันก็กลายร่างอย่างรวดเร็ว

จากขนาดร่างเท่าตะเกียบก็เปลี่ยนเป็นสิบเมตร ยี่สิบเมตร ห้าสิบเมตร หนึ่งร้อยกว่าเมตร......

หัวของมัน ก็เปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสามหัว หกหัว และสุดท้ายก็กลายเป็นเก้าหัวขนาดใหญ่

"อ๋า......ผีหลอก......"

ทหารองครักษ์ที่นำทางทั้งสองคนสีหน้าซีดเซียวและวิ่งหนีลงเขาไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สะบัดหางและจับรัดพวกนางเอาไว้

"อะไรกัน ข้าเป็นถึงราชาแห่งงู บนโลกนี้ไม่มีงูชนิดไหนที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้า"

กู้ชูหน่วนกระโดดขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และพูดปลอบ "ไม่ต้องกังวลไป นี่เป็นอสุรกายตัวโปรดของข้า มันไม่กินคน ปลอดภัยมาก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปกันเถอะ"

ยังไม่ทันที่ทหารองครักษ์จะหายตื่นตระหนก ลำตัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เคลื่อนที่เลื้อยออกไปอย่างรวดเร็ว คดเคี้ยวและลัดเลาะไปบนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ

"อา.....อา......อา....."

ทหารองครักษ์ทั้งสองกอดกันแน่นและไม่กล้าจะลืมตาขึ้นมา พวกนางเกิดความหวาดกลัวอย่างมาก

กู้ชูหน่วนจับพวกนางไว้ เพื่อส่งสัญญาณให้พวกนางสงบสติลง

"ภูเขาหิมะใหญ่เช่นนี้ หากไม่มีพวกเจ้าคอยนำทาง เช่นนั้นต้องหลงทางเอาได้ง่ายๆ"

"ทางๆ......ทางซ้าย ตรงๆ......ตรงไปก็ถึงแล้ว"

"ซู่ๆ......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เผยความไม่พึงพอใจออกมา

ทหารองครักษ์สองคนนั้น ปัสสาวะเล็ดจนหลังของมันเปียกไปหมด

"เปียกก็ล้างเสียหน่อยก็ได้แล้ว จะบ่นอะไรมากมาย"

"ซู่......"

งูยักษ์เลื้อยไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาก็มุ่งหน้าไปไม่รู้กี่เมตร

กู้ชูหน่วนจดจำลักษณะภูมิศาสตร์อย่างดีเอาไว้ในใจ

และในใจก็นึกถึงสถานการณ์ที่เหวินเส่าอี๋ต้องเผชิญ

หากจะพูดไปแล้ว เหวินเส่าอี๋เป็นคนของเผ่าเพลิงฟ้า แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แววตาที่หมดหวังของเหวินเส่าอี๋ก่อนที่นางจะออกเดินทางนั้นยังคงวกวนอยู่ในหัวของนาง

จักรพรรดินีของรัฐชาววะมีรูปร่างอวบอั๋นและแววตาที่ชั่วร้าย นางมองไปที่เหวินเส่าอี๋ด้วยเจตนาที่มุ่งร้ายและหวังจะครอบครอง

ดูเหมือนว่าเฝ้าจับจ้องเหวินเส่าอี๋มาแสนนาน

เมื่อตกไปอยู่ในเงื้อมมือของจักรพรรดินี ไม่แน่ว่าชีวิตนี้ของเหวินเส่าอี๋คงต้องพังทลายอย่างแน่นอน

นางครุ่นคิดว่าควรจะกลับไปรับเหวินเส่าอี๋ออกมาดีหรือไม่

หากกลับไปตอนนี้ เช่นนั้นก็ต้องเสียเวลาไปมาก

ประชาชนของเผ่าหยกไม่มีเวลาที่ต้องมารออีกแล้ว

แต่หากไม่กลับไป......

กู้ชูหน่วนคิดไปคิดมาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หยุดลงและทำเสียงฝ่อตะโกนออกมา "นายท่าน ที่นี่คือทางเข้าของขั้วโลกเหนือแล้ว"

เมื่อทหารองครักษ์ลงจากหลังงูก็ผละออกไปอาเจียนทันที

กู้ชูหน่วนเงยหน้ามอง ที่นี่นอกจากภูเขาสูงตระหง่านที่ปกคลุมด้วยหิมะแล้ว ก็มีเพียงธารน้ำแข็ง

อาจเป็นเพราะนางอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูงและอุณหภูมิของที่นี่ก็ต่ำกว่าข้างล่างค่อนข้างมาก นางมีวิชาปกป้องร่างกาย แต่ก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บจนตัวสั่น

บริเวณทางเข้าเป็นธารน้ำแข็งที่แคบมาก และสามารถเดินเข้าไปได้เพียงคนเดียว ภายในมีอะไรนั้น ก็ไม่สามารถมองเห็นจากภายนอก

"แม่......แม่นาง......ที่นี่ก็คือบริเวณทางเข้าขั้วโลกเหนือแล้ว ท่านรีบดูให้เสร็จแล้วรีบกลับ......กลับไปพร้อมกับพวกข้าเถอะ"

ทหารองครักษ์ทั้งสองหนาวสั่น แม้แต่จะพูดก็แทบพูดไม่ออก รวมไปถึงพวกนางก็เวียนศีรษะอย่างมาก จนพวกนางแทบยืนไม่ได้

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดอย่างเย่อหยิ่ง "ที่นี่ไม่มีธุระของพวกเจ้าสองคนแล้ว พวกเจ้าสามารถพักผ่อนได้ ส่วนข้าจะเข้าไปหาหมูมาย่างกินกับนายท่านเอง"

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็พูดขึ้นมา "เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ พาข้ากลับไป"

"ซู่......"

ร่างที่มหึมาของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตกตะลึงและสั่นเกร็ง