กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 592

คนผู้นี้คือมือสังหารชุดดำที่ตามฆ่านางมาตลอดไม่ใช่หรือ？

เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของเขา เขาแทบจะกลายเป็นมนุษย์เลือด และไม่รู้ว่าเลือดพวกนั้นเป็นของเขา หรือว่าเป็นของหมาป่าหิมะ

เพียงแต่นางเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายของมือสังหารชุดดำถูกกรงเล็บของหมาป่าหิมะ จนมีเลือดไหลออกมาเยอะมาก

บาดแผลดูโหดร้ายและน่ากลัว

มือสังหารชุดดำสะลึมสะลือ และเมื่อสัมผัสได้ว่าถูกตัวของนาง การตอบสนองแรกของเขาคือโจมตีและฆ่า

กู้ชูหน่วนเคยถูกตามฆ่ามาก่อน นางจึงตอบโต้โดยการสกัดจุดอย่างรวดเร็ว

นางตบหน้าอกของตนเองอย่างใจหายใจคว่ำ

อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น นางเกือบจะถูกชายผู้นี้ฆ่าอีกแล้ว

"บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ไม่คิดว่าจะหนีออกไปได้อย่างไร แล้วยังกล้าเหิมเกริมอีก"

ตกลงมาอย่างรวดเร็ว และกู้ชูหน่วนก็รู้สึกผิดหวัง

ข้างล่างยังคงเรียบลื่น นอกจากชะง่อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งที่นูนขึ้นมาไกล ๆ แล้ว ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ

เพียงแต่ชะง่อนน้ำแข็งที่นูนออกมาก้อนนั้นอยู่ไกลจากนางมากเกินไป

มีก็เหมือนไม่มี

"ฮ้า......"

มีบางอย่างพันอยู่รอบเอวของนาง และดึงนางออกไป

ด้วยสัญชาตญาณของกู้ชูหน่วน นางจับเชื่อเส้นนั้นไว้แน่น

เป็นเหวินเส่าอี๋ที่ช่วยชีวิตนาง......

วรยุทธของเขาถูกผนึกไว้ไม่ใช่หรือ？

ไกลมากขนาดนี้ นางมาถึงชะง่อนน้ำแข็งที่นูนออกมาก้อนนั้นได้อย่างไร？

กู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความสงสัย คนมาอยู่ในที่ที่อย่างปลอดภัยแล้ว

คนที่ถูกดึงมาพร้อมกับนางคือมือสังหารชุดดำที่นางจับไว้

ชะง่อนน้ำแข็งไม่ใหญ่มากนัก และเพียงพอสำหรับทั้งสามคน

"ทำไมเขาถึงมาอยู่กับท่านได้？"

"จู่ ๆ เขาก็ตกลงมาจากข้างบน" กู้ชูหน่วนปล่อยมือสังหารชุดดำ

นางอยากจะโยนเขาลงไป

แต่หากโยนลงไปจะดูเหมือนว่าไร้มนุษยธรรม ดังนั้นนางจึงดึงเขามาด้วย

"จริงสิ ในระยะที่ไกลมากขนาดนี้ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร？หรือว่าใช้เข็มทอง？"

แววตาของเหวินเส่าอี๋สั่นไหว

ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน หากไม่ใช้เข็มทอง เขาก็คงต้องเฝ้ามองตนเองกับกู้ชูหน่วนตายอยู่ที่นี่อย่างน่าอนาถ？

เมื่อเห็นท่าทีของเขา กู้ชูหน่วนไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเหวินเส่าอี๋ใช้เข็มทองเพื่อฟื้นฟูวรยุทธของตนเอง

"เจ้าบ้าไปแล้วหรือ？เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลลัพธ์ของการใช้เข็มทองอย่างเร่งรีบคืออะไร？เบาที่สุดก็คือร่างกายเป็นอัมพาต ลมปราณไหลย้อนกลับ และได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเสียชีวิต"

เหวินเส่าอี๋ยิ้มอย่างอบอุ่น เขาลูบผมที่ยุ่งเหยิงของตนเองอย่างสง่างาม และเฝ้ามองกู้ชูหน่วนที่ตรวจชีพจรให้เขาอย่างโกรธเคือง

"เจ้าโชคดีมากที่ยังไม่ตายหรือเป็นอัมพาต แต่เส้นลมปราณของเจ้าถูกปิดกั้น หากวันหน้าอยากจะฝึกฝนวรยุทธขั้นสูง เกรงว่าจะยากเสียยิ่งกว่าการขึ้นไปบนสวรรค์เสียอีก"

"ไม่เป็นไร แค่วรยุทธระดับสี่ก็เพียงพอที่จะรักษาชีวิตได้แล้ว"

เหวินเส่าอี๋ดึงมือของเขาออกไปเบา ๆ ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้กู้ชูหน่วนตรวจจับชีพจรของเขาต่อ

ได้ยินมาว่าผู้ที่ฝึกยุทธ์แล้วไม่สามารถก้าวหน้าได้นั้น ไม่มีใครสามารถทนได้

อย่างไรก็ตามเหวินเส่าอี๋ไม่ได้ใส่ใจ เขาสุขุมเยือกเย็นราวกับว่าผู้ที่ไม่สามารถฝึกยุทธ์ให้ก้าวหน้าได้ไม่ใช่เขา

กู้ชูหน่วนเบ้ปาก

ตัวเขาเองยังไม่ใส่ใจ แล้วนางจะเป็นกังวลอะไร

"เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ และเมื่อครู่ข้าก็ช่วยชีวิตเจ้าไว้เช่นกัน เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"

กู้ชูหน่วนหันไปมองชายชุดดำ

ชายชุดดำรูปร่างซูบผอม นัยน์ตาของเขาเหมือนกับหุ่นยนต์ และไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาเกิดมาก็ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

เขาเยือกเย็นจนน่าสะพรึงกลัว

เมื่อพิจารณาจากอายุของเขาแล้ว เขาน่าจะอายุยังไม่ถึงยี่สิบ แต่วรยุทธของเขานั้นสูงส่งจนน่าตกใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิชาตัวเบา เกือบจะเทียบได้กับเยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋

"เจ้าชื่ออะไร เหตุใดถึงต้องตามฆ่าข้า？"

กู้ชูหน่วนหยิบยาอายุวัฒนะออกมาอย่างสั่นเทา นางเททั้งขวดแล้วกลืนลงไป

จากนั้นก็รวบรวมกำลังภายในอย่างรวดเร็ว เพื่อกระจายเลือดที่กำลังแข็งตัวทีละน้อย

นางเป็นหมอ และเข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของนาง

หลังจากได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องกันหลายครั้ง ร่างกายของนางก็แทบจะรับไม่ไหวแล้ว

แต่ละกระบวนท่าของมือสังหารชุดดำ เป็นกระบวนท่าที่ใช้สังหาร และรุนแรงกว่าการถูกฟันในครั้งก่อน

หากไม่รักษาบาดแผลให้ดี เลือดก็คงจะแข็งตัว แล้วนางจะต้องตายอย่างแน่นอน

นางจะตายไม่ได้

นางยังรวบรวมไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดไม่สำเร็จ ผู้คนนับพันของเผ่าหยกกำลังรอนางอยู่ ต่อให้นางอยากตาย นางก็ต้องรอจนกว่าคำสาปโลหิตของเผ่าหยกจะถูกทำลาย

กู้ชูหน่วนสะลึมสะลือและสลบไป

ก่อนที่นางจะสลบ นางเห็นชายที่อ่อนโยนผู้หนึ่งเรียกนางอย่างเป็นกังวล และพูดอะไรบ้างอย่างข้าง ๆ หูนาง

แต่นางไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบกลับ

เมื่อนางฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง นางก็อยู่ในถ้ำอื่นแล้ว

ยังคงเป็นถ้ำน้ำแข็ง ร่างกายของนางหนาวเย็น และถูกกอดไว้แน่นในอ้อมแขน

ชายผู้ที่กอดนางเปลือยกาย และเสื้อผ้าของเขาก็คลุมอยู่บนตัวของนาง

กู้ชูหน่วนตกใจและเงยหน้าขึ้นในทันที

คนที่อยู่ตรงหน้าสวมหน้ากากผีเสื้อ

ดวงตาของเขาปิดสนิท ใบหน้าซีดขาว ลมหายใจแผ่วเบา และริมฝีปากซีดจนไม่มีเลือด

มีดาบอยู่บนตัวของเขา และไม่รู้ว่าโดนอะไรจนเป็นแผลและมีเลือดไหลออกมา ร่างกายของเขาเย็นเฉียบ นางตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

เมื่อมองดูตนเองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าบาดแผลบนร่างกายของนางได้รับการรักษาที่ดีตั้งแต่เมื่อไหร่ บาดแผลไม่ถูกน้ำแข็งผนึกแล้ว และอาการบาดเจ็บภายในก็ดีขึ้นมาก

กู้ชูหน่วนหยิบเสื้อผ้ามาสวมให้เหวินเส่าอี๋และจับชีพจรของเขา

อาการบาดเจ็บภายในของเขารุนแรงยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ ร่างกายได้รับความเสียหายอย่างหนัก และวรยุทธของเขาก็ลดลง

กู้ชูหน่วนเห็นภาพลวงตาและล้มลงอีกครั้ง วรยุทธของเหวินเส่าอี๋เกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับนาง