กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 592

คนผู้นี้คือมือสังหารชุดดำที่ตามฆ่านางมาตลอดไม่ใช่หรือ？

เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของเขา เขาแทบจะกลายเป็นมนุษย์เลือด และไม่รู้ว่าเลือดพวกนั้นเป็นของเขา หรือว่าเป็นของหมาป่าหิมะ

เพียงแต่นางเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายของมือสังหารชุดดำถูกกรงเล็บของหมาป่าหิมะ จนมีเลือดไหลออกมาเยอะมาก

บาดแผลดูโหดร้ายและน่ากลัว

มือสังหารชุดดำสะลึมสะลือ และเมื่อสัมผัสได้ว่าถูกตัวของนาง การตอบสนองแรกของเขาคือโจมตีและฆ่า

กู้ชูหน่วนเคยถูกตามฆ่ามาก่อน นางจึงตอบโต้โดยการสกัดจุดอย่างรวดเร็ว

นางตบหน้าอกของตนเองอย่างใจหายใจคว่ำ

อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น นางเกือบจะถูกชายผู้นี้ฆ่าอีกแล้ว

"บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ไม่คิดว่าจะหนีออกไปได้อย่างไร แล้วยังกล้าเหิมเกริมอีก"

ตกลงมาอย่างรวดเร็ว และกู้ชูหน่วนก็รู้สึกผิดหวัง

ข้างล่างยังคงเรียบลื่น นอกจากชะง่อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งที่นูนขึ้นมาไกล ๆ แล้ว ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ

เพียงแต่ชะง่อนน้ำแข็งที่นูนออกมาก้อนนั้นอยู่ไกลจากนางมากเกินไป

มีก็เหมือนไม่มี

"ฮ้า......"

มีบางอย่างพันอยู่รอบเอวของนาง และดึงนางออกไป

ด้วยสัญชาตญาณของกู้ชูหน่วน นางจับเชื่อเส้นนั้นไว้แน่น

เป็นเหวินเส่าอี๋ที่ช่วยชีวิตนาง......

วรยุทธของเขาถูกผนึกไว้ไม่ใช่หรือ？

ไกลมากขนาดนี้ นางมาถึงชะง่อนน้ำแข็งที่นูนออกมาก้อนนั้นได้อย่างไร？

กู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความสงสัย คนมาอยู่ในที่ที่อย่างปลอดภัยแล้ว

คนที่ถูกดึงมาพร้อมกับนางคือมือสังหารชุดดำที่นางจับไว้

ชะง่อนน้ำแข็งไม่ใหญ่มากนัก และเพียงพอสำหรับทั้งสามคน

"ทำไมเขาถึงมาอยู่กับท่านได้？"

"จู่ ๆ เขาก็ตกลงมาจากข้างบน" กู้ชูหน่วนปล่อยมือสังหารชุดดำ

นางอยากจะโยนเขาลงไป

แต่หากโยนลงไปจะดูเหมือนว่าไร้มนุษยธรรม ดังนั้นนางจึงดึงเขามาด้วย

"จริงสิ ในระยะที่ไกลมากขนาดนี้ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร？หรือว่าใช้เข็มทอง？"

แววตาของเหวินเส่าอี๋สั่นไหว

ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน หากไม่ใช้เข็มทอง เขาก็คงต้องเฝ้ามองตนเองกับกู้ชูหน่วนตายอยู่ที่นี่อย่างน่าอนาถ？

เมื่อเห็นท่าทีของเขา กู้ชูหน่วนไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเหวินเส่าอี๋ใช้เข็มทองเพื่อฟื้นฟูวรยุทธของตนเอง

"เจ้าบ้าไปแล้วหรือ？เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลลัพธ์ของการใช้เข็มทองอย่างเร่งรีบคืออะไร？เบาที่สุดก็คือร่างกายเป็นอัมพาต ลมปราณไหลย้อนกลับ และได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเสียชีวิต"

เหวินเส่าอี๋ยิ้มอย่างอบอุ่น เขาลูบผมที่ยุ่งเหยิงของตนเองอย่างสง่างาม และเฝ้ามองกู้ชูหน่วนที่ตรวจชีพจรให้เขาอย่างโกรธเคือง

"เจ้าโชคดีมากที่ยังไม่ตายหรือเป็นอัมพาต แต่เส้นลมปราณของเจ้าถูกปิดกั้น หากวันหน้าอยากจะฝึกฝนวรยุทธขั้นสูง เกรงว่าจะยากเสียยิ่งกว่าการขึ้นไปบนสวรรค์เสียอีก"

"ไม่เป็นไร แค่วรยุทธระดับสี่ก็เพียงพอที่จะรักษาชีวิตได้แล้ว"

เหวินเส่าอี๋ดึงมือของเขาออกไปเบา ๆ ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้กู้ชูหน่วนตรวจจับชีพจรของเขาต่อ

ได้ยินมาว่าผู้ที่ฝึกยุทธ์แล้วไม่สามารถก้าวหน้าได้นั้น ไม่มีใครสามารถทนได้

อย่างไรก็ตามเหวินเส่าอี๋ไม่ได้ใส่ใจ เขาสุขุมเยือกเย็นราวกับว่าผู้ที่ไม่สามารถฝึกยุทธ์ให้ก้าวหน้าได้ไม่ใช่เขา

กู้ชูหน่วนเบ้ปาก

ตัวเขาเองยังไม่ใส่ใจ แล้วนางจะเป็นกังวลอะไร

"เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ และเมื่อครู่ข้าก็ช่วยชีวิตเจ้าไว้เช่นกัน เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"

กู้ชูหน่วนหันไปมองชายชุดดำ

ชายชุดดำรูปร่างซูบผอม นัยน์ตาของเขาเหมือนกับหุ่นยนต์ และไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาเกิดมาก็ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

เขาเยือกเย็นจนน่าสะพรึงกลัว

เมื่อพิจารณาจากอายุของเขาแล้ว เขาน่าจะอายุยังไม่ถึงยี่สิบ แต่วรยุทธของเขานั้นสูงส่งจนน่าตกใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิชาตัวเบา เกือบจะเทียบได้กับเยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋

"เจ้าชื่ออะไร เหตุใดถึงต้องตามฆ่าข้า？"