กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 593

จิตใจของกู้ชูหน่วนพังทลายลงเล็กน้อย

นางไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับเหวินเส่าอี๋

เดิมทีนางควรจะเกลียดเขา แต่นางกลับเกลียดเขาไม่ลง

หลายพันปีก่อนตอนที่เผ่าเพลิงฟ้าสาปคำสาปโลหิตใส่เผ่าหยก เขาเป็นวุ้นอยู่ที่ไหนยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

ตั้งแต่รู้จักเหวินเส่าอี๋ นางยังไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องไม่ดีเลยสักครั้ง นอกจากนี้เขายังยอมสละชีวิตช่วยนางครั้งแล้วครั้งเล่า

กู้ชูหน่วนสับสนอยู่ในใจ แม้ว่าจะรู้สึกขอบคุณเหวินเส่าอี๋ แม้ว่าจะรู้ว่าเหวินเส่าอี๋ไม่ใช่คนเลวร้าย แต่นางก็ปล่อยวางไม่ได้

นางหยิบยาห้ามเลือดกับน้ำสะอาดออกมาจากวงแหวนอวกาศและช่วยเขาทำแผลอย่างระมัดระวัง

“อื้อ...”

ไม่รู้ว่าทำให้เขาเจ็บหรือเปล่า เหวินเส่าอี๋จึงร้องครางออกมา

“อดทนหน่อยนะ จะเสร็จแล้ว”

เวลาแต่ละนาทีแต่ละวินาทีผ่านไป ทันใดนั้นกลิ่นหอมจางๆ ของดอกบัวซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเหวินเส่าอี๋ก็ลอยมาเตะจมูก เป็นกลิ่นที่สัมผัสแล้วรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว

กู้ชูหน่วนถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอกแล้วเก็บขวดยากลับไป

“โชคดีที่รักษาแผลทันเวลา ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดแผลคงเน่าเปื่อยจนเป็นหนอง”

ทันทีที่กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเหวินเส่าอี๋ฟื้นแล้ว เขากำลังมองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน

“ตื่นแล้วหรือ เจ็บไหม”

“ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

คำพูดที่เหวินเส่าอี๋โพล่งออกมาทำให้ความรู้สึกที่ซับซ้อนของกู้ชูหน่วนมืดมนลงกว่าเดิม

“ข้าจะสบายดีหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน”

เหวินเส่าอี๋ถอนหายใจอย่างเงียบเหงา รอยยิ้มในแววตาของเขาหายไปและถูกแทนที่ด้วยความเศร้าจางๆ

“ใช่ เรื่องของท่านจะเกี่ยวอะไรกับข้า”

“เมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น มือสังหารชุดดำนั่นล่ะอยู่ไหน แล้วก็อีกอย่าง ร่างกายของท่านถูกอะไรทำร้ายมา แผลลึกมากทั้งยังมีพิษอีกด้วย”

“ถูกแมงมุมยักษ์ทำร้ายมา ในถ้ำนี้มีแมงมุมยักษ์สองตัว พวกมันแข็งแกร่งมาก มือสังหารชุดดำน่าจะถูกพวกมันดักจับไว้”

เหวินเส่าอี๋ค่อยๆ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ฟัง

หลังจากกู้ชูหน่วนถูกลอบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส เขาก็ต่อสู้กับมือสังหารชุดดำผู้นั้นอย่างดุเดือด เพราะเขาได้รับบาดเจ็บและสูญเสียพลังครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะรับมือกับมือสังหารชุดดำได้

โชคดีที่เขายังมีเพลงยุทธทั้งหมดอยู่ เพลงยุทธของเขากับการต่อสู้ของมือสังหารสูสีกันจนแยกไม่ออก

ในที่สุดแมงมุมยักษ์ก็บุกเข้ามาและโจมตีทันทีที่เห็นพวกเขา เขาหลอกล่อและหลบหลีกออกมา ทั้งยังทำให้แมงมุมพิษไปล้อมมือสังหารชุดดำเอาไว้

หลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้แล้วว่าชายหนุ่มชุดดำถูกแมงมุมยักษ์ฆ่าหรือไม่

เขาอุ้มกู้ชูหน่วนออกมาและใช้กำลังภายในช่วยรักษานาง

เหวินเส่าอี๋ยังตกใจไม่หายเมื่อนึกถึงการรักษา

ร่างกายของกู้ชูหน่วนมีแรงดึงดูดบางอย่างปรากฏขึ้นมาอย่างน่าประหลาด พลังนั้นดูดกำลังภายในของเขาไป

เขาเกือบตายเพราะถูกสูบพลังไปจนหมด

ตอนนี้เขารวบรวมกำลังภายในของตนเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

หรือไม่...

พลังของเขาก็ลดฮวบไปจนถึงระดับสาม...

เมื่อนึกถึงพลังของตนเองที่ลดลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า

เหวินเส่าอี๋ก็ยิ้มอย่างขมขื่น

ผู้คนของเผ่าเพลิงฟ้าต่างฝากความหวังไว้ที่เขา ทุกคนคิดว่าเขาคืออัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในรอบหลายพันปี

ความหวังทั้งหมดของเผ่าเพลิงฟ้าถูกส่งต่อมาที่เขา

ทว่าตอนนี้เขาเทียบกับประชาชนชาวเผ่าทั่วๆ ไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

ระดับสาม...

ถ้าอยู่ที่อื่น ระดับสามอาจถือว่าเป็นวรยุทธที่สูงมากแล้ว

แต่สำหรับเผ่าเพลิงฟ้า ระดับสามถือว่าอ่อนแอเกินไป...

“คิดอะไรอยู่ ทำไมใจลอยอย่างนั้น”

“ไม่มีอะไร อาการของท่านดีขึ้นบ้างหรือไม่”

“ดีขึ้นมากแล้ว”

กู้ชูหน่วนร้อนใจเล็กน้อย นางกล่าวว่า “เราอยู่ในขั้วโลกเหนือนานแล้ว ข้ามีเวลาจำกัดและต้องหาไข่มุกมังกรให้เจอโดยเร็วที่สุด ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าไปกับข้า เกรงว่า...”

กู้ชูหน่วนมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขาและหันหลังจากไป

แม้ว่านางจะหันหลังจากมาแล้ว เด็กหนุ่มผู้นั้นก็ยังไม่ยอมเปิดปากขอความช่วยเหลือ

เขาเพียงแต่อดทนต่อความเจ็บปวดและดิ้นรนอย่างไม่ลดละ แม้ว่าทุกครั้งที่ดิ้นรนจะทำให้อาการบาดเจ็บของเขายิ่งทรุดลงไปก็ตาม

ประสาทหูของกู้ชูหน่วนดีมาก นางรู้สึกได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่ด้านหลัง

กู้ชูหน่วนเดินมาถึงทางแยกอีกทางหนึ่งและอดหยุดฝีเท้าไม่ได้ นางแอบหันไปมองเด็กหนุ่ม

ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังพยายามดิ้นรนครั้งแล้วครั้งเล่า ยอมสละได้แม้แต่แขนขาของตัวเองเพื่อให้หลุดพ้นไปสู่อิสรภาพ

เป็นครั้งแรกที่แววตาอันเย็นชาของเขาแสดงความรู้สึกออกมา

นั่นคือแววตาที่แสดงถึงความอยากมีชีวิตรอด

ฝ่าเท้าของกู้ชูหน่วนเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่วและขยับเขยื้อนไม่ได้

แววตาที่แสดงถึงความอยากมีชีวิตนี้ดูคล้ายกับนางมาก

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปหาเขาราวกับมีอะไรมาดลใจ

“ข้าช่วยเจ้าได้ แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าอย่างหนึ่งว่าจะไม่พยายามฆ่าข้าอีก”

ชายหนุ่มในชุดดำมองนางอย่างเย็นชา นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเข้าใจสิ่งที่นางพูดหรือเปล่า

เขาไม่พยักหน้า ไม่ส่ายหัว ไม่มีการแสดงออกใดๆ ในสายตา

“ดูจากสายตาของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ได้มีความแค้นอะไรกับข้า ในเมื่อไม่ได้มีความแค้นใดๆ เหตุใดเจ้าต้องยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อฆ่าข้าด้วย”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

พ่อหนุ่มคนนี้เอาแต่เงียบ

“เจ้าเป็นคนใบ้หูหนวกรึ”

ยังไม่ยอมพูดอีก

กู้ชูหน่วนถือโอกาสดึงผ้าคลุมหน้าของเขาออก

หลังดึงผ้านั้นออก ใบหน้าของชายหนุ่มในชุดดำปรากฏอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วนอย่างสมบูรณ์

ใบหน้าของกู้ชูหน่วนซีดเผือดทันทีเมื่อเห็นรูปโฉมของเขา สองเท้าก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาสีดำคู่นั้นมีทั้งความตกใจ ดีใจ และไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง