กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 595

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะลงมือรักษาอย่างไรดี บาดแผลถี่ยิบเช่นนี้ ช่างน่ากลัวจริง ๆ

"ที่นี่ไม่มียาชา การรักษาบาดแผลจึงยากที่จะหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด เจ้ากินยาเม็ดนี้ลงไป อาจพอจะบรรเทาได้บ้าง"

ชายหนุ่มชุดดำไม่รับยาของยา และจ้องมองนางอย่างเงียบ ๆ

กู้ชูหน่วนเอายาไปใกล้กับลำคอของตนเอง และบอกใบ้ให้เขากินยาลงไป

ชายหนุ่มชุดดำยังคงนิ่งไม่ขยับ กู้ชูหน่วนคว้าคอของเขาและบังคับให้ป้อนยาเข้าไป

ชายหนุ่มชุดดำดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่ร่างกายของเขาอ่อนแรงมาก จึงถูกบังคับให้กินยาเม็ดนั้นลงไป

"ไม่ต้องกังวล มันเป็นยาแก้ปวด ไม่ทำให้ตายหรอก ผ้าผืนนี้ให้เจ้า หากเจ้ารู้สึกเจ็บปวดมากก็กัดมันไว้"

ชายหนุ่มชุดดำหันหน้าไปด้านข้าง และปฏิเสธคำขอของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนไม่บีบบังคับและเริ่มทำแผลให้เขา ทุกครั้งที่นางลงมือ นางจะถามเขาว่าเจ็บหรือไม่

แต่ชายชุดดำก็ไม่แสดงสีหน้าท่าทางใด ๆ และเมื่อรู้สึกเจ็บปวดมาก เขาก็จะฟันแน่น และไม่แม้แต่จะส่งเสียงใด ๆ

"ก่อนหน้านี้ข้ามีเพื่อนคนหนึ่ง ร่างกายของเขามีบาดเจ็บที่สาหัสพอ ๆ กับเจ้า เป็นแผลเน่าเปื่อยและมีหนองไหลทั่วทั้งร่างกาย ตอนที่ข้าทำแผลให้เขา เขาอดทนมากและไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย"

"หลายครั้งที่ข้าเห็นเขาอยู่ลำพัง และซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่ง เพื่อเลียบาดแผลของตนเอง"

"ในตอนนั้นข้ารู้สึกประหลาดใจมาก ต้องผ่านอะไรมาบ้าง ถึงจะทำให้คนคนหนึ่งอดทนได้มากขนาดนี้"

"ต่อมาข้าก็รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาถูกกักขังและถูกทารุณตั้งแต่เด็ก เพียงแค่เขาร้องขอความเมตตาหรือร้องไห้เพียงเล็กน้อย สิ่งที่ได้รับก็จะเป็นการทรมานที่โหดร้ายทารุณมากยิ่งขึ้น"

ชายหนุ่มชุดดำไม่เข้าใจว่านางต้องการจะพูดอะไร

"เขาไม่มีเพื่อน จนกระทั่งเขาได้รู้จักกับข้าและเซี่ยวอวี่เซวียน เขาจึงมีเพื่อนสองคน"

"หลังจากที่ได้อยู่ร่วมกัน เขาก็ตระหนักได้ว่าในยามที่เขาทุกข์ยาก การได้ร้องไห้และซบไหล่ของเพื่อนช่วยให้บรรเทาเขาได้มาก"

"การมีเพื่อนเป็นการมีแขนที่แข็งแรงที่สุด"

"เจ้าจะถือว่าข้าเป็นเพื่อนกับเจ้าก็ได้ เพียงแค่เจ้าต้องการก็สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ แน่นอนว่าหากเจ้าทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวจริง ๆ เจ้าก็สามารถร้องออกมาดัง ๆ ได้"

ในที่สุดชายหนุ่มชุดดำก็เข้าใจสิ่งที่นางต้องการจะพูด

เขาเบือนหน้าหนีอย่างเยือกเย็น ราวกับว่าไม่เห็นด้วยกับคำพูดของนาง

"เอาล่ะ ทำแผลใกล้เสร็จแล้ว แต่ช่วงนี้เจ้าห้ามโดนน้ำ และไม่สามารถใช้กำลังได้ ไม่เช่นนั้นแผลของเจ้าก็อาจจะเ่าเปื่อยไ้ทุกเมื่อ และหากเกิดการอักเสบก็จะปัญหาใหญ่"

"อืม......พิษแมงมุมของเจ้าใกล้จะออกหมดแล้ว เจ้าลองดูว่าพละกำลังของเจ้าฟื้นตัวแล้วหรือไม่？"

ชายหนุ่มชุดดำพยายามจะลุกขึ้นยืน

พละกำลังของเขาฟื้นตัวขึ้นมากแล้วจริง ๆ และกำลังภายในก็ฟื้นตัวขึ้นมากเช่นกัน

ชายหนุ่มชุดดำขยับมือซ้าย เขาถือดาบโค้งไว้ในมือ และชักดาบออกจากฝัก แสงสะท้อนจากคมดาบเย็นยะเยือก

กู้ชูหน่วนถอยหลังไปสองสามก้าวและกล่าวว่า "เฮ้ ข้าช่วยเจ้าไว้หลายครั้งหลายครา แม้ว่าเจ้าจะเป็นมือสังหาร เจ้าก็ควรจะรู้จักผิดชอบชั่วดี เจ้าดูสิ ข้าต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ เพื่อรักษาบาดแผลให้เจ้า อีกทั้งต้องใช้ความพยายามอย่างมาก"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มชุดดำก็ค่อย ๆ เก็บดาบโค้งที่อยู่ในมือซ้ายกลับเข้าไปในฝัก

และพูดออกมาประโยคหนึ่ง "หากพบกันคราวหน้า ข้าจะเอาชีวิตของเจ้า"

"เจ้าไม่ได้เป็นใบ้？"

โอ้โห

ชายผู้นี้หวงแหนคำพูดเกินไปหรือไม่

เงามืดปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง และมือสังหารชุดดำก็หายเข้าไปจากถ้ำน้ำแข็ง เหลือเพียงกองเลือดสีแดงสดบนพื้น

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ นางจ้องมองเงามืดที่หายไปอยู่นาน และหวังว่าชะตาชีวิตของเขาจะดีกว่าเยี่ยเฟิง

กู้ชูหน่วนคลำหาในถ้ำน้ำแข็ง และหวังว่าจะได้พบไข่มุกมังกรเม็ดที่หกโดยเร็ว

ที่นี่มีหมาป่าหิมะ และมีแมงมุมพิษที่มีความยาวหลายเมตร กู้ชูหน่วนกลัวว่าจะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่น่ากลัวอื่น ๆ ดังนั้นนางจึงระมัดระวังเป็นอย่างมากตลอดทาง

หลังจากเดินผ่านทางแยกไปหลายทาง สายตาที่แหลมคมของกู้ชูหน่วนก็พบว่ามีแมงมุมพิษสิบกว่าตัวอยู่ข้างหน้า และแมงมุมแต่ละตัวก็ตัวใหญ่กว่าพวกเขาทั้งสองคน

แมงมุมพิษโจมตีอย่างดุเดือดและพิษก็ร้ายแรง แม้แต่มือสังหารชุดดำและเหวินเส่าอี๋ก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส หากพวกมันตกใจตื่น ต่อให้นางมีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอที่จะให้พวกมันฆ่า