กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 596

เขาหาก้อนน้ำแข็งแล้วโยนลงไปในสระ

"ตูม......"

น้ำในสระสาดกระเซ็น และมีระลอกคลื่นกระจายออกเป็นวงกลม และในที่สุดก็เป็นความว่างเปล่า

มังกรน้ำแข็งที่อยู่ใต้สระไม่ปรากฏตัวออกมา

และไม่มีการตอบสนองใดๆ

ที่นี่เงียบสงบจนน่ากลัว

เยี่ยจิ่งหานยังไม่วางใจ เขาเจอก้อนน้ำแข็งก้อนใหญ่และโยนมันลงไปในสระอีกครั้ง แต่ผลสุดท้ายก็ยังเหมือนเดิม

กู้ชูหน่วนค่อย ๆ เดินไปด้วยท่าทีที่แข็งกร้าว "หากอยากได้ของสักชิ้นก็จะต้องพยายามอย่างสุดความสามารถ และไข่มุกมังกรนี้ ข้าจะต้องเอามาให้ได้"

"เยี่ยจิ่งหาน ท่านไม่ควรมาที่นี่ ท่านฉวยโอกาสตอนที่มังกรน้ำแข็งยังไม่ตื่น รีบไปจากที่นี่ซะ"

"ช่างน่าขัน เจ้าเป็นภรรยาของข้า หากเจ้าไม่ไป แล้วเหตุใดข้าต้องไป"

กู้ชูหน่วนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

"ท่านรนหาที่ตายเองนะ หากต้องจบชีวิตลงที่นี่จริง ๆ ท่านก็อย่ามาโทษข้า"

ในขณะที่พูด นางก็ต้องการจะไปเอาไข่มุกมังกรอีกครั้ง

เยี่ยจิ่งหานกดไหล่ของนางไว้ "เจ้าถอยไป ข้าจะไปเอาไข่มุกมังกรเอง"

กู้ชูหน่วนมองเขาด้วยสายตาที่หวาดระแวงและพินิจพิจารณา

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเยาะ และปล่อยให้นางมอง "แค่ไข่มุกมังกรเพียงเม็ดเดียว หากข้าได้มาแล้ว ข้าจะนำมาให้เจ้า"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้ชูหน่วนก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เยี่ยจิ่งหานช่วยชีวิตนางไว้หลายครั้งหลายครา นางไม่มีเหตุผลที่จะต้องสงสัยเขา

"ไม่ต้องหรอก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน"

"สามีภรรยาก็เหมือนคนคนเดียวกัน เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของข้า ไปหลบเถอะ"

"ฮ่า ๆ ๆ ......ช่างเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กันอย่างลึกซึ้ง วันนี้พวกเจ้าทั้งสองคน ใครก็อย่าคิดว่าจะเอาไข่มุกมังกรไปได้"

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น เสียงหัวเราะนั้นค่อนข้างแก่ แต่เต็มไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง

คนอื่น ๆ ยังอยู่ห่างไกล หากเสียงมาถึงแล้ว พวกเขาก็คงจะเป็นยอดที่มือที่ไม่มีใครเทียบได้

"หึ ๆ ๆ....."

ไม่นานก็มีชายชราสองคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ากู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหาน

คนหนึ่งอายุหกสิบกว่า และอีกคนหนึ่งอายุเจ็ดสิบกว่า

ชายชราทั้งสองยังดูแข็งแรง เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆ พวกเขาก็ดูสง่าผ่าเผยและน่าเกรงขาม แม้แต่อากาศก็เย็นลงเล็กน้อย

พวกเขาไม่ใช่ใครอื่น เป็นรองหัวหน้าเผ่าซือคงของเผ่าเพลิงฟ้า และผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ย

กู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานสีหน้าเปลี่ยน

"เป็นพวกท่าน พวกท่านรู้จักที่นี่ได้อย่างไร？"

"เหอะ......พวกเจ้าหาที่นี่เจอ แล้วทำไมพวกเราจะหาไม่เจอ？"

กู้ชูหน่วนมองไปที่เยี่ยจิ่งหาน และส่งสายตาว่าเขาถูกสะกดรอยตามใช่หรือไม่

เยี่ยจิ่งหานส่ายหัว

เขาจะประมาทจนให้คนสะกดรอยตามมาได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนหวาดระแวง และมักจะทำตัวลึกลับไม่เปิดเผย ดังนั้นเขาจึงส่งคนสนิทให้สะกดรอยตามนาง

ต่อมานางรวดเร็วมากจนลูกน้องของเขาตามไม่ทัน จึงรีบไปรายงานเขา หลังจากที่เขาคิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็สงสัยว่านางจะมาที่ขั้วโลกเหนือ

เมื่อมาถึงขั้วโลกเหนือ เขาก็ยังไม่แน่ใจว่ากู้ชูหน่วนอยู่ที่นี่

จู่ ๆ กู้ชูหน่วนก็ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม

"ที่แท้พวกท่านก็ตามเหวินเส่าอี๋มา"