กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 597

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านผู้เฒ่าข้ารู้ว่าพวกข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า ดังนั้นการต่อสู้นี้ไม่ต้องสู้ก็ได้ พวกเรามาคุยกันเรื่องเงื่อนไขกันเถอะนะ?"

รองหัวหน้าเผ่าซือคงหรี่ตา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของกู้ชูหน่วน

แม่สาวนี้ฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก

“อย่างไรเจ้าก็เห็นแล้วว่าไข่มุกมังกรนั้นอยู่ที่นี่ ผู้ใดหยิบไข่มุกมังกรมังกรไปก็เป็นของผู้นั้น ไข่มุกมังกรลูกนี้พวกข้าไม่แย่งชิงกับเจ้าแล้วมอบให้เจ้าเลย”

“หึ......เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ หากว่าไข่มุกมังกรหยิบมาได้ง่ายดายเช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงไม่หยิบหล่ะ?”

“ข้าก็อยากหยิบสิแต่เกรงว่าพวกเจ้าจะไม่ให้ข้าหยิบ”

รองหัวหน้าเผ่าซือคงพิจารณาคำพูดของนางอย่างละเอียดถี่ถ้วน

นางต้องการให้ตนเองไปหยิบเพื่อที่เขาจะได้ต่อสู้กับอสุรกายดุร้ายหรือสัตว์มีพิษที่ไม่รู้จักของที่นี่หรอกหรือ?

หรือว่านางต้องการที่จะหยิบมาเองแล้วทำให้อสุรกายดุร้ายรับรู้จากนั้นใช้อสุรกายดุร้ายเหล่านั้นมาจัดการกับพวกเขา

“ไม่ต้องลำบาก ไข่มุกมังกรเป็นของพวกข้าเช่นไรพวกเจ้าก็ต้องตาย”

“หึ......ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก พวกเจ้าว่าเช่นไรพวกเจ้าสองคนก็เป็นผู้อาวุโสของเผ่าเพลิงฟ้า เหตุใดถึงได้รู้เรื่องเพียงเล็กน้อยแค่นี้นะ”

“เจ้าต้องการจะพูดสิ่งใด?” รองหัวหน้าเผ่าซือคงถาม

เหตุใดเขาถึงรู้สึกว่ายิ่งคุยกับผู้หญิงคนนี้มากเท่าไหร่หลุมพรางก็ยิ่งใหญ่มากขึ้นเท่านั้น

“ได้ยินมาว่ามีอสุรกายผู้พิทักษ์อยู่ใกล้ๆไข่มุกมังกร ไม่แตะไข่มุกมังกรยังดีหากว่าพวกท่านแตะไข่มุกมังกรอสุรกายผู้พิทักษ์ก็จะปรากฏตัวขึ้นเป็นแน่ หากว่าข้าเป็นพวกเจ้าสองคนจะเก็บชีวิตของพวกข้าไว้แล้วใช้พวกข้าล่ออสุรกายผู้พิทักษ์ออกมาหรือว่าให้จัดการกับอสุรกายผู้พิทักษ์ "

รองหัวหน้าเผ่าซือคงและผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยมองหน้ากันและทั้งคู่เห็นความสงสัยในแววตาของกันและกัน

คำพูดนี้ของนางไม่ได้ผิดปกติ

แต่เมื่อออกมาจากปากของนางเหตุใดถึงได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ตลอด?

ผู้ใดจะรีบเร่งเป็นเหยื่อกัน?

“อย่างไรพวกเจ้าก็คิดดูเอาเองเถอะเช่นไรพวกข้าสองคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและก็ไม่สามารถหลบหนีจากฝ่ามืออรหันต์ของพวกเจ้าได้” กู่ชูหน่วนกางมือออกอย่างสบายๆและเกียจคร้านราวกับว่าไม่รู้เลยสักนิดว่าตนเองอยู่ในอันตราย

ผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "รองหัวหน้าเผ่า ท่านคิดว่าแม่สาวผู้นี้ต้องการจะบอกสิ่งใดหรือนางต้องการจะทำสิ่งใด?"

“ไม่ว่านางต้องการจะทำสิ่งใดสิ่งที่นางพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง”

รองหัวหน้าเผ่าซือคงยืดตัวตรงด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยการออกคำสั่ง "พวกเจ้าสองคนขึ้นไปหยิบไข่มุกมังกรลงมา"

ถ้ำน้ำแข็งนั้นก็มีขนาดใหญ่เพียงเท่านี้ไม่ว่าวรยุทธ์ของพวกเขาจะสูงสักเพียงใดและมีเล่ห์เหลี่ยมมากสักเท่าใดเมื่ออยู่ตรงหน้าพวกเขายอดฝีมือระดับหกทั้งสองคนยังสามารถต่อต้านไปได้หรือ

อย่างไรก็ตาม......

ความสามารถของเยี่ยจิ่งหานถดถอยลงยังอยู่ท่ามกลางการวนไปมาระหว่างขั้นต้นระดับห้ากับขั้นกลางระดับห้าและก็ยังรับบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย

กู้ชูหน่วนคิดหนัก "งั้นหากว่าพวกข้าทำให้อสุรกายดุร้ายตื่นตระหนกแล้วจะทำเช่นไร? ได้ยินมาว่าอวสุรกายผู้พิทักษ์ข้างๆไข่มุกมังกรนั้นช่างร้ายกาจนัก"

“ร้ายกาจเพียงใดความสามารถจะไปถึงระดับหกได้หรือ?”

กู้ชูหน่วนเบะปาก "เช่นไรก็เป็นมังกรวารีระดับเจ็ด"

“ช่างน่าขัน ในโลกมีเพียงมังกรไฟระดับเจ็ดและมังกรน้ำแข็งระดับเจ็ด มังกรน้ำแข็งระดับเจ็ดนั้นตั้งนาน......ถูกฆ่าไปตั้งนานแล้ว”

ในโลกนี้ผู้ใดจะไม่รู้ว่ามังกรน้ำแข็งระดับเจ็ดถูกหัวหน้านิกายเทพอสูรฆ่าไปแล้ว

แม้แต่ในตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่เชื่อว่ากู้ชูหน่วนเป็นหัวหน้านิกายเทพอสูร

ความสามารถของนางช่างอ่อนเกินไปนัก

“จุ๊จุ๊จุ๊ ผู้ใดบอกว่ามีแค่สองตัว ข้าบอกว่าสามตัว และตัวที่สามก็อยู่ที่นี่”

“ได้ได้ได้ พวกเจ้าก็อย่าได้จ้องเขม็งแล้ว ให้ข้าไปข้าไปก็ได้ แต่หากว่ารบกวนอสุรกายผู้พิทักษ์ขึ้นมาจริงๆแล้วพวกท่านถูกอสุรกายผู้พิทักษ์สังหารก็อย่าโทษข้านะ”

เยี่ยจิ่งหานกล่าวว่า "ข้าไปเถอะ น้ำตกนั่นมีค่ายกลลึกลับซ่อนอยู่ ด้วยความสามารถของเจ้าไม่อาจทำลายได้เป็นแน่"

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าและด้านหนึ่งห่างออกไปอีกด้านหนึ่งกระซิบว่า "ท่านระวังตัวด้วย หากว่านำมาไม่ได้ก็อย่าได้ฝืน"

มุมปากของเยี่ยจิ่งหานยกขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกถึงอารมณ์อันดีของเขา

รองหัวหน้าเผ่าซือคงและผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยยืนล้อมกู้ชูหน่วนทั้งซ้ายขวาและหาที่ลับที่หนึ่งซ่อนตัว

“ทางที่ดีเจ้าควรจะซื่อตรงหน่อย ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่อาจรับประกันว่าชีวิตอันน้อยของนางจะสามารถอยู่รอดได้”

เยี่ยจิ่งหานสูดหายใจเข้าลึกๆโดยกำลังภายในของเขารวมมาอยู่ที่ฝ่ามือเพื่อทำลายค่ายกล เขาใช้กำลังภายในที่ง่ายดายหยาบกระด้างที่สุดซัดเข้าใส่

แม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เขาก็ยังเป็นยอดฝีมือ เนื่องจากการซัดของเขาทำให้น้ำตกส่งเสียงดังกึกก้องดังไปทั่วทั้งถ้ำน้ำแข็ง

กู้ชูหน่วนหัวเราะ