กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 616

นางเห็นพระองค์เป็นอะไร

อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป ยังมีจักรพรรดิอย่างพระองค์อยู่ในสายตาของนางบ้างหรือไม่

“กู้ชูหน่วน!” จักรพรรดิเยี่ยแทบจะแผดเสียง

ในค่ำคืนที่มืดมิด เสียงอันเฉื่อยชาของกู้ชูหน่วนดังขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท กริ้วมากไปจะเสียสุขภาพนะเพคะ อย่าลืมล่ะว่าข้ากุมความลับของพระองค์อยู่...”

“กู้ชูหน่วน ผู้หญิงคนนี้ทำข้าโกรธมาก ในปฐพีนี้มีผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้อยู่ได้อย่างไร... เหตุใดนางถึงได้อวดดีขนาดนี้”

ขันทีหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยเสียงสั่นว่า “ฝ่าบาท นางกล้ากำแหงขนาดนี้ ควรส่งคนไปจับนางมาลงโทษตามสมควรเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเยี่ยถีบขันทีหนุ่มทันที “เจ้าถูกลาเตะหัวหรืออย่างไร นางเป็นชายาของเยี่ยจิ่งหาน เยี่ยจิ่งหานมีกองทัพอยู่ในมือ กลัวว่ายังไม่ทันจะได้ตัวนางมา เยี่ยจิ่งหานจะมาเอาตัวข้าไปก่อนนะซี”

ขันทีหนุ่มคุกเข่าอย่างหวาดกลัวและไม่รู้จริงๆ ว่าควรตอบอย่างไร

ในความมืดยามราตรี อีกมุมหนึ่งของอุทยานอวี้ฮวา ชายหนุ่มผู้มีสง่าราศีซึ่งอยู่ในชุดผ้าไหมสีม่วงมองไปยังทิศทางที่กู้ชูหน่วนเดินจากไปและอดยิ้มออกมาไม่ได้

ชิงเฟิงที่อยู่ข้างกายชายหนุ่มกระซิบขึ้นมาว่า “นายท่านต้องการให้ข้าน้อยไปบอกพระชายาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ว่าให้พระชายานอบน้อมสักเล็กน้อยเมื่อเข้าวัง”

เยี่ยจิ่งหานยิ้มและเอ่ยอย่างให้ท้าย “พระชายาของข้าจำเป็นต้องทำตัวนอบน้อมด้วยรึ”

“เอ่อ...”

“นางมีชีวิตชีวาและยโสโอหังเช่นนี้ก็ถูกแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ...”

พระชายายโสโอหังพอแล้ว

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ที่จวนอ๋อง แม้แต่หลังคาของพระราชวังก็แทบจะถูกนางพลิกออกจนหมด

“ขันทีหนุ่มนั่นกับเสี่ยวหลี่จือ ทำให้พวกนั้นมีความทรงจำที่ยาวนานซะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

บุรุษชุดม่วงหายตัวไปในความมืด เหลือเพียงกลิ่นหอมที่ยังคงอยู่ ทว่าไม่มีใครในพระราชวังอันกว้างใหญ่สังเกตเห็น

ชิงเฟิงถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย

หลังจากขันทีสองคนนี้ถูกลงโทษ สันนิษฐานว่าวังทั้งวังรวมถึงฝ่าบาทคงต้องวิ่งวุ่นเมื่อพบกับพระชายา

กู้ชูหน่วนไม่ได้กลับจวนหานอ๋องทันที แต่กลับปีนข้ามกำแพงเข้าไปในจวนอัครเสนาบดี

เนื่องจากเป็นเวลากลางดึก ทุกคนในจวนอัครเสนาบดีจึงหลับหมดแล้ว กู้ชูหน่วนเลยดูเหมือนผีที่เดินไปเดินมาอยู่ในจวน

หลังจากนั้นพักใหญ่นางจึงไปหยุดอยู่หน้าห้องของกู้ชูอวิ๋น

ทุกคนในจวนอัครเสนาบดีอยู่กันหมด มีกู้ชูอวิ๋นคนเดียวที่ไม่อยู่

ดึกขนาดนี้แล้วเหตุใดนางจึงไม่อยู่ที่จวน

กู้ชูหน่วนสำรวจไปรอบๆ อย่างละเอียดอีกครั้ง ดูเหมือนทุกๆ ห้องจะไม่มีร่องรอยของกู้ชูอวิ๋นอยู่เลย

ดังนั้นนางจึงถือโอกาสใช้ผ้าคลุมปกปิดรูปโฉมที่งดงามอย่างหาใครเทียบมิได้ มัดสาวใช้ข้างกายของกู้ชูอวิ๋นไว้ เอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “บอกมาว่าคุณหนูของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน”

“วะ... ไว้ชีวิตข้าด้วย... คุณหนูของข้าอยู่... อยู่ในห้อง”

“เหลวไหล คุณหนูของเจ้าอยู่ห้องไหนกันล่ะ”

กู้ชูหน่วนถีบห้องส่วนตัวของกู้ชูอวิ๋นให้เปิดออกและดึงตัวสาวใช้เข้าไปด้วยกัน

ทันทีที่เห็น สาวใช้ก็ตะลึงงัน

“ปะ... เป็นไปได้อย่างไร ข้าเฝ้าอยู่นอกห้องตลอด คุณหนูอยู่ในห้องจริงๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าคุณหนูจะออกไปตอนที่ข้างีบหลับ? ไม่ นั่นก็เป็นไปไม่ได้ ดึกดื่นขนาดนี้คุณหนูออกไปข้างนอกไม่ได้หรอก”

ใบหน้าของสาวใช้ดูประหลาดใจมากจนไม่เหมือนคนกำลังโกหก กู้ชูหน่วนตีนางจนสลบและค้นห้องของกู้ชูอวิ๋น หวังว่าจะพบหลักฐานอะไรบ้าง แต่น่าเสียดายที่ต้องผิดหวังเพราะที่ห้องนี้ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลย

แสงอรุณโผล่พ้นขอบฟ้า ดวงอาทิตย์ถูกชุบไปด้วยแสงสีเหลืองทอง