กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 616

นางเห็นพระองค์เป็นอะไร

อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป ยังมีจักรพรรดิอย่างพระองค์อยู่ในสายตาของนางบ้างหรือไม่

“กู้ชูหน่วน!” จักรพรรดิเยี่ยแทบจะแผดเสียง

ในค่ำคืนที่มืดมิด เสียงอันเฉื่อยชาของกู้ชูหน่วนดังขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท กริ้วมากไปจะเสียสุขภาพนะเพคะ อย่าลืมล่ะว่าข้ากุมความลับของพระองค์อยู่...”

“กู้ชูหน่วน ผู้หญิงคนนี้ทำข้าโกรธมาก ในปฐพีนี้มีผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้อยู่ได้อย่างไร... เหตุใดนางถึงได้อวดดีขนาดนี้”

ขันทีหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยเสียงสั่นว่า “ฝ่าบาท นางกล้ากำแหงขนาดนี้ ควรส่งคนไปจับนางมาลงโทษตามสมควรเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเยี่ยถีบขันทีหนุ่มทันที “เจ้าถูกลาเตะหัวหรืออย่างไร นางเป็นชายาของเยี่ยจิ่งหาน เยี่ยจิ่งหานมีกองทัพอยู่ในมือ กลัวว่ายังไม่ทันจะได้ตัวนางมา เยี่ยจิ่งหานจะมาเอาตัวข้าไปก่อนนะซี”

ขันทีหนุ่มคุกเข่าอย่างหวาดกลัวและไม่รู้จริงๆ ว่าควรตอบอย่างไร

ในความมืดยามราตรี อีกมุมหนึ่งของอุทยานอวี้ฮวา ชายหนุ่มผู้มีสง่าราศีซึ่งอยู่ในชุดผ้าไหมสีม่วงมองไปยังทิศทางที่กู้ชูหน่วนเดินจากไปและอดยิ้มออกมาไม่ได้

ชิงเฟิงที่อยู่ข้างกายชายหนุ่มกระซิบขึ้นมาว่า “นายท่านต้องการให้ข้าน้อยไปบอกพระชายาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ว่าให้พระชายานอบน้อมสักเล็กน้อยเมื่อเข้าวัง”

เยี่ยจิ่งหานยิ้มและเอ่ยอย่างให้ท้าย “พระชายาของข้าจำเป็นต้องทำตัวนอบน้อมด้วยรึ”

“เอ่อ...”

“นางมีชีวิตชีวาและยโสโอหังเช่นนี้ก็ถูกแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ...”

พระชายายโสโอหังพอแล้ว

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ที่จวนอ๋อง แม้แต่หลังคาของพระราชวังก็แทบจะถูกนางพลิกออกจนหมด

“ขันทีหนุ่มนั่นกับเสี่ยวหลี่จือ ทำให้พวกนั้นมีความทรงจำที่ยาวนานซะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

บุรุษชุดม่วงหายตัวไปในความมืด เหลือเพียงกลิ่นหอมที่ยังคงอยู่ ทว่าไม่มีใครในพระราชวังอันกว้างใหญ่สังเกตเห็น

ชิงเฟิงถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย

หลังจากขันทีสองคนนี้ถูกลงโทษ สันนิษฐานว่าวังทั้งวังรวมถึงฝ่าบาทคงต้องวิ่งวุ่นเมื่อพบกับพระชายา

กู้ชูหน่วนไม่ได้กลับจวนหานอ๋องทันที แต่กลับปีนข้ามกำแพงเข้าไปในจวนอัครเสนาบดี

เนื่องจากเป็นเวลากลางดึก ทุกคนในจวนอัครเสนาบดีจึงหลับหมดแล้ว กู้ชูหน่วนเลยดูเหมือนผีที่เดินไปเดินมาอยู่ในจวน

หลังจากนั้นพักใหญ่นางจึงไปหยุดอยู่หน้าห้องของกู้ชูอวิ๋น

ทุกคนในจวนอัครเสนาบดีอยู่กันหมด มีกู้ชูอวิ๋นคนเดียวที่ไม่อยู่

ดึกขนาดนี้แล้วเหตุใดนางจึงไม่อยู่ที่จวน

กู้ชูหน่วนสำรวจไปรอบๆ อย่างละเอียดอีกครั้ง ดูเหมือนทุกๆ ห้องจะไม่มีร่องรอยของกู้ชูอวิ๋นอยู่เลย

ดังนั้นนางจึงถือโอกาสใช้ผ้าคลุมปกปิดรูปโฉมที่งดงามอย่างหาใครเทียบมิได้ มัดสาวใช้ข้างกายของกู้ชูอวิ๋นไว้ เอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “บอกมาว่าคุณหนูของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน”

“วะ... ไว้ชีวิตข้าด้วย... คุณหนูของข้าอยู่... อยู่ในห้อง”

“เหลวไหล คุณหนูของเจ้าอยู่ห้องไหนกันล่ะ”

กู้ชูหน่วนถีบห้องส่วนตัวของกู้ชูอวิ๋นให้เปิดออกและดึงตัวสาวใช้เข้าไปด้วยกัน

ทันทีที่เห็น สาวใช้ก็ตะลึงงัน

“ปะ... เป็นไปได้อย่างไร ข้าเฝ้าอยู่นอกห้องตลอด คุณหนูอยู่ในห้องจริงๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าคุณหนูจะออกไปตอนที่ข้างีบหลับ? ไม่ นั่นก็เป็นไปไม่ได้ ดึกดื่นขนาดนี้คุณหนูออกไปข้างนอกไม่ได้หรอก”

ใบหน้าของสาวใช้ดูประหลาดใจมากจนไม่เหมือนคนกำลังโกหก กู้ชูหน่วนตีนางจนสลบและค้นห้องของกู้ชูอวิ๋น หวังว่าจะพบหลักฐานอะไรบ้าง แต่น่าเสียดายที่ต้องผิดหวังเพราะที่ห้องนี้ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลย

แสงอรุณโผล่พ้นขอบฟ้า ดวงอาทิตย์ถูกชุบไปด้วยแสงสีเหลืองทอง

“ตั้งแต่ท่านจากไป ท่านอาจารย์ซั่งกวนก็ลาไปเหมือนกัน เขาไม่ได้มาสอนตั้งนานแล้ว”

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต้นผิดจังหวะ “ท่านอาจารย์ซั่งกวนขอลา? ลาไปทำอะไรรึ”

นางจำได้ว่าอาจารย์ซั่งกวนดูเหมือนจะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แล้วเขาก็ไม่ได้ป่วยด้วยมิใช่หรือ

“เรื่องนี้พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน สำนักศึกษาบอกเพียงว่าท่านอาจารย์ซั่งกวนต้องการท่องเที่ยวไปทั่วทั้งใต้หล้า เขาจึงขอลาชั่วคราว ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้ พี่ใหญ่ ท่านไม่รู้หรอกว่าเหล่าอาจารย์ในสำนักศึกษากำลังจะเป็นบ้า พวกคุณหนูมั่งมีในสำนักศึกษารวมทั้งองค์หญิงตังตังคอยถามทุกวันว่าท่านอาจารย์ซั่งกวนจะกลับมาตอนไหน และนั่นทำให้พวกอาจารย์เป็นทุกข์”

หลิ่วเย่ว์ยิ้มอย่างยินดีปรีดา อวี๋ฮุยก็ไม่ต่างกันนัก เขาพูดพลางทำมือทำไม้ว่า “ถ้าให้ข้าพูด ข้าว่าท่านอาจารย์ซั่งกวนไม่ต้องกลับมาเลยน่ะดีที่สุด ถ้าเขากลับมา เขาก็มีแต่จะจับผิดพี่ใหญ่ ขนาดพวกเรายังโดนหางเลขไปด้วย ตอนที่เขาไม่มาสอน ท่านไม่รู้หรอกว่าพวกเราสบายแค่ไหน”

“ที่สุขใจที่สุดก็คือ เมื่อคุณหนูมั่งมีเหล่านั้นไม่เจอท่านอาจารย์ซั่งกวน พวกนางก็ทำหน้าตาเหงาหงอยกันทุกวันเหมือนคนถูกทิ้ง มองความผิดหวังนั่นสิ แหมๆๆ พอนึกถึงตอนก่อนหน้านี้ที่พวกนางสร้างภาพเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านอาจารย์ซั่งกวน ข้าละอยากจะอ้วก”

กู้ชูหน่วนถามว่า “แล้วกู้ชูอวิ๋นล่ะ”

“กู้ชูอวิ๋น? นางก็ยังมาเรียนทุกวันนี่”

“มาทุกวัน?”

“ใช่ นางมาถึงสำนักศึกษาก่อนใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนทุกวัน ทันทีที่เลิกเรียนนางจะออกไปจากสำนักศึกษาทันที พี่ใหญ่ ในฐานะผู้ชาย สัมผัสที่หกบอกบางอย่างกับข้า ข้าจะบอกความลับให้ท่านอย่างหนึ่ง ที่กู้ชูอวิ๋นมารายงานตัวที่สำนักศึกษาทุกวันน่ะ ก็เพราะท่านอาจารย์ซั่งกวน”

กู้ชูหน่วนตอบแทนพวกเขาด้วยลูกเกาลัดบนหัว “ไร้สาระ แม้แต่คนโง่ยังดูออกว่านางสนใจซั่งกวนฉู่”

“เจ็บ... ท่านยังมือหนักเหมือนเดิมเลยพี่ใหญ่ หัวของข้าจะแตกอยู่แล้ว”

“จริงด้วยพี่ใหญ่ ฝ่าบาทพระราชทานให้ลูกพี่เซี่ยวแต่งงานกับกู้ชูอวิ๋น พรุ่งนี้ก็จะถึงวันแต่งงานแล้ว ท่านรู้เรื่องนี้ใช่หรือไม่ พวกข้าไม่อยากให้ลูกพี่แต่งงานกับผู้หญิงอย่างกู้ชูอวิ๋นเลย”

“วางใจได้ น่าจะมีพระราชโองการประกาศไปถึงจวนแม่ทัพแล้ว กู้ชูอวิ๋นไม่มีโอกาสได้แต่งงานกับเซี่ยวอวี่เซวียนแล้วละ”

หลิ่วเย่ว์กับอวี๋ฮุยตะลึง

หลายๆ คนในจวนแม่ทัพขอร้องต่อฝ่าบาทให้พระองค์ถอนรับสั่งกลับคืน แต่ฝ่าบาทยืนกรานว่าทำไม่ได้ เหตุใดอยู่ๆ พระองค์จึงถอนรับสั่งกลับง่ายๆ?

ต้องเป็นพี่ใหญ่แน่ๆ มีแต่พี่ใหญ่เท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้