กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 617

ทั้งสองรู้สึกเคารพในตัวกู้ชูหน่วนมากขึ้น

และในขณะนั้นเอง เมื่อองค์หญิงตังตังเห็นกู้ชูหน่วนเข้า ก็วิ่งเข้ามาอย่างโกรธแค้นแล้วชี้ด่ากู้ชูหน่วน "ไอ้คนแซ่กู้ เจ้าตั้งใจใช่หรือไม่?"

กู้ชูหน่วนถูกด่าอย่างงุนงง

องค์หญิงน้อยคนนี้เป็นบ้าอะไรอีก?

ช่วงนี้นางคงมิได้ทำอะไรให้นางมิพอใจหรอกนะ?

หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยกล่าวคิ้วขมวด “องค์หญิง ถึงแม้นท่านจักเป็นองห์หญิงแห่งราชวงศ์ เป็นธิดาของฮองเฮาก็ตาม แต่ทว่านางคือพระชายาหาน หากพูดถึงเรื่องบรรดาศักดิ์แล้ว นางยังเป็นเสด็จอาสะใภ้ของท่าน ท่านมิให้เกียรติต่อพระชายาหานเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ถุย เสด็จอาสะใภ้อะไรกัน นางสมควรงั้นหรือ?”

“นี่…”

กู้ชูหน่วนส่งสัญญาณให้หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยออกไปเสียก่อน และก็เดินเข้าไปตรงหน้าองค์หญิงตังตังอย่างช้า ๆ แล้วยิ้มให้เห็นเขี้ยวฟันที่ขาวสะอาด อารมณ์ท่าทางดูเป็นมิตร

“องห์หญิงน้อยของข้า มีเรื่องอันใดทำให้ท่านโกรธเพียงนี้กัน?”

“นิทานอะที่เจ้าเขียนน่ะ องค์หญิงติงตังในนิทานเป็นข้าใช่หรือไม่?กู้ชูหน่วน จิตใจของเจ้าช่างชั่วร้ายนัก ถึงได้เขียนให้ข้ารักแต่มิได้ครอบครอง ทั้งยังถูกชายที่ตนรักที่สุดกินไปทีละคำๆ เจ้ากำลังสาปแช่งข้า”

องค์หญิงตังตังโกรธจนใบหน้าละมุนนั้นบิดเบี้ยวไปหมด

แทบจะลงมือตีกู้ชูหน่วนอย่างโหดเหี้ยมด้วยตัวเองแล้ว

แต่ทว่าที่เสียเปรียบคราวก่อน ทำให้นางยังคงสำนึกได้ นางรู้ว่านางมิใช้คู่แข่งของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน

เดิมทีที่เขียนองค์หญิงติงตังนั้นเขียนเป็นนางจริง ๆ

ใครให้นางน่ารำคาญในตอนนั้นกันล่ะ

หากตังตังมิพูดถึงเรื่องนี้ นางคงลืมไปแล้ว

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างจริงจัง “องค์หญิงตังตังพูดเยี่ยงนี้ได้อย่างไร ท่านคือองค์หญิงตังตัง ส่วนนางคือองค์หญิงติงตัง พวกท่านทั้งสองจักเป็นคนเดียวกันได้อย่างไรกัน อีกอย่างท่านเองก็น่าเอ็นดู ตรงไปตรงมา ร่าเริง

และจิตใจงาม ส่วนองค์หญิงติงตังนั่นทั้งเกเรา โหดร้ายและหลงตัวเอง เมื่อเทียบกับท่านแล้ว นางก็เป็นแค่โคลนดินบนพื้นเท่านั้นแหละ”

สีหน้าขององค์หญิงตังตังดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงโกรธอยู่

“ข้าเป็นบุตรของฮองเฮา นางก็เป็นบุตรของฮองเฮา ข้าเป็นที่รักของทุกคน นางก็เป็นที่รักของทุกคน เสด็จพี่ของข้าคือจักรพรรดิ เสด็จพี่ของนางก็เป็นจักรพรรดิเช่นกัน”

“เรื่องนี้เป็นบังเอิญทั้งนั้น นอกจากนี้แล้ว ทั่วไปแล้วตำแหน่งจักรพรรดิมักสืบทอดโดยบุตรชายคนโตมิใช่หรือ? ใครให้ท่านมิใช่องค์หญิงคนแรกกันล่ะ”

องค์หญิงตังตังรู้สึกเห็นด้วยแต่ก็ขัดแย้งในเวลาเดียวกัน

นางคิดอยากนำเรื่องนี้มาต่อกรกับกู้ชูหน่วน แต่ทว่าเพียงแค่นางพูดสองสามคำก็เบี่ยงเบนความผิดไปได้แล้ว

ซึ่งมันทำให้นางโกรธจนย่ำเท้าอยู่กับพื้น “ข้ามิสน เจ้าต้องเขียนใหม่ เจ้าจักต้องเขียนให้องค์หญิงติงตังจบอย่างสวยงาม”

“ได้ ๆ ๆ เขียนใหม่ก็ได้ ในเมืองของนครหลวงมีคนเล่านิทานมากมายเต็มไปหมด ท่านสั่งให้พวกเขาแก้ให้ทีก็เป็นพอแล้ว”

“มิได้ เจ้าต้องเป็นคนแก้”

“ข้าแก้เองก็มิใช่ว่ามิได้ แต่ทว่า…”

“แต่ทว่าอะไร?”

“แต่ทว่าเสด็จอาของท่านยังไม่มีทายาท และอยากได้บุตรสักคนหนึ่งมาโดยตลอด หากข้าช่วยท่านเขียน เสด็จอาของท่านต้องโกรธข้า ตำหนิข้าว่าไม่ตั้งใจได้ หรือว่า ท่านไปพูดกับเขาด้วยตัวเองดีกว่า เพียงแค่เขาตกลงข้าก็ไม่มีปัญหา?”

องค์หญิงตังตังมึนงงไปชั่วขณะ

นางตั้งใจใช่หหรือไม่?

นางรู้ดีว่านางเกรงกลัวเสด็จอามากที่สุด ยังจะเอาเสด็จอาเข้ามาเกี่ยวด้วย

ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะหันตัวเดินจากไปนั้น ทันใดนั้น องค์หญิงตังตังก็นั่งลงกับพื้นอย่างกะทันหันและร้องไห้ฟูมฟายอย่างบ้าคลั่ง โดยมิไว้หน้าตำแหน่งองค์หญิงแห่งแผ่นดินเลยแม้แต่น้อย

นางพลางร้องไห้น้ำตาไหลพลางว่ากล่าวนาง

นางพูดถึงเสด็จพี่หญิงมาสองรอบแล้ว?

องค์หญิงตังตังมีเสด็จพี่หญิงอย่างนั้นหรือ?

เหตุใดนางจึงมิรู้?

กู้ชูหน่วนลองถาม “เสด็จพี่หญิงของท่านเป็นใครกัน?”มิใช่ว่าอายุขัยสั้นโดนยาพิษพญายมพรั่นพรึงไปก็เสียแล้วหรอกนะ?

“มิใช่เรื่องของเจ้า เพียงแค่ถือรองเท้าของนางเจ้าก็มิคู่ควร”

“มิคู่ควร ๆ ๆ เพียงแค่ถือรองเท้าให้นางข้าก็มิคู่ควรแล้ว เสด็จพี่หญิงของท่านดีที่สุดแล้วล่ะ”

“เสด็จพี่หญิงของข้าก็ต้องดีที่สุดอยู่แล้ว หากนางยังอยู่ล่ะก็ คงมิรอให้คนอย่างเจ้ามารังแกข้าได้หรอก ฮือ ๆ…เสด็จพี่หญิง…ท่านอยู่ที่ใดกัน กู้ชูหน่วนรังแกข้า ฮือ ๆ…ความสุขทั้งชีวิตของข้าถูกนางทำลายไปหมดแล้ว”

องค์หญิงตังตังมิร้องไห้ก็คือมิร้องไห้ หากร้องไห้ขึ้นมาก็มิอาจหยุดได้ น้ำตานั้นไหลลงมาเหมือนดั่งว่าวที่ถูกตัดเส้นด้ายอย่างไรอย่างนั้น

กู้ชูหน่วนมิกลัวว่านางจะเกเรหรือจับผิดนาง แต่ต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้และยังร้องไห้ฟูมฟายมากเพียงนี้ ช่างเป็นการทดสอบทักษะการแสดงของนางมาก

“ก็ได้ ข้ารังแกท่านก็ได้ แล้วท่านจักทำเช่นไร?”

“ข้าจักให้เจ้าไปตามหาท่านอาจารย์ซั่งกวนกลับมา”

“ข้ามิรู้ว่าท่านอาจารย์ซั่งกวนอยู่ที่ใดกัน ข้าจักให้เสด็จอาของท่านสั่งให้ทหารไปตามหาได้หรือไม่?”

“ข้าจักให้เจ้าเขียนตอนจบขององค์หญิงติงตังใหม่อีกครั้ง ข้าจักให้เจ้าเขียนให้องค์หญิงติงตังเป็นนางเอก และเป็นคนที่จิตใจดีคนหนึ่ง

“นิทานเรื่องนี้ถูกแพร่ไปทั่วเมืองแล้ว หากแก้ตอนนี้คนทั้งเมืองก็มิอาจรู้ เอาเยี่ยงนี้ หากข้าว่างเมื่อใด ข้าจักเขียนตอนขององค์หญิงติงตังให้นางเป็นนางเอกของเรื่องและเป็นคนจิตใจดีและเป็นคนที่โชคดีมากคนหนึ่ง แบบนี้ได้หรือไม่?”

องค์หญิงติงตังเช็ดน้ำตา เพราะว่าร้องไห้นักเมื่อครู่ น้ำเสียงของนางจึงได้สะอึกสะอื้น

“แล้วตอนจบจะอยู่กับท่านอาจารย์ซั่งกวนหรือไม่?”

“แน่นอนสิ เฟิงหลิงจักคู่ควรกับองค์หญิงติงตังได้อย่างไรกัน”

“เช่น,,,เช่นนั้นก็ได้ เจ้าเปลี่ยนจากติงตังเป็นตังตังด้วยนะ”