กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 617

ทั้งสองรู้สึกเคารพในตัวกู้ชูหน่วนมากขึ้น

และในขณะนั้นเอง เมื่อองค์หญิงตังตังเห็นกู้ชูหน่วนเข้า ก็วิ่งเข้ามาอย่างโกรธแค้นแล้วชี้ด่ากู้ชูหน่วน "ไอ้คนแซ่กู้ เจ้าตั้งใจใช่หรือไม่?"

กู้ชูหน่วนถูกด่าอย่างงุนงง

องค์หญิงน้อยคนนี้เป็นบ้าอะไรอีก?

ช่วงนี้นางคงมิได้ทำอะไรให้นางมิพอใจหรอกนะ?

หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยกล่าวคิ้วขมวด “องค์หญิง ถึงแม้นท่านจักเป็นองห์หญิงแห่งราชวงศ์ เป็นธิดาของฮองเฮาก็ตาม แต่ทว่านางคือพระชายาหาน หากพูดถึงเรื่องบรรดาศักดิ์แล้ว นางยังเป็นเสด็จอาสะใภ้ของท่าน ท่านมิให้เกียรติต่อพระชายาหานเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ถุย เสด็จอาสะใภ้อะไรกัน นางสมควรงั้นหรือ?”

“นี่…”

กู้ชูหน่วนส่งสัญญาณให้หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยออกไปเสียก่อน และก็เดินเข้าไปตรงหน้าองค์หญิงตังตังอย่างช้า ๆ แล้วยิ้มให้เห็นเขี้ยวฟันที่ขาวสะอาด อารมณ์ท่าทางดูเป็นมิตร

“องห์หญิงน้อยของข้า มีเรื่องอันใดทำให้ท่านโกรธเพียงนี้กัน?”

“นิทานอะที่เจ้าเขียนน่ะ องค์หญิงติงตังในนิทานเป็นข้าใช่หรือไม่?กู้ชูหน่วน จิตใจของเจ้าช่างชั่วร้ายนัก ถึงได้เขียนให้ข้ารักแต่มิได้ครอบครอง ทั้งยังถูกชายที่ตนรักที่สุดกินไปทีละคำๆ เจ้ากำลังสาปแช่งข้า”

องค์หญิงตังตังโกรธจนใบหน้าละมุนนั้นบิดเบี้ยวไปหมด

แทบจะลงมือตีกู้ชูหน่วนอย่างโหดเหี้ยมด้วยตัวเองแล้ว

แต่ทว่าที่เสียเปรียบคราวก่อน ทำให้นางยังคงสำนึกได้ นางรู้ว่านางมิใช้คู่แข่งของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน

เดิมทีที่เขียนองค์หญิงติงตังนั้นเขียนเป็นนางจริง ๆ

ใครให้นางน่ารำคาญในตอนนั้นกันล่ะ

หากตังตังมิพูดถึงเรื่องนี้ นางคงลืมไปแล้ว

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างจริงจัง “องค์หญิงตังตังพูดเยี่ยงนี้ได้อย่างไร ท่านคือองค์หญิงตังตัง ส่วนนางคือองค์หญิงติงตัง พวกท่านทั้งสองจักเป็นคนเดียวกันได้อย่างไรกัน อีกอย่างท่านเองก็น่าเอ็นดู ตรงไปตรงมา ร่าเริง

และจิตใจงาม ส่วนองค์หญิงติงตังนั่นทั้งเกเรา โหดร้ายและหลงตัวเอง เมื่อเทียบกับท่านแล้ว นางก็เป็นแค่โคลนดินบนพื้นเท่านั้นแหละ”

สีหน้าขององค์หญิงตังตังดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงโกรธอยู่

“ข้าเป็นบุตรของฮองเฮา นางก็เป็นบุตรของฮองเฮา ข้าเป็นที่รักของทุกคน นางก็เป็นที่รักของทุกคน เสด็จพี่ของข้าคือจักรพรรดิ เสด็จพี่ของนางก็เป็นจักรพรรดิเช่นกัน”

“เรื่องนี้เป็นบังเอิญทั้งนั้น นอกจากนี้แล้ว ทั่วไปแล้วตำแหน่งจักรพรรดิมักสืบทอดโดยบุตรชายคนโตมิใช่หรือ? ใครให้ท่านมิใช่องค์หญิงคนแรกกันล่ะ”

องค์หญิงตังตังรู้สึกเห็นด้วยแต่ก็ขัดแย้งในเวลาเดียวกัน

นางคิดอยากนำเรื่องนี้มาต่อกรกับกู้ชูหน่วน แต่ทว่าเพียงแค่นางพูดสองสามคำก็เบี่ยงเบนความผิดไปได้แล้ว

ซึ่งมันทำให้นางโกรธจนย่ำเท้าอยู่กับพื้น “ข้ามิสน เจ้าต้องเขียนใหม่ เจ้าจักต้องเขียนให้องค์หญิงติงตังจบอย่างสวยงาม”

“ได้ ๆ ๆ เขียนใหม่ก็ได้ ในเมืองของนครหลวงมีคนเล่านิทานมากมายเต็มไปหมด ท่านสั่งให้พวกเขาแก้ให้ทีก็เป็นพอแล้ว”

“มิได้ เจ้าต้องเป็นคนแก้”

“ข้าแก้เองก็มิใช่ว่ามิได้ แต่ทว่า…”

“แต่ทว่าอะไร?”

“แต่ทว่าเสด็จอาของท่านยังไม่มีทายาท และอยากได้บุตรสักคนหนึ่งมาโดยตลอด หากข้าช่วยท่านเขียน เสด็จอาของท่านต้องโกรธข้า ตำหนิข้าว่าไม่ตั้งใจได้ หรือว่า ท่านไปพูดกับเขาด้วยตัวเองดีกว่า เพียงแค่เขาตกลงข้าก็ไม่มีปัญหา?”

องค์หญิงตังตังมึนงงไปชั่วขณะ

นางตั้งใจใช่หหรือไม่?

นางรู้ดีว่านางเกรงกลัวเสด็จอามากที่สุด ยังจะเอาเสด็จอาเข้ามาเกี่ยวด้วย

ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะหันตัวเดินจากไปนั้น ทันใดนั้น องค์หญิงตังตังก็นั่งลงกับพื้นอย่างกะทันหันและร้องไห้ฟูมฟายอย่างบ้าคลั่ง โดยมิไว้หน้าตำแหน่งองค์หญิงแห่งแผ่นดินเลยแม้แต่น้อย

นางพลางร้องไห้น้ำตาไหลพลางว่ากล่าวนาง