กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 625

“เจ้าสารเลวไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำมาจากที่ใดกัน ถึงกับกล้าลอบสังหารท่านพี่หน่วนของข้า มาดูกันว่าข้าจะสั่งสอนเจ้าอย่างไร”

“ชิ้งชิ้งชิ้ง......”

ทั้งสามคนยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งไกลออกไป มีเพียงพื้นดินที่สั่นไหวไม่หยุดและแม้แต่สภาพแวดล้อมโดยรอบก็ตลบอบอวนไปด้วยกลิ่นไอสังหารอันแรงกล้า

เซี่ยวอวี่เซวียนก็ต้องการไล่ตามไปช่นกันแต่กู่ชวนรั้งเขาเอาไว้และไปนั่งใต้ต้นไผ่ จากนั้นหยิบอาหารในถุงแล้วโยนบางส่วนให้เซี่ยวอวี่เซวียน

กล้าวด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านว่า “มีพวกเขาก็พอแล้ว เจ้ามัวแต่ดูความครึกครื้นอันใดอยู่รีบกินเข้าเถอะ กินเสร็จแล้วต้องรีบออกเดินทางอีก”

“คนเมื่อครู่นี้เป็นใครกัน? แม่สาวอัปลักษณ์ วรยุทธ์ของคนผู้นั้นไม่เก่งกาจแต่ลงมือโหดเหี้ยมนักต้องไม่ใช่มือสังหารธรรมดาๆเป็นแน่ เจ้าไปทำให้ผู้ใดขุ่นเคืองกันแน่?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าไปทำให้ผู้ใดขุ่นเคืองอยู่ๆก็โผล่มาอย่างประหลาด ครั้งก่อนอยู่ที่ขั้วโลกเหนือเกือบจะเอาชีวิตอันน้อยนิดนี้ไปเสียแล้ว?”

"ขั้วโลกเหนือ? เขาตามสังหารเจ้าที่ขั้วโลกเหนือ? เหตุใดข้าถึงไม่เคยได้ยินเจ้าเอ่ยถึง?"

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่สามารถซ่อนความกังวลใจไว้ท่ามกลางหว่างคิ้วได้

หากว่าเขาดูไม่ผิดกำลังความสามารถของมือสังหารชุดดำผู้นั้นน่าจะถึงระดับห้าแล้ว

ระดับห้า......นั่นช่างทน่ากลัวยิ่งนัก ใต้หล้าก็หาผู้ที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ไม่กี่คน

และความเร็วของการจู่โจมด้วยดาบของเขาช่างน่ากลัวดังได้ยินมาจริงๆ เขายืนอยู่ข้างๆกู้ชูหน่วนแต่เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกรั้งเอาไว้แน่น ทั้งดาบหนึ่งกระบี่หนึ่งตรงข้ามนั้นเขากลับไร้ซึ่งกำลังในการโต้ตอบ

กู้ชูหน่วนด้านหนึ่งกินอาหารด้านหนึ่งตอบกลับว่า "คนที่ต้องการจะสังหารข้าช่างมากมายนักและก็ต้องดูด้วยว่าพวกเขาจะมีความสามารถนั้นหรือไม่"

นางหัวเราะเยาะ

ที่นี่ไม่ใช่ขั้วโลกหนือสักหน่อย

ที่นี่ไม่เพียงแค่มีคนของนางคุ้มกันอยู่ลับๆและยังมีคนของเยี่ยจิ่งหานคอยปกป้องคุ้มครองตามติดอยู่ตลอดเวลา

คนธรรมดาทั่วไปต้องการจะสังหารนางก็ต้องคิดทบทวนถึงความสามารถของตนเองด้วย

เซี่ยวอวี่เซวียนโกรธจนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“เจ้าก็ช่างสบายเนื้อสบายใจนะ ข้าว่าฝูกวงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“ฝูกวงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริงๆแต่ว่ายังมีน้องฉี่หลัวและกำลังคนไร้ซึ่งค่าตอบแทนเหล่านั้นของจวนหานอ๋องไม่ใช่หรือ?”

กล่าวอยู่กู้ชูหน่วนก็เหลือบมองเขาอย่างเย้ยหยันพร้อมรอยยิ้มดูแคลน "หรือว่าเจ้าต้องการที่จะไปลองต่อสู้กับมือสังหารผู้นั้นด้วย?"

“เล่นตลกอันใด ระดับห้าเชียวนะ ข้าจะเข้าไปให้คนสับเป็นซอสเนื้อหรือ?”

“แล้วเจ้าเป็นกังวลอันใด?,”

“ได้ ถือว่าข้าเป็นกังวลเรื่อยเปื่อยได้ไหม”

เซี่ยวอวี่เซวียนกัดอาหารแห้งคำหนึ่งและฟังเสียงการต่อสู้อันดุเดือดที่ดังมาจากทางนั้น

เขามีใจต้องการไปดูแต่ก็กลัวหน้าเสีย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใดฮวาฉี่หลัวและฝูกวงกุมตัวมือสังหารชุดดำซึ่งถูกสกัดจุดมายังตรงหน้ากู้ชูหน่วน

ฮวาฉี่หลัวกล่าวอย่างหายใจออกแรงว่า "ท่านพี่หน่วนข้าช่วยท่านจับตัวมาแล้ว คนผู้นี้วรยถทธ์สูงส่งนัก ข้าและองครักษ์ลับๆของท่านสองคน ร่วมมือกันยังจับตัวเขาเอาไว้ไม่อยู่แต่โชคดีที่ตอนหลังยังมีผู้ช่วยอีกกลุ่มหนึ่งมาถึงได้จับกุมตัวเขาเอาไว้ได้”

ทุกคนมองไปยังมือสังหารชุดดำอย่างละเอียด

เขาอายุไม่มากนักราวๆสิบกว่าหรือยี่สิบปี ร่างกายเพรียวบางและอารมณ์เย็นชา แม้ว่าจะถูกจับตัวหลังของเขาก็ยืดตัวตรงราวกับต้นสนสีเขียวและต้นไผ่อันแข็งแรงเช่นนั้น

ดวงตาสีดำขาวแบ่งแยกชัดเจนนั้นไร้ซึ่งอารมณ์ และไม่มีร่องรอยของความโกรธเกลียดของผู้พ่ายแพ้และการขอความเมตตาเลย

เพียงแค่ดูร่างกายของเขาก็นับว่าดีนัก

เซี่ยวอวี่เซวียนแตะลิ้น "ดูไม่ออกว่าอายุยังน้อยวรยุทธ์ก็ค่อนข้างร้ายกาจ ขอข้าดูหน่อยว่าเจ้ามีหน้าตาเป็นอย่างไร"

เขายื่นมือไปถอดผ้าคลุมหน้าของชายหนุ่มชุดดำออกซึ่งเผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลา

เมื่อเห็นหน้าตาของเขาฮวาฉี่หลัวก็ประหลาดใจ

ฝูกวงและเซี่ยวอวี่เซวียนก็ตกใจ

โดยเฉพาะเซี่ยวอวี่เซวียนซึ่งสีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างมากและกล่าวด้วยความตกใจว่า “เยี่ยเฟิง เหตุใดถึงเป็นเจ้า......”