กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 624

คำพูดของฮวาฉี่หลัวได้พัดพาความมืดมนที่ปิดผนึกของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวเป็นเวลาหลายปีออกไป

เขามองดูท้องฟ้าสีครามพร้อมสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าจากนั้นก็ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ใช่สิ ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วจะเอ่ยไปใย ผู้ที่ตายไปแล้วไม่มีวันหวนกลับมาควรหวนแหนขณะนี้จะเป็นการดีกว่า”

“ก็ใช่หน่ะสิ ท่านพี่หน่วนท่านไม่ได้กลับเผ่าน้ำแข็งมานานเท่าใดแล้ว หรือไม่พวกเราก็กลับเผ่าน้ำแข็งตอนนี้เลย”

ฮวาฉี่หลัวยิ้มอย่างไร้เดียงสาไร้พิษสง ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายแจ่มชัดเสียจนไร้ซึ่งร่องรอยมลทินแม้แต่น้อย

กู้ชูหน่วนจู่ๆก็อิจฉาการไร้ซึ่งความกังวลและไร้พิษภัยของนาง

“รอให้ข้าจัดการเรื่องราวให้เรียบร้อยแล้วข้าค่อยไปยังเผ่าน้ำแข็ง”

“เช่นนั้นท่านจัดการเรื่องราวเรียบร้อยต้องใช้เวลานานเท่าใด？”

ลมหายใจแห่งความเศร้าโศกในอากาศมากขึ้นบางส่วนแล้วกู้ชูหน่วนก็ฝืนยิ้มขึ้น "น่าจะเร็วๆนี้"

“น่าจะเร็วคือเร็วเพียงใด ท่านพี่หน่วนหากท่านกลับไปพี่น้องที่เผ่าน้ำแข็งจะต้องมีความสุขมากเป็นแน่ หากว่าข้าพาท่านกลับมาพวกนางก็จะต้องยกย่องว่าข้าเก่งกาจมีความสามารถ”

“ท่านพี่หน่วนท่านว่าพวกเราต้องแจ้งพวกนางล่วงหน้าสักคำหรือว่าทำให้พวกนางกระทำสิ่งใดไม่ถูกจนพวกนางตกใจเจียนตาย”

ตลอดทางมีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวของฮวาฉี่หลัว

บนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มซึ่งตั้งหน้าตั้งตารอภาพของการกลับเผ่า

แม้ว่าแม่ทัพใหญ่เซี่ยวจะไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าแต่ในใจก็รู้สึกขื่นขม อาลัยอาวรณ์บุตรชายหญิงทั้งหลายและต้องการที่จะปลดคำสาปโลหิตของเผ่าหยกโดยเร็ว

ในใจของกู้ชูหน่วนนั้นหนักอึ้งยิ่งนัก

ไม่ว่าทักษะทางการแพทย์ของนางจะสูงส่งเพียงใดนางกไม่สามารถเปลี่ยนหัวใจของแม่ทัพเซี่ยวได้ เนื่องจากหัวใจของแม่ทัพเซี่ยวนั้นเน่าเปื่อยอย่างสมบูรณ์ไปตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว หัวใจในตอนนี้เป็นเพียงการกลั่นออกมาของไข่มุกมังการลูกที่เจ็ดเพื่อทดแทนการเต้นของหัวใจเดิมของเขาก็เท่านั้น

ย้อนเวลาไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วนางอาจจะยังมีพลังยุทธ์

ทว่าในตอนนี้......

ตลอดทางเดินคุยกันไปซึ่งไม่นานนักพวกเขาก็ถึงยังในเมือง

ตรงหน้าได้พบกับเซี่ยวอวี่เซวียน

เซี่ยวอวี่เซวียนถือพัดเล่มหนึ่งและโบกมือให้กับพวกเขาจากระยะไกลไม่หยุด

“ท่านพ่อ แม่สาวอัปลักษณ์ พวกท่านไปที่ใดกันมา ข้าตามหาพวกท่านตั้งนานก็หาไม่พบ”

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้าบอกให้เจ้าปิดประตูสำนึกผิดไม่ใช่หรือ? เจ้าออกมาได้อย่างไร?”

เซี่ยวอวี่เซวียนไร้ซึ่งความยินดีเมื่อครู่นี้และบ่นด้วยความคับข้องใจอย่างรู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่บ้าง "ข้ากลัวว่าพวกท่านจะตกอยู่ในอันตรายดังนั้นจึงได้แอบหนีออกมาหาพวกท่านไง"

เขากระพริบตาอันน่าสงสารและออดอ้อนต่อแม่ทัพใหญ่ว่า "ท่านพ่อ ลูกก็เป็นห่วงท่านพ่อหน่ะสิ ลูกสาบานว่าต่อไปท่านให้ข้าปิดประตูสำนึกผิดข้าจะคิดทบทวนตนเองให้ดีเป็นแน่และจะไม่หนีออกมาอีกแล้ว ท่านก็ยกโทษให้ข้าสักครั้งเถอะนะ"

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวยกมือขึ้นเพื่อต้องการปัดผมที่ถูกลมพัดให้ตรง เซี่ยวอวี่เซวียนรีบบังศีรษะอย่างรวดเร็วพร้อมซ่อนตัวไปทางด้านหนึ่งและกล่าวอย่างร้อนรน

“ท่านพ่อ ข้าเป็นห่วงท่านพ่อจริงๆนะ แม่สาวอัปลักษณ์กระทำสิ่งใดก็เกินเลย ข้ากลัวว่านางจะทำเรื่องราวเกินเลยอันใดต่อท่านข้าจึงได้แอบหนีออกมา”

ในใจของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวและกู้ชูหน่วนเข้าใจดี

เขาไม่ได้เป็นกังวลต่อแม่ทัพใหญ่เซี่ยวเขาเป็นกังวลต่อกู้ชูหน่วน

เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของเขาแม่ทัพใหญ่เซี่ยวก็อดรู้สึกขื่นขมใจไม่ได้

หลายปีที่ผ่านมานี้เขานั้นเข้มงวดกับเขาเกินไปใช่ไหม

ดังนั้นบุตรชายของเขาถึงได้เกรงกลัวเขาถึงเพียงนี้

“เจ้าถึงจะกระทำเกินเลย ภายหน้าเรียนรู้กับพระชายาหานให้มากๆและใกล้ชิดกับนางให้มากขึ้นด้วย”

“อะไร......อะไรนะ......ท่านพ่อ ท่านกล่าวผิดหรือเปล่า เมื่อก่อนท่านเกลียดชังนางที่สุดไม่ใช่หรือ?”

"มีหรือ?"

“ไม่......ไม่มี ท่านเป็นคนกล่าวเองนะ งั้นต่อไปข้าจะต้องใกล้ชิดนางให้มากขึ้นหน่อย ท่านอย่าได้สนอกสนใจข้าอีกนะ”