กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 628

"ใกล้วันครบรอบที่ท่านพ่อของเจ้าอายุหกสิบแล้วไม่ใช่หรือ?เจ้าไม่ต้องกลับไปเตรียมการหรือ?" กู้ชูหน่วนมองไปที่เซี่ยวอวี่เซวียนในทันที

เซี่ยวอวี่เซวียนตบหัวตัวเอง "ไอ้หยา ข้าลืมไปได้อย่างไร แม่สาวอัปลักษณ์ ข้าคงต้องกลับไปก่อน อีกสามวันก็เป็นวันครบรอบที่ท่านพ่อของข้าอายุหกสิบแล้ว เมื่อถึงวันแล้วท่านอย่าลืมมาร่วมงาน"

"ได้ ข้าไปแน่นอน"

กู้ชูหน่วนยิ้ม เมื่อมองดูเซี่ยวอวี่เซวียนที่เดินจากไป ทันใดนั้นนางก็เรียกเขา

"เสี่ยวเซวียนเซวียน......"

"มีอะไรหรือ?"

"ท่านพ่อของเจ้าอายุมากแล้ว เขาปกป้องบ้านบ้านเมืองไปด้วย เลี้ยงดูพวกเจ้าไปด้วย มันไม่ง่ายเลย หากเจ้าว่างก็อยู่เป็นเพื่อนเขา และอย่ายั่วโมโหให้เขาโกรธ"

เซี่ยวอวี่เซวียนยกมุมปากขึ้น ราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็กลืนคำพูดทั้งหมดลงไป และยิ้มให้กู้ชูหน่วนอย่างสบายใจ

"วางใจได้ ก่อนหน้านี้ข้าเสเพลและไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว ต่อไปข้าจะกตัญญูต่อเขาให้มาก ๆ"

เขามีความสงสัยอยู่ในใจ สองวันมานี้พวกเขาผิดปกติมากเกินไป

แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อ เชื่อผู้หญิงที่เขาชอบ และเชื่อว่าแม่สาวอัปลักษณ์จะไม่ทำร้ายท่านพ่อของเขา

หลังจากที่เซี่ยวอวี่เซวียนจากไป รอยยิ้มของกู้ชูหน่วนก็ค่อย ๆ จางลง จากนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความโศกเศร้าและภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง

"ท่านพี่หน่วน ท่านเป็นอะไรไป?ทำไมจู่ ๆ ถึงได้โศกเศร้าขึ้นมา?หรือว่าอาลัยอาวรณ์เซี่ยวอวี่เซวียน?ให้ข้าไปเรียกเขากลับมาดีหรือไม่?"

"น้องหญิงฮวาฉี่หลัว เจ้าช่วยอะไรข้าหน่อยได้หรือไม่?"

"แน่นอนว่าได้ ท่านพี่หน่วนบอกมาเถอะ"

"หุบปากของเจ้าเสีย อย่ามาพูดพล่อย ๆ ต่อหน้าข้าอีก และอย่ามาวิ่งเพ่นพ่านต่อหน้าข้า ข้าอยากอยู่เงียบ ๆ"

"ได้......ก็ได้......แล้วนานแค่ไหน?"

"หนึ่งวันหนึ่งคืน" กู้ชูหน่วนอยากจะพูดว่าสามวันสามคืน แต่นางรู้ดีว่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็มากพอแล้ว

"ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะไปเล่นกับผู้อื่น แล้วพรุ่งนี้เวลานี้ข้าจะกลับมาหาท่าน"

ฮวาฉี่หลัวหันกลับมามองเป็นระยะ ๆ และรอให้กู้ชูหน่วนเรียกนาง แต่กู้ชูหน่วนก็นั่งเงียบ ๆ อยู่นอกประตู นางเอามือทั้งสองข้างกอดหัวเข่าของตัวเองไว้ ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ และไม่รู้ว่าโศกเศร้าอะไร

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าตนเองนั่งอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว นางนั่งจนขาทั้งสองข้างชา

จากนั้นนางก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องดูลั่วอิ่ง

ในนั้นจักรพรรดิฉู่กำลังพูดคุยเป็นเพื่อนลั่วอิ่ง แม้ว่าสิ่งที่เรียกว่าการพูดคุยจะเป็นการที่จักรพรรดิฉู่พูดคุยกับตนเองก็ตาม

อัครมเหสีทรงปรุงอาหารด้วยตนเอง นางทำของบำรุงและอาหารมากมาย และเรียกให้ั่วอิ่งมาทานอาหาร

ช่างเป็นภาพที่มีความสุข

เหมือนครอบครัวที่อยู่ด้วยกันสามคน

หากไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเอง นางก็คงไม่เชื่อผู้ที่อยู่ตรงหน้านางคือจักรพรรดิและอัครมเหสี ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในรัฐฉู่

"แม่นางกู้ ทำไมเจ้ายืนอยู่หน้าประตูและไม่ยอมเข้ามา รีบเข้ามาชิมหน่อย ข้าทำอาหารง่าย ๆ ไม่รู้ว่าจะถูกปากของเจ้าหรือไม่?"

หลังจากที่ถูกค้นพบ กู้ชูหน่วนก็เข้าไปอย่างเปิดเผย

"กลิ่นหอมมากดี พระองค์ทรงทำเองทั้งหมดเลยหรือเพคะ?"

กู้ชูหน่วนดูคร่าว ๆ บนโต๊ะมีอาหารอยู่ประมาณเจ็ดแปดอย่าง มีทั้งไก่ เป็ด ปลา เนื้อ และผัก ดูจากหน้าตาและกลิ่นแล้ว รสชาติก็คงจะไม่ได้ทิ้งห่าง

อัครมเหสีฉู่ฝืนยิ้ม "ไม่ได้ทำอาหารมาหลายปีแล้ว รู้สึกไม่ค่อยชิน ทำให้แม่นางกู้ต้องขบขันแล้ว"

จักรพรรดิฉู่ยิ้มอย่างจริงใจ "จะเป็นไปได้อย่างไร อาหารเหล่านี้ยังคงรสชาติเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย แม่นางฉี่หลัวล่ะ?ข้าให้คนไปตามนางมาทานอาหารด้วยกัน และมาลองชิมฝีมือของอวิ๋นเอ๋อร์"

กู้ชูหน่วนรีบกล่าวว่า "ไม่ต้องหรอกเพคะ นางกินไปแล้ว และหลับไปแล้ว"

ช่างน่าขบขัน ไม่ง่ายเลยที่จะสะบัดนางออกไป หากยังตามติดนางอีก นางก็คงถูกก่อกวน

"แม่นางฉี่หลัวเข้านอนเร็ว เช่นนั้นพวกเราไปกินกันก่อนเถอะ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์