กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 629

ลั่วอิ่งหายใจเร็วเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ไม่นานก็กลับสู่ปกติ มันรวดเร็วจนทำให้คนไม่สามารถจับกุมได้เลย

“เยี่ยเฟิงเป็นคนที่น่าสงสาร และเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก เขาเป็นลูกชายแท้ๆของจักรพรรดินีรัฐฉู่ แต่ทว่าตอนที่เกิดกลับถูกแย่งชิงไป ทิ้งไว้ที่เผ่าปีศาจ พออายุห้าปีได้ถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้กักขังไว้ ทุกข์ทรมานจากการถูกทารุณกรรม อดอยากและหนาวเหน็บ ตายไปยังจะดีเสียกว่า”

“ความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของเขาคือการตามหาพ่อแม่แท้ๆ ของเขา และเขาก็สมหวังแล้ว แต่ทว่าพ่อแม่ของเขากลับเป็นจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ที่ครองอำนาจสูงสุดและอยู่สูงส่ง องค์ชายผู้หนึ่งแต่ทว่ากลับต่ำต้อยเป็นของเล่นที่ไร้เกียรติ เรื่องนี้แพร่ออกไป ราชวงศ์รัฐฉู่ยังจะต้องการรักษาหน้าหรือไม่”

“เขาไม่กล้ารับ สุดท้าย….จักรพรรดินีดูเขาออก และอยากจะรู้จักกับเขา น่าเสียดาย….เขาตายแล้ว ตายอยู่ที่หุบเขาโลหิตหูหลู แม้แต่เจอหน้ากันครั้งสุดท้ายกับองค์จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ยังไม่ได้เจอเลย จนกระทั่งไม่เคยเจอจักรพรรดิฉู่ด้วย”

“เขามีชีวิตอยู่อย่างต่ำต้อย ใช้ชีวิตอย่างไร้ฐานะที่มีเกียรติ ใช้ชีวิตเยี่ยงหมูหมา แต่เขาก็มีความอ่อนโยนอยู่ในใจเสมอ ไม่ว่าคนอื่นจะทรมานหรือดูหมิ่นเขาอย่างไร ก็ไม่สามารถดับความอ่อนโยนในจิตใจของเขาได้ "

ลั่วอิ่งฟังอยู่เงียบๆ ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่มีความดีใจหรือเสียใจเลย คล้ายดั่งรูปปั้นที่คงอยู่ชั่วนิรันดร์

มีเพียงในใจของตัวเขาเองที่รู้ ใจที่เยือกเย็นดวงนั้นของเขามีระลอกคลื่นกระเพื่อมขึ้นเป็นชั้นๆ

เยี่ยเฟิง…..องค์ชายของรัฐฉู่ การคุมขังของผู้นำกองธงกล้วยไม้ ……

ผู้นำกองธงกล้วยไม้เป็นคนอย่างไร ใต้โลกหล้าต่างพากันรู้ ไม่มีใครที่ไม่รู้

กลายเป็นของเล่นของเขา ยอมตายเลยเสียดีกว่า

เพราะว่าเขามีลักษณะเหมือนเยี่ยเฟิง เพราะฉะนั้นองค์จักรพรรดิและอัครมเหสีของรัฐฉู่ถึงดีกับเขาอย่างนั้นใช่หรือไม่?

เสียงของกู้ชูหน่วนดังขึ้นอีกครั้ง

“จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่รักใคร่กลมเกลียว จักรพรรดิแห่งรัฐฉู่ทำเพื่อจักรพรรดินีโดยละทิ้งพระสนมมากมายของพระตำหนักหลัง และมารักทะนุถนอมอัครมเหสีฉู่เพียงคนเดียวเท่านั้น อัครมเหสีคิดถึงมากจนป่วย สุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง ไม่มีมาโดยตลอด และไม่ยอมให้กำเนิดอีก จักรพรรดิฉู่ยินยอมให้เสนาบดีร่วมลงนามบนกระดาษ และก็ไม่ยอมที่จะรับพระสนมอีก ในใจของพวกเขาเชื่อมาโดยตลอด เชื่อว่าลูกชายของพวกเขายังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อยู่ เพียงแค่พวกเขาใช้ใจหา ไม่ช้าก็เร็วจะมีวันหนึ่งที่ได้พบเจอ”

“การตายของเยี่ยเฟิงมีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อพวกเขา พวกเขาล้างหน้าด้วยน้ำตาทุกวัน หลังจากเจ้าปรากฏตัว พวกเขาจึงยิ้มได้อีกครั้ง”

“เจ้าพูดสิ่งเหล่านี้กับข้าทำไมกัน?”ลั่วอิ่งกล่าวอย่างเยือกเย็น

“ข้าว่ามันยากสำหรับการที่จะเปลี่ยนความคิดที่หยั่งรากลึกของเจ้า แต่จักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่เป็นคนดี และพวกเขายังปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนเป็นลูกชายของพวกเขาเอง ไม่ว่านายท่านของเจ้าจะให้เจ้าลอบสังหารใครในอนาคต เจ้าก็ไม่สามารถทำร้ายพวกเขา”

ลั่วอิ่งไม่ได้พูดอะไร อีกทั้งหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง

แต่ทว่ากู้ชูหน่วนกลับยิ้ม ยืดเอวอย่างเกียจคร้านแล้วจากไป

“สนุกกับชีวิตบนโลกใบนี้เถิด ไม่แน่เจ้าอาจจะเป็นลูกชายของพวกเขาจริงๆก็ได้”

ลั่วอิ่ง“…..”

“มีคนรักทะนุถนอม ดีกว่าตนเองพยายามทุ่มเทสุดชีวิต?”

ลั่วอิ่งเอียงศีรษะมองไป ร่างสีแดงเพลิงของกู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าหายไปที่แห่งใดแล้ว

เขาพิจารณาคำพูดของนางอยู่เงียบๆ เป็นเวลานาน แววตาของเขาเจ็บปวด กำดาบกระบี่ที่อยู่ในมือของตนเองแน่น

คนในยุทธจักรไม่อาจทำตามใจตนเองได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเขา….

หลังจากที่กู้ชูหน่วนไปแล้ว เลยถือโอกาสตอนที่ฮวาฉี่หลัวหลับ วิ่งไปที่จวนหานอ๋อง

เมื่อใกล้ถึง กู้ชูหน่วนเกรงว่าจะรบกวนเยี่ยจิ่งหาน นางเลยปีนกำแพงเข้ามา

สิ่งที่นางคิดไม่ถึงคือ นางเพิ่งจะกระโดดลงมา ในจวนเต็มไปด้วยผู้คน และเยี่ยจิ่งหานนั่งเป็นหัวหน้าอยู่

เยี่ยจิ่งหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ ด้านหลังมีชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ย และชิวเอ๋อร์กับกลุ่มองครักษ์ยืนอยู่

ราวกับการจับการคบชู้ได้เสียกัน

ถุย

บ้าอะไรกัน

นางไม่ได้มั่วสุมกับใครสักหน่อย

กู้ชูหน่วนกล่าวทัก

ทายด้วยใบหน้าเหยเก “ดึกขนาดนี้ ทุกคนยังไม่นอนกันอีกนะ”

เยี่ยจิ่งหานสีหน้าอึมครึม กระตุกรอยยิ้มอันชั่วร้ายที่มุมปากขึ้นมา ดวงตาสีดำคู่นั้นระยิบระยับดั่งดวงดาว สุกสกาวแวววาวสดใสน่าดึงดูด แต่ทว่ากลับยากที่จะคาดเดามองออก