กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 636

กู้ชูหน่วนกล่าวพร้อมกับขยิบตาให้ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ย จากนั้นชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยจึงรีบสั่งให้คนนำกระสอบใส่งูพิษและแมลงสัตว์มีพิษเข้ามา จากนั้นเปิดปากกระสอบป่านออกต่อหน้ากู้ชูอวิ๋น

ทันทีที่กู้ชูอวิ๋นเห็นสัตว์มีพิษเหล่านั้นเข้า สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

ที่นี่มีกระสอบป่านประมาณห้าถึงหกกระสอบ แต่ละกระสอบล้วนเต็มไปด้วยงูพิษหลากสีสัน แมงป่องพิษ ตะขาบ แมงมุมและอื่นๆ อีกมากมาย

สิ่งที่อยู่ในกระสอบป่านนั้นล้วนแล้วแต่มีพิษร้ายแรง เพียงแค่ถูกกัดเข้าไป ต่อให้ไม่ตายก็นับว่าแย่ และสิ่งสำคัญก็คือ สัตว์มีพิษเหล่านี้ขยับตัวไปมาอย่างตื่นตระหนก ราวกับต้องการจะปีนป่ายออกไปบนร่างกายของนาง

ฟันของกู้ชูอวิ๋นสั่นกระทบกัน แต่สีหน้าของนางกลับฝืนทำนิ่งเฉยและกล่าวว่า "กู้ชูหน่วน เจ้าคิดจะทำอะไร?"

"ไม่มีอะไรนี่ เพียงแค่ต้องการกลั่นปรุงยาเสียหน่อย เพียงแค่ไม่รู้ว่าพิษของสัตว์เหล่านี้ร้ายแรงมากเพียงใด ข้าเลยอยากหาคนมาทดสอบเสียหน่อย"

กู้ชูหน่วนค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้กู้ชูอวิ๋นและหัวเราะออกมาอย่างไร้เดียงสา ราวกับได้พูดเรื่องที่น่าวิเศษขึ้น

"พี่รอง หากใช้เลือกของหญิงงามหล่อเลี้ยงสัตว์มีพิษเหล่านี้ จะยิ่งทำให้พิษของสัตว์เหล่านี้เพิ่มขึ้นมากกว่าเท่าตัว เจ้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่?"

นางพูดพลางหยิบงูตัวสีเขียวออกมาแกว่งไปมาต่อหน้ากู้ชูอวิ๋น "ตัวนี้สีสวยดีเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่ามีพิษหรือไม่ แต่ดูไปแล้วตัวมันค่อนข้างเล็ก หากถูกกัดเข้าคงไม่เจ็บเท่าไรนัก"

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยต่างรู้สึกขนหัวลุก

นี่ถือเป็นงูเขียวไผ่หางเขียว เพียงได้กัดใครเข้าจะต้องตาย ยังจะเจ็บหรือไม่เจ็บอะไรอีก

ก่อนหน้านี้ พวกเขายังบ่นพระชายาเรื่องที่ให้พวกเขาไปจับสัตว์มีพิษมากมาย

ตอนนี้พวกเขารู้สึกโชคดีที่พระชายาไม่ได้นำสัตว์มีพิษเหล่านี้มาใช้กับร่างกายของพวกเขา

กู้ชูหน่วนกะพริบตาและพูดขึ้นด้วยความคิดไม่ตก "หากงูตัวนี้มีพิษแล้วกัดเจ้าตนตายจะทำเช่นไรดี? ข้ายังต้องการรู้ถึงสาเหตุที่ท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ยวเสียชีวิต จะปล่อยเจ้าตายง่ายๆ ได้อย่างไรกัน"

กู้ชูอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ใครๆ ต่างก็รู้ว่านางกลัวสัตว์เหล่านี้มากเพียงใด

แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือ คำพูดของกู้ชูหน่วนต่อจากนี้ ที่เกือบจะทำให้นางหมดสติลงตรงนั้น

"พอดีกับที่ข้ารู้วิชาทางการแพทย์อยู่บ้างและได้ศึกษาการกลั่นปรุงยาอายุวัฒนะจำนวนหนึ่ง เพียงแค่ได้กินยาที่ข้าปรุงกลั่นขึ้น รวมไปถึงน้ำลายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แน่นอนว่าเจ้าจะไม่มีทางตายได้ในระยะเวลาอันสั้นนี้ อย่างน้อยสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกครึ่งปี"

"ข้าบอกไปแล้วว่าการตายของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวไม่เกี่ยวข้องกับข้า เขาไม่ได้ตายเพราะข้า"

"ข้าพูดแล้วหรือว่าเจ้าเป็นคนฆ่าท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ยว?"

"เช่นนั้นแล้วเจ้าจับข้ามาเพื่ออะไร?"

"แน่นอนว่าต้องการให้เจ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ข้าฟังอย่างละเอียด"

"สิ่งที่ควรพูดไปก็พูดไปหมดแล้ว"

"ดูไปแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ต้องการให้สัตว์มีพิษเหล่านี้ต้องท้องว่างอีกต่อไป พี่รอง ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าจะจะเป็นคนมีจิตใจดีงามเช่นนี้ ก็ได้ ในเมื่อเจ้าเป็นคนจิตใจดีเช่นนี้ เช่นนั้นข้าที่เป็นน้องสาวก็จะทำตามความต้องการของเจ้า"

กู้ชูหน่วนพูดพลางเทสัตว์มีพิษในกระสอบป่านออกมาทั้งหมด มุมปากของนางยกขึ้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และในขณะเดียวกันก็หยิบยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งเม็ดยัดเข้าไปในปากของกู้ชูอวิ๋น

"พี่รองวางใจได้ สัตว์มีพิษมันไม่กัดให้เจ้าตายหรอก อย่างมากก็แค่กัดจนร่างกายของเจ้าเต็มไปด้วยรอยเขี้ยว เหมือนกับหญิงอัปลักษณ์ก็เท่านั้นเอง"

"แน่นอนว่ารวมไปถึงใบหน้าของเจ้า เพราะเนื้อที่ใบหน้านุ่มที่สุด พวกมันต่างชอบกัดเนื้อนุ่มๆ ตรงใบหน้ามากที่สุด แต่เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป ข้าไม่มีทางรังเกียจเจ้าอย่างแน่นอน อาจารย์ซั่งกวนก็ไม่มีทางรังเกียจเจ้า ถึงอย่างไร......เจ้าก็ทำเพราะความมีน้ำใจ ต้องการใช้เลือดของตัวเองในการให้อาหารสัตว์มีพิษเหล่านี้......"

เมื่อเห็นสัตว์มีพิษเหล่านั้นปีนป่ายคืบคลานออกมาจากกระสอบป่าน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพวกมันไม่คลานไปทางอื่นเลย แต่กลับคลานไปที่นางโดยเฉพาะ ทำให้กู้ชูอวิ๋นรู้สึกขนหัวลุก

โดยเฉพาะคำพูดของกู้ชูหน่วนนั้นที่บอกว่าอาจารย์ซั่งกวนก็ไม่มีทางรังเกียจนาง

กู้ชูอวิ๋นเริ่มรู้สึกตื่นตระหนก

นางไม่ต้องการเปลี่ยนเป็นคนอัปลักษณ์......

หากนางกลายเป็นหญิงอัปลักษณ์ เช่นนั้นแล้วจะคู่ควรกับอาจารย์ซั่งกวนที่หล่อเหลาสง่าผ่าเผยและมีความสามารถเป็นเลิศเช่นนั้นได้อย่างไร