กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 637

"ตู้ม......"

เพียงชั่วพริบตาและไม่รู้ว่านางเอาแรงมาจากไหนถึงทำให้กุญแจมือและกุญแจข้อเท้าหลุดออก จากนั้นนิ้วมือของนางงอกกรงเล็บออกมาและมองไปยังกู้ชูหน่วน โดยมีรังสีอาฆาตและความโกรธแค้น ราวกับต้องการหักคอกู้ชูหน่วนให้ตายลงทั้งเป็น

แววตาของเยี่ยจิ่งหานเย็นชาลงในทันที แต่กลับไม่ลงมือทำอะไร

เจี้ยงเสวี่ยและชิงเฟิงรู้สึกร้อนรนและต่างเตรียมพร้อมจัดการกู้ชูอวิ๋น

แต่กลับคาดไม่ถึง ก่อนที่กู้ชูอวิ๋นจะไปถึงตรงหน้าของกู้ชูหน่วน ก็ได้กระอักเลือดสีดำออกมา จากนั้นจึงล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรงในท่าคุกเข่าต่อหน้ากู้ชูหน่วน

ราวกับกู้ชูหน่วนคาดเดาได้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นทั้งหมดนี้ นางกัดแอปเปิลและพูดด้วยความตกใจ "พี่รอง ต่อให้เจ้าต้องการขอบคุณข้า เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ ข้ากลัวว่าจะเป็นลางไม่ดีเหลือเกิน"

"เจ้า......เจ้าทำอะไรกับข้ากันแน่"

"อัยหยา แย่แล้ว ยาที่ข้าให้เจ้ากินไปเมื่อสักครู่กลับกลายเป็นยาพิษหรอกหรือ แต่พี่รองไม่ต้องเป็นกังวลไป ยาประเภทนี้ไม่มีอันตรายถึงชีวิตของเจ้า เพียงแค่ทำให้เลือดในร่างกายของเจ้าไหลย้อนกลับ กระดูกเปลี่ยนรูป อืม......ก็ประมาณว่าเจ็บปวดทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็นน่ะ"

กู้ชูหน่วนเพิ่งจะพูดจบ เหงื่อที่หน้าผากของกู้ชูอวิ๋นก็หลั่งไหลออกมา ใบหน้าที่สวยงามแสดงความเจ็บปวดรวดร้าว นางทรมานจนจับกุมหัวใจของตัวเองและรู้สึกเพียงแค่ในร่างกายของนางมีลมปราณแท้ที่แข็งแกร่งคอยปั่นป่วนนางอยู่ ราวกับต้องการทำให้ร่างกายของนางนั้นฉีกขาดออกมา

เจ็บ......

เจ็บปวดอย่างมาก......

เจ็บปวดจนยากจะหายใจ

หยาดเหงื่อเม็ดใหญ่ของกู้ชูอวิ๋นหลั่งไหลออกมาไม่หยุด "เจ้า......เจ้าจงใจกลั่นแกล้งข้า?"

"หากเจ้าต้องการคิดเช่นนั้นก็คิดไปเถอะ ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องการเล่น ข้าเลยเล่นกับเจ้า ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่รองจะมีความอดทนมากเพียงใด"

"กู้ชูหน่วน อย่าให้เจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือของข้าบ้างล่ะ ไม่เช่นนั้น.....ข้าจะทำให้เจ้าต้องรู้สึกตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน"

"ได้ ข้าไม่มีความคิดเห็น แต่เจ้าควรจะคิดไตร่ตรองดูบ้างหรือไม่ ว่าจะมีชีวิตรอดพ้นจากเงื้อมมือของข้าไปได้อย่างไรแล้วค่อยพูดจะดีกว่า"

กู้ชูอวิ๋นกัดฟันกรอด ไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงใดก็ปฏิเสธที่จะขอความเมตตาและความอดทนเช่นนี้ทำให้กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกแปลกใจ

ชิงเฟิงถามขึ้นด้วยความโง่เขลา "พระชายา ท่านป้อนยาผิดให้กับนางจริงหรือขอรับ?"

"เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ"

ชิงเฟิงลูบท้ายทอยของตัวเอง

เขาคิดว่าพระชายาไม่มีทางป้อนยาผิด นางจงใจอย่างแน่นอน แต่เหตุใดพระชายาจึงรู้ว่านางจะดิ้นรนจนหลุดออกจากการรัดกุม?

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ

เดิมทีนางเพียงแค่สงสัยว่ากู้ชูอวิ๋นเปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างมาก

การแข่งขันไล่ล่าขุมทรัพย์ก็ได้เข้าร่วม อีกทั้งตลอดระยะเวลาแข่งขันก็ไม่มีข่าวคราวของนาง นางสามารถผจญภัยในการแข่งขันไล่ล่าขุมทรัพย์ได้ เช่นนั้นแล้วเหตุใดกู้ชูอวิ๋นจะออกไปผจญภัยด้วยไม่ได้?

อีกอย่าง......

ตั้งแต่ออกจากจวนอัครเสนาบดีมา ฝีเท้าของนางก็เบาลงกว่าเดิม และความเร็วก็เร็วกว่าเดิมมาก

ต่อให้นางจงใจแสร้งทำขึ้น อย่างน้อยก็จะเผยออกมาบ้างเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนหาวและพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน "ง่วงเหลือเกิน ข้าไม่ต้องการชื่นชมสีหน้าอันเจ็บปวดทุกข์ทรมานของเจ้าอีกแล้ว เด็กๆ ทั้งหลาย จัดการกัดลงไป"

เสียงบอกให้กัด แววตาของกู้ชูหน่วนก็เปลี่ยนไปทันที เปลี่ยนไปอย่างอำมหิตเลือดเย็นและไร้ความปรานี

หลังจากคำสั่งของนางที่ออกไป สัตว์มีพิษเหล่านั้นราวกับถูกควบคุมและพากันเลื้อยคลานเข้าไปหากู้ชูอวิ๋นอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นกัดลงไปอย่างไม่หยุดยั้ง

"อ่า......"

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์มีพิษชนิดใดล้วนต่างก็มีพิษร้ายแรงด้วยกันทั้งหมด มันกัดลงไปด้วยฟันอันแหลมคมจนกู้ชูอวิ๋นแทบอยากกลั้นใจตาย

นางอยากจะใช้กำลังภายในเพื่อให้สัตว์มีพิษเหล่านั้นกระเด็นออกไป แต่กลับไม่สามารถรวบรวมกำลังภายในร่างกายได้เลยแม้แต่นิดเดียว และทำได้เพียงปล่อยให้พวกมันกัดไปเช่นนั้น

"อ่า......"

กู้ชูอวิ๋นกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวนโอดครวญและสะบัดสองแขนสองขาไปมา เพื่อต้องการให้สัตว์มีพิษเหล่านั้นหลุดออกไป แต่สัตว์มีพิษมีจำนวนมากเหลือเกิน ไม่ว่านางสะบัดอย่างไรก็ไม่สามารถสะบัดออกไปได้

งูพิษและแมงป่องเรียงรายเป็นแถวเข้าไปในกระโปรง แขนเสื้อ และอื่นๆ

เลือดค่อยๆไหลไปตามร่างกายของเธอ

เลือดที่ไหลออกมาไม่ใช่สีแดงสด แต่เป็นสีดำ

ทุกคนเห็นเข้าก็ต่างรู้สึกขนหัวลุก