กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 649

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นอย่างมีเงื่อนไข แต่กลับพบว่าเยี่ยจิ่งหานในมือถือขลุ่ยหยกขาวกำลังพุ่งเข้ามา ราวกับอสูรร้ายอย่างไรอย่างนั้น จิตสังหารล้นเหลือ

ด้านหลังของเยี่ยจิ่งหาน ยังมีบ่าวรับใช้สีชิ่น ไป๋จิ่นและคนอื่นๆของนางอีกด้วย

เยี่ยจิ่งหานเห็นว่านางตกลงไปยังก้นหน้าผา ความดุร้ายของนางรุนแรงราวกับจอมมาร และสู้กับชายชราชุดดำอย่างดุเดือด

กู้ชูหน่วนมิสนใจการต่อสู้บนยอดหน้าผาแล้ว นางจับหน้าผาไว้ไม่หยุดหย่อนและพยายามคว้าบางสิ่งบางอย่าง เพื่อทรงตัวให้มั่นคง

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์...เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์..."

กู้ชูหน่วนตะโกนและสะบัดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่อยู่ตรงข้อมือของนางอย่างต่อเนื่อง หากมิใช่เพราะมืออีกข้างหนึ่งของนางกำลังดึงท่านอาจารย์ซั่งกวนอยู่ มิเช่นนั้นกู้ชูหน่วนคงหยิบเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมาได้แล้ว

สิบเมตร ยี่สิบเมตร สี่สิบเมตร หกสิบเมตร...

ความเร็วของการตกลงไปนั้นรวดเร็วมาก แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมาเสียที กู้ชูหน่วนจึงทำได้เพียงคำราม "เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ข้าย่างหมูไว้หนึ่งร้อยตัว เจ้าจะกินหรือไม่"

เมื่อได้ยินคำว่าหมู เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ที่กำลังหลับใหลก็ตื่นขึ้นมาทันที และลืมตาขึ้นกว้างมองซ้ายมองขวา ราวกับกำลังหาว่าหมูย่างอยู่ที่ใด แต่ก็ดูเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไรอย่างนั้น

กู้ชูหน่วนหมดหนทางจริงๆ

งูไร้ประโยชน์หวงแต่กินตัวนี้...

ไม่รอให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้สติดี กู้ชูหน่วนก็พูดตะโกนว่า "มัวทำอะไรอยู่ รีบพาพวกข้าไปเร็ว มิเช่นนั้นข้าจักย่างเจ้าเสีย"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตัวสั่นเทา เพิ่งจะได้สติรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทว่าเวลาผ่านไปนานเกินไปดูเหมือนพวกเขาจะตกลงไปยังก้นหน้าผาแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงฟู่ๆ ออกมา "ยอดหน้าผาสูงเกินไป ขึ้นไปไม่ได้ในทันที"

"เช่นนั้นก็พาพวกข้าลงไปยังก้นหน้าผาอย่างปลอดภัยด้วย"

"ฟู่ๆ...ตรงก้นหน้าผาก็มิรู้ว่าลึกมากเพียงใดเช่นกัน"

สีหน้ากู้ชูหน่วนแย่ลงทันที เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หดคอลงแล้วกลายร่างเป็นงูเหลือมใหญ่เก้าหัว ห่อตัวกู้ชูหน่วนและท่านอาจารย์ซั่งกวนลงไปยังก้นหน้าผา

ท่านอาจารย์ซั่งกวนถอนหายใจ "เลี้ยงงูน้อยตัวหนึ่งก็ดีเหมือนกัน"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย

เลี้ยงมันต้องเป็นเรื่องที่ดีอยู่แล้ว

แต่มันมิใช่งูน้อยนะ

มันคือราชางูต่างหาก

"ฟู่ๆๆๆ..."

ระหว่างที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังคงนึกย้อนเรื่องในอดีตนั้น กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ก็ลงมาถึงก้นหน้าผาแล้ว

ตรงก้นหน้าผาเป็นป่าทึบ ที่นี่เต็มไปด้วยพุ่มไม้และมีภูเขาเชื่อมกันหลายลูก ราวกับว่าอยู่ในภูเขานับแสนลูกอย่างไรอย่างนั้น

กู้ชูหน่วนรีบพยุงท่านอาจารย์ซั่งกวนและตรวจชีพจรให้กับเขา

ซั่งกวนฉู่บาดเจ็บหนัก เส้นลมปราณทั้งหลายในร่างกายดูเหมือนผิดตำแหน่งไปหมด เส้นลมปราณทั้งห้าก็บาดเจ็บหนักเช่นกัน หากมิใช่เพราะเขาโชคดี มิเช่นนั้นคงตายไปตั้งแต่แรกแล้ว

"ก่อนหน้านี้ท่านได้รับบาดเจ็บ? และยังเจ็บหนักอีกด้วย?"

ท่านอาจารย์ซั่งกวนพยักหน้ายอมรับ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงร้องฟู่ๆ ต้องการกินอาหารอย่างน่าสงสาร

กู้ชูหน่วนส่งสายตาน่ารำคาญให้กับมัน "ไปหาน้ำมาเร็วเข้า"

"นายท่าน แล้วหมูย่างของข้าล่ะ?"

"ติดไว้ก่อน"

"ท่านติดข้าไว้กี่ตัวแล้วนั่น"

"เจ้าไม่พอใจอย่างนั้นหรือ?"

"ท่านมิควรโกหกงูตลอดนะ"

"เช่นนั้นเจ้ามารักษาซั่งกวนฉู่ให้หายก่อน ข้าจักย่างให้เจ้าเลยทันที"

"ฮึ เขาเจ็บหนักเพียงนี้ รอให้บาดแผลของเขาหายขาดนั้นอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหลายเดือดสิท่า"