กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 651

กู้ชูหน่วนลำบากใจ

จะทิ้งเขาไว้ที่นี่ก็คงไม่ดีจริงๆ แต่จะยิ่งแย่กว่าถ้าพาเขาไปด้วย

ดูจากอาการบาดเจ็บของเขา น่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนจึงจะรักษาหายขาด แล้วนางต้องอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนเลยหรือ?

นางไม่มีเวลาขนาดนั้น

ขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็กลับมาพร้อมกับส่งเสียงดังฟ่อๆ

“หาทางออกเจอแล้วหรือ”

“ยังเลย แต่เจอของอร่อยๆ มากมาย มีหมูย่างด้วย เราไปกินกันให้เต็มอิ่มก่อนแล้วค่อยหาทางต่อดีหรือไม่”

กู้ชูหน่วนมีสีหน้าอึมครึม

ออกไปตั้งนานเพื่อไปตามหากลิ่นหมูย่าง?

ในภูเขากันดารเช่นนี้มีหมู่บ้านอยู่ด้วยรึ

ในเมื่อหาทางออกไม่เจอ เช่นนั้นไปถามหาทางออกที่หมู่บ้านก่อนก็ดีเหมือนกัน

“ร่างกายของท่านยังทนไหวหรือไม่”

“ก็ดีกว่าถูกสัตว์ร้ายเขมือบ”

ซั่งกวนฉู่ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก้าวเข้าไปหาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างยากลำบาก จากนั้นจึงพยายามปีนขึ้นไปบนหลังของมัน

กู้ชูหน่วนปิดหน้าท้องของตนและเดินตามไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียง “ฟ่อ” หนึ่งทีและโฉบไปตามพื้นที่เขียวชอุ่มของหุบเขากันดารราวกับกำลังขี่เมฆ

มันเปลี่ยนทิศไปทางนั้นทางนี้บ่อยมาก ไม่มีใครอยู่ที่นี่และไม่มีถนนหนทางให้เห็นเลยสักเส้น ดังนั้นกู้ชูหน่วนกับซั่งกวนฉู่จึงถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พาไปนั่งโคลงเคลงจนกระดูกกระเดี้ยวแทบหัก

“อีกนานแค่ไหน”

“ใกล้จะถึงแล้วนายท่าน”

“อีกนานแค่ไหน” นางอยากจะอ้วก นี่มันสถานที่บ้าอะไรกัน

“ใกล้แล้วๆ”

เลือดเริ่มไหลออกจากช่องท้องของกู้ชูหน่วนอีกครั้งหลังจากผ่านเนินเขาไปอีกสองเนิน ปากแผลของซั่งกวนฉู่ก็เปิดออกจนเลือดสีแดงสดรินไหลลงมาเป็นสาย

“อีกนานแค่ไหนกันแน่”

“อยู่ข้างหน้านี้แล้ว ใกล้ถึงแล้ว นายท่าน ท่านได้กลิ่นหมูย่างบ้างหรือไม่”

"....."

กู้ชูหน่วนกลอกตา

นางไม่ได้กลิ่นหมูย่างหรืออะไรเลยแม้แต่น้อย ที่นางได้กลิ่นมีอย่างเดียวคือกลิ่นเลือดที่โชยออกมาจากตัวของนางกับเขา

ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป ชีวิตทั้งสองคนคงจะวายวอดก่อนเจอหมูย่าง

กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ข้างหลังซั่งกวนฉู่และเห็นเขากวาดตามองไปทางด้านซ้ายอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นนางจึงมองตามสายตาของเขาไป

พื้นที่บริเวณอื่นเต็มไปด้วยต้นหญ้า ทว่าต้นหญ้าทางซ้ายกลับถูกเหยียบจนราบและมีทางเล็กๆ อยู่ด้วย เห็นได้ชัดว่ามีคนเดินผ่านมาทางนี้เป็นประจำและไม่ใช่คนจำนวนน้อยๆ เสียด้วย

เมื่อมองดูต้นไม้โดยรอบจึงเห็นว่าต้นไม้บางต้นถูกขุดรากถอนโคนไปจนหมด บางต้นถูกตัดไปจนเหลือแค่ตอไม้ที่มีขนาดใหญ่เกินสิบคนโอบ

นี่มัน...

มีคนมาฝึกฝนการต่อสู้ที่นี่บ่อยๆ หรือ?

วิทยายุทธของผู้ฝึกต้องสูงขนาดไหนจึงจะตัดไม้โบราณที่มีขนาดใหญ่เกินสิบคนโอบได้แบบนี้

กู้ชูหน่วนแน่ใจแล้วสถานที่แห่งนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่นางคิด

“ช้าลงหน่อยเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ระวังตัวด้วย อย่าให้ใครเห็นเราเด็ดขาด”

ตั้งแต่ข้ามภพมา นางตกหน้าผามาแล้วหลายครั้ง

และทุกครั้งนางต้องพบเจอกับการผจญภัยตลอด

หรือว่าคราวนี้จะมีการผจญภัยอะไรรออยู่อีก

หวังว่าคงจะไม่หนักหนาเกินไปนะ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยากรีบไปกินหมู่ย่างหรือเปล่า เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จึงส่งเสียงฟ่อๆ อย่างไม่เต็มใจก่อนจะลดความเร็วลง

หลังจากข้ามภูเขาอีกลูก ในที่สุดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หยุดและชี้ไปที่หน้าผาสูงซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าพลางร้องฟ่อๆ