กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 662

"ฉันไม่มีเวลาว่างที่จะมาเดา ใครก็ได้มาถอดเสื้อผ้าของเขาออกเดี๋ยวนี้ แล้วเอาไปแขวนไว้ที่ประตูเมือง จากนั้นก็เชิญนักวาดมาวาดภาพของเขาให้ดี ๆ จะได้แพร่กระจายออกไป"

"กู้ชูหน่วน เจ้ากล้า"

"ท่านก็คอยดูว่าข้าจะกล้าหรือไม่"

ในสายตาของรองหัวหน้าเผ่าซือคงมีเจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัว และทำให้ผู้คนที่อยู่ที่นั่นต่างตื่นตกใจ

เมื่อเห็นเจตนาฆ่าของเขา นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนก็เป็นประกาย และยิ้มอย่างมีชั้นเชิง "อยากจะฆ่าข้าใช่หรือไม่？ข้าเกือบลืมไปเลยว่าท่านเป็นยอดฝีมือระดับหก ปล่อยท่านไว้ไม่ช้าก็เร็วต้องเกิดหายนะ เสี่ยวลู่ ทำลายวรยุทธของเขาเสีย"

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวลู่ค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า และมองไปที่รองหัวหน้าเผ่าซือคงราวกับว่ากำลังมองดูคนตาย นางยกมือขวาขึ้นและทำลายกระดูกสะบ้าของเขา

อย่างไรก็ตาม แม้ว่านางจะมีวรยุทธระดับเจ็ด แต่นางก็ไม่สามารถทำลายกระดูกสะบ้าของเขาได้ ดูเหมือนร่างกายของเขาจะมีแข็งแกร่งเหมือนมีกำแพงเหล็ก

เสี่ยวลู่ใช้กำลังไปกว่าเก้าถึงสิบส่วนของเขา แต่ก็ไม่สามารถทำลายวรยุทธของเขาได้

เสี่ยวลู่ยกมือขึ้นและซัดไปที่กลางกะโหลกศีรษะของเขาอย่างแรงด้วยความโกรธ และต้องการจะทำลายวรยุทธของเขา

กลางกะโหลกศีรษะเป็นตำแหน่งที่เปราะบางที่สุดในร่างกาย และคิดว่าหากลงมือที่ตำแหน่งนี้ ไม่เพียงแต่จะสามารถทำลายวรยุทธได้ แต่ยังอาจจะทำให้พิการหรือตายได้ในทันที

แต่กลางกะโหลกศีรษะของเขายังคงเป็นกำแพงเหล็กเหมือนส่วนอื่นของร่างกาย

"ข้าเอง"

สวีหู่ทนดูต่อไปไม่ไหว และรวบรวมพลังกำลังทั้งหมดเพื่อทำลายวรยุทธของเขา

เป็นผลที่ได้คือแย่ยิ่งกว่าเสี่ยวลู่ เขาถูกดึงออกไป และหน้าตาถมึงทึงด้วยความโกรธ

"เป็นไปไม่ได้ ตาเฒ่าผู้นี้เป็นคนหรือผีกันแน่？"

รองหัวหน้าเผ่าซือคงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"สิ่งที่ผู้ฝึกยุทธ์กลัวมากที่สุดก็คือการถูกทำลายวรยุทธ ดังนั้นข้าจึงศึกษาเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็ก นอกจากข้าจะทำลายมันตัวเองแล้ว ไม่ว่าผู้อื่นจะมีวรยุทธแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถที่จะทำลายวรยุทธของข้าได้ และไม่สามารถที่จะฆ่าข้าได้เช่นกัน"

"ข้าเชื่อท่านก็บ้าแล้ว"

ลูกน้องอีกคนของกู้ชูหน่วนยืนขึ้น และซัดฝ่ามือใส่เขาไม่ยั้ง

"ตูม......"

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและกระเด็น แต่รองหัวหน้าเผ่าซือคงไม่ระคายเคืองเลยแม้แต่น้อย

คนอื่น ๆ ที่ไม่เชื่อก็เข้ามาลองทีละคน และผลลัพธ์ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "ไม่ต้องลองแล้ว การจะทำลายวรยุทธของเขาได้นั้น จะต้องหาจุดอ่อนของเขา เพื่อที่จะโจมตีได้อย่างง่ายดาย"

"เช่นนั้นเราก็หาจุดอ่อนของเขา"

รองหัวหน้าเผ่าซือคงหัวเราะเยาะ ดูเหมือนว่าเขาจะดูถูกคำพูดของสวีหู่ และดูเหมือนว่าจะหัวเราะเยาะความไร้เดียงสาของเขา

"ผัวะ......"

สวีหู่ตบบ่องหูรองหัวหน้าเผ่าซือคงอย่างแรง

"ตาเฒ่าชั่ว จะตายอยู่แล้วยังจะกล้าหัวเราะเยาะข้า แม้ว่าข้าจะไม่สามารถทำลายวรยุทธของเจ้าได้ ข้าก็จะฆ่าเจ้า ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าทั่วทั้งร่างของเจ้าจะไม่มีจุดอ่อน"

"หากฆ่าข้า ไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ดก็จะหายไปไปจากโลกนี้ด้วย และผู้คนหลายหมื่นของเผ่าหยกก็จะต้องถูกฝังไปพร้อมกับข้า"

"นายท่าน ตาเฒ่าผู้นี้ช่างน่าโกรธแค้นยิ่งนัก ให้ผู้น้อยจัดการกับเขาเสียเลยจะดีกว่า"

เซียวลู่จ้องไปที่สวีหู่และตำหนิ "เจ้าหาเรื่องอะไร หากเขาตายไป และไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ดจะทำอย่างไร"

สวีหู่โกรธจัดและจากไป

กู้ชูหน่วนยิ้มจาง ๆ "ทำลายวรยุทธของท่านไม่ได้ใช่หรือไม่？เช่นนั้นจะตัดเส้นเอ็นมือและเท้าของท่าน หากไม่มีมือไม่มีเท้า ต่อให้วรยุทธสูงส่งแล้วอย่างไร ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะไม่มีจุดอ่อน"

สีหน้าของรองหัวหน้าเผ่าซือคงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากังวลใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เยี่ยจิ่งหานสกัดจุดเขาไว้ และยากเกินกว่าจะคลายจุดได้ แม้ว่าเขาจะร่ายอาคมไปทั่วร่างกายแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถคลายจุดได้

เสี่ยวลู่หยิบดาบออกมาจากเอวของชายคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ และเดินไปหารองหัวหน้าเผ่าซือคงอย่างเยาะเย้ย

นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ไม่รู้นางโกรธแค้นแทนเผ่าหยกที่ต้องทนทุกข์ทรมาน และผู้บริสุทธิ์ที่ต้องตายไปอย่างน่าอนาถ

"ตึ๊ง......"

เหงื่อบนหน้าผากของรองหัวหน้าเผ่าซือคงแตกพลั่ก เขาพยายามที่จะถ่วงเวลาให้มากที่สุด "กู้ชูหน่วน เจ้าไม่อยากรู้จริง ๆ หรือว่าลั่วอิ่งจะทำอะไรต่อไป？"

ขอเวลาอีกเพียงเล็กน้อย เขาก็จะสามารถคลายจุดได้แล้ว

"ท่านกล่าวถึงลั่วอิ่งกับข้าครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะอยากจะถ่วงเวลาใช่หรือไม่？"

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ มีเพียงคนของนางที่อยู่รอบ ๆ และไม่ง่ายเลยที่จะบุกเข้ามา

อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นตาเฒ่าเจ้าเล่ห์และมีพลังมากมายอยู่เบื้องหลัง กู้ชูหน่วนเกรงว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป จะเป็นผลดีกับเขา ดังนั้นนางจึงสั่งอย่างเย็นชา