กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 704

ขณะที่พูดอยู่นั้น ทั้งสองคนที่คลานอยู่บนพื้นก็มาถึงด้านหน้าแล้ว

“เปิดประตู ข้าจะเข้าไป เร็วเข้า” ผู้อาวุโสหกบอก

สาวกผู้เฝ้าประตูงุนงง

ประโยคนี้อีกแล้วรึ

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น

ปกติเขตหวงห้ามแห่งนี้ไม่มีใครเข้ามานานหลายปีแล้ว แต่วันนี้กลับมีคนสามกลุ่มมาที่นี่และพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกันทุกประการ

“เจ้าเป็นใคร รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือสถานที่แบบไหน”

“เจ้าถูกลาเตะหัวรึ ถึงจำไม่ได้แม้แต่ข้า”

สาวกผู้เฝ้าประตูเดินวนมองพวกเขา ทันใดนั้นเองจึงเข้าใจอะไรๆ ขึ้นมาได้

“ทะ... ท่านคือผู้อาวุโสหกงั้นหรือขอรับ”

“ถ้าไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใคร”

“ผู้อาวุโสหก ท่านรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่ขอรับ เหตุใดจึงคะ... คลานมาเช่นนี้...”

นอกจากนี้ท่าคลานยังดูเหมือนขอทานที่คลานสี่ขาเป็นสุนัข

“ขะ... ข้าก็แค่ลองเปลี่ยนไปสัมผัสชีวิตในมุมที่แตกต่าง”

เอ่อ...

ประโยคนี้อีกแล้วหรือ

ถ้าไม่ใช่เพราะรู้จักผู้อาวุโสหก พวกเขาเกือบจะคิดไปแล้วว่าผู้อาวุโสหกเป็นขอทานกลุ่มเดียวกับพวกที่มาเมื่อครู่นี้

ฮวาฉี่หลัวเอ่ยอย่างโมโหว่า “โธ่เอ๊ย พวกเจ้ามัวมาบ่นจู้จี้อะไรกัน รีบเปิดประตูเขตหวงห้ามเร็วเข้า ท่านพี่หน่วนเข้าไปนานแล้วนะ”

“ไม่ได้ยินรึ ยังไม่รีบเปิดอีก”

“ถะ... ถึงแม้ท่านจะเป็นผู้อาวุโส พวกเราก็เปิดประตูเขตหวงห้ามให้ไม่ได้ เว้นแต่ว่าจะมีคำสั่งจากหัวหน้าเผ่าหรือผู้อาวุโสสูง”

“บัดซบ แล้วเจ้าหมาตัวนั้นกับจอมมารเข้าไปได้อย่างไร”

“หมาอะไร ใคร จอมมาร? ใครคือจอมมาร ทะ... ท่านคงมิใช่ผู้อาวุโสหกตัวปลอมหรอกนะ”

สาวกอีกคนตระหนักขึ้นมาได้และชักอาวุธออกมาทันที จากนั้นจึงล้อมรอบผู้อาวุโสหกกับฮวาฉี่หลัวเอาไว้

“ข้าก็ว่าเถอะ ผู้อาวุโสหกมีสถานะสูงส่ง จะมาคลานเยี่ยงหมามาถึงเขตหวงห้ามได้อย่างไร บอกมาว่าเจ้าเป็นใครกันแน่ ถ้าไม่บอกข้าจะสั่นกระดิ่งเรียกทุกคนในเผ่ามา”

“ไอ้พวกบ้า! คิดจะกวนโมโหข้างั้นรึ”

เมื่อถูกสาวกระดับล่างเรียกว่าหมา ผู้อาวุโสหกก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะเสียหน้า เขาลุกขึ้นยืนและมอบเกาลัดให้พวกนั้นคนละลูก

ฮวาฉี่หลัวตกใจ “ท่าน... แรงของท่านฟื้นคืนแล้วรึ”

ผู้อาวุโสหกลองใช้พลัง

ดูเหมือนเรี่ยวแรงบางส่วนจะฟื้นคืนมาแล้ว แม้แต่พลังก็ฟื้นคืนมาด้วยเล็กน้อย

ฮวาฉี่หลัวลุกขึ้นมา นางสะบัดมือสะบัดเท้าที่คลานขึ้นมาจนเจ็บ จากนั้นจึงพบว่าเรี่ยวแรงของตนฟื้นคืนขึ้นมาแล้วตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

ทั้งสองคนเอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “เรี่ยวแรงฟื้นตัวแล้วเหตุใดท่าน/เจ้าจึงไม่บอกข้า”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเรี่ยวแรงฟื้นคืนมาแล้ว ท่านเอาแต่ลากข้ามา เคยให้เวลาข้าด้วยงั้นรึ”

“ก็ข้ากำลังรีบอยู่มิใช่รึ”

คนเฝ้าประตูฟังอย่างมึนงง ในที่สุดก็นึกโมโหขึ้นมา

“ไสหัวไปซะ รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เพื่อเห็นแก่พวกเจ้าที่เป็นคนของเผ่าหยก พวกข้าจะไม่รายงานเรื่องนี้ผู้อาวุโสทราบ หากยังไม่ออกไปอีกอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ”

“พับผ่าสิ วันนี้มันวันอะไรถึงได้ถูกหาเรื่องจับผิดตลอด”

ผู้อาวุโสหกล้วงเข้าไปในแขนเสื้อและหยิบตราคำสั่งออกมา และตราคำสั่งนั้นเป็นของผู้อาวุโสสูงจริงๆ

“เห็นหรือยัง นี่คือตราคำสั่งของผู้อาวุโสสูง ยังไม่รีบเปิดประตูอีก!”

“นี่มัน... ท่านเป็นใครกันแน่”

“เสี่ยวเต๋อจื่อ เสี่ยวจางจื่อ น่าผิดหวังนักที่ข้าดูแลพวกเจ้าทั้งสองคนมา ตอนที่ผู้อาวุโสสูงลงโทษพวกเจ้าข้าก็เป็นคนไปขอร้องแทน ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าจะจำไม่ได้แม้แต่ข้า”

“ท่านคือผู้อาวุโสหกจริงๆ รึ”

“เหลวไหล ต้องให้ข้าพูดอีกกี่ครั้ง ตอนนี้หัวหน้าเผ่ากำลังตกอยู่ในอันตราย ถ้าพวกเจ้ายังไม่ยอมเปิดประตูแล้วเกิดอะไรขึ้นมา พวกเจ้าจะรับผิดชอบได้รึ!”

“อา...”

“อะ อะไรนะ อ้อ เปิดประตู”