กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 706

นางมีเพียงจุดมุ่งหมายเดียวมาตั้งแต่แรก...

ภายในใจของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาป

แม้ว่าพวกนางจะเต็มใจ แต่นางก็ไม่มีทางให้อภัยตัวเองไปชั่วชีวิต

หากบอกว่าไม่เจ็บปวด เหวินเส่าอี๋กับจอมมารก็คงโกหก

พวกเขายอมให้นางร้องไห้ออกมาอย่างฮวาฉี่หลัวเสียยังจะดีกว่า

แต่นางกัดฟันทนและไม่ยอมเปล่งเสียงออกมาเลยสักนิด นางเพียงแค่จ้องมองไปที่เหล่าสาวกของเผ่าน้ำแข็งซึ่งกระโดดลงไปโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา

ไม่มีใครรู้ว่านางคิดอะไรอยู่

และไม่มีใครรู้ว่านางเจ็บปวดมากแค่ไหน

ด้วยเหตุนี้จอมมารและเหวินเส่าอี๋จึงยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

พี่น้องมากกว่าหนึ่งร้อยคนต้องมาตายอย่างน่าเวทนาต่อหน้านางเพื่อช่วยนางคลายคำสาปโลหิต ความโหดร้ายเช่นนี้คนปกติที่ไหนก็ยอมรับไม่ได้

ทันใดนั้นจอมมารก็สวมกอดกู้ชูหน่วนที่ตัวเย็นเยียบ เอ่ยปนสะอื้นว่า “พี่หญิง ท่านอยากร้องก็ร้องออกมาเถิด ไหล่ของอาม่อมีไว้สำหรับท่าน”

กู้ชูหน่วนไม่ตอบสนองใดๆ นางยังคงเฝ้ามองการเสียสละของพี่น้องทีละคนๆ อย่างเงียบเชียบ

ความเจ็บที่หยั่งรากลึก บางทีก็ทำให้คนรู้สึกมึนชา

“พี่หญิง...”

จอมมารยกมือขึ้นปิดตาของนาง แต่กู้ชูหน่วนสะบัดหน้าหนี

น้ำเสียงที่เยียบเย็นของนางดังขึ้นมาอย่างเฉื่อยชา

“พวกนางจะไม่ตายเปล่า”

อึ้ง...

จอมมารไม่รู้ว่าที่กู้ชูหน่วนพูดแบบนั้นมันหมายถึงอะไร ดังนั้นจึงทำได้แค่หันไปหาเหวินเส่าอี๋

เหวินเส่าอี๋กำมือขวาไว้แน่น มือขวาของเขาหักและเจ็บมาก

เมื่อเห็นคำถามในแววตาของจอมมาร เขาจึงตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “นางจะทำทุกวิถีทางเพื่อหลอมไข่มุกมังกร จะไม่ยอมให้พวกนางตายเปล่า”

เหวินเส่าอี๋อยากจะกอดร่างที่บอบบางของนางเหมือนอย่างที่จอมมารทำเหลือเกิน

แต่เขาไม่มีตำแหน่งและไม่มีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นจึงทำได้เพียงอยู่เงียบๆ ข้างกายนาง

ดูเหมือนจอมมารจะเข้าใจดี

“การเสียสละจำนวนมากเช่นนี้ มันอยุติธรรมเกินไปหากไข่มุกมังกรจะยังหลอมรวมกันไม่ได้อีก”

ผู้อาวุโสหกหลับตาลงด้วยความสงสารจับใจ เขามิอาจทนเห็นภาพอันโหดร้ายนั้นได้อีก

มีเพียงฮวาฉี่หลัวเท่านั้นที่ยังทุบม่านพลังที่กำบังเอาไว้อย่างสิ้นหวังพลางร้องไห้เจียนจะขาดใจ

“ไม่... ไม่นะ... ท่านพี่... ท่านพี่... พวกท่านหยุดกระโดดลงไปได้แล้ว ขอร้องล่ะ พวกท่านอย่ากระโดดลงไปอีกเลย”

“เสี่ยวฉี่หลัว ต่อจากนี้ไปเจ้าต้องเชื่อฟังนายท่าน ต้องคอยปกป้องนายท่านให้ดีด้วย”

“ท่านพี่... ข้าขอร้องล่ะ พวกท่านอย่ากระโดดลงไปอีกเลยนะ”

ไม่ว่านางจะร้องไห้เสียใจแค่ไหน ไม่ว่านางจะวิงวอนมากเท่าใด

สาวกทั้งหนึ่งร้อยห้าคนก็ไม่หยุดการสังเวยชีวิตเพราะคำพูดของนาง

ในที่สุด...

ขณะที่พวกเขากำลังเจ็บปวดหัวใจ สาวกทั้งหนึ่งร้อยห้าคนก็สละชีวิตไปจนหมด

ที่ข้างเตากลั่นยาขนาดใหญ่เหลือเพียงไป๋จิ่นคนเดียวเท่านั้น

ไป๋จิ่นกำมือแน่น เนิ่นนานกว่าจะคลายมือนั้นและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เหลือแค่ข้าคนเดียวแล้ว นายท่าน... โปรดดูแลตัวเองด้วย...”

ฮวาฉี่หลัวร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง “ไม่... ท่านพี่ไป๋จิ่น... เหตุใดท่านจึงโหดร้ายเช่นนี้... ท่านจะตายไม่ได้นะ... ท่านพี่หน่วน ทำไมท่านจึงไม่พูดอะไรเลย ท่านรีบขอร้องท่านพี่ไป๋จิ่นสิเจ้าคะ บอกนางว่าอย่าทิ้งพวกเราไป”

กู้ชูหน่วนเงยหน้าอย่างไรความรู้สึก เอ่ยด้วยลำคอที่แห้งผากว่า “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะดูแลน้องฉี่หลัวอย่างดี ขอโทษจริงๆ...”

“ไป๋จิ่นขอบคุณนายท่าน ขอให้ท่าน... แก้ไขคำสาปโลหิตให้ได้โดยเร็ว”

“อืม...”

“นายท่านโปรดดูแลตัวเองด้วย”

ไป๋จิ่นแย้มยิ้ม จากนั้นจึงกางมือออกและกระโดดลงไปในเตาหลอมพร้อมกับรอยยิ้มนั้น

เช่นเดียวกับพี่น้องคนอื่นๆ นางไร้ซึ่งความลังเล ไร้ซึ่งการกล่าวโทษ มีเพียงแค่ความเต็มใจ

บูม!

เปลวไฟลุกโชนอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงคร่ำครวญที่แสนเศร้า ราวกับกำลังไว้อาลัยที่วัยเยาว์อันสดใสของพวกนางต้องเหี่ยวเฉาลงเช่นนี้

พลังอันชั่วร้ายในเตากลั่นยาหายไปอย่างสมบูรณ์หลังจากที่ไป๋จิ่นกระโดดลงไป แม้แต่พลังอันชั่วร้ายที่ชั้นแรกก็หายไปด้วย

“ท่านพี่ไป๋จิ่น... ฮือฮือ... ทำไม... ทำไมจึงต้องทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้... ทำไม...”