กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 709

เหล่าผู้อาวุโสมองไปที่มือของกู้ชูหน่วน

เดิมทีมือคู่นั้นขาวผ่องและบอบบาง แต่ในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยคมมีดอย่างแน่นขนัด และบางที่ยังมีเลือดไหลไม่หยุด ไม่รู้ว่านางกรีดมีดลงไปกี่ครั้งแล้ว

เหล่าผู้อาวุโสต่างรู้สึกลำบากใจ

ผู้อาวุโสหกกล่าวว่า "อาหน่วน ปล่อยไปตามลมตามแล้ง อย่าบีบบังคับตัวเองมากเกินไป"

เหอะ......

อย่าบีบบังคับตัวเองมากเกินไป？

ด้านนอกห้องหลอมยามีผู้คนมากมายในเผาคอยเฝ้าอยู่ตลอดทั้งวันทั้งคืน เพื่อรอฟังข่าวดีว่านางหลอมรวมไข่มุกมังกรได้สำเร็จแล้ว

คนทั้งเผ่าฝากความหวังไว้กับนาง

คนของเผ่าน้ำแข็งยอมสละชีวิตคนจำนวนมาก

หรือว่าจะเป็นการสละชีวิตที่สูญเปล่า？

แม้ว่าจะไม่ได้ทำเพื่อผู้คนในเผ่า เพื่อเผ่าน้ำแข็งและท่านพี่เฉินเฟย นางก็ต้องทำให้สำเร็จ ไม่อาจล้มเหลวได้

"ผู้อาวุโสสูง ข้าขอถามท่านเรื่องหนึ่ง หากหยดเลือดของข้าลงไปในเตาหลอม และเร่งการหลอมพลังลมปราณ จะสามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้จริง ๆ หรือ？"

"ใช่......"

ผู้อาวุโสสูงไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงถามประโยคนี้ซ้ำ ๆ

นี่เป็นวิธีที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ และเป็นเพียงวิธีเดียว เขาสามารถผิดพลาดได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้

"เป็นไปได้หรือไม่ที่จะต้องใช้เลือดจากหัวใจของข้า？"

ฮ้า......

ทุกคนต่างก็ตระหนกตกใจ

"พี่หญิง ท่านหลอมรวมไข่มุกมังกรจนโง่ไปแล้วหรือ หากจะกรีดเลือดออกมาจากหัวใจ ท่านจะยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ？เลิกเล่นได้แล้ว เรื่องนี้ไม่น่าขันเลยแม้แต่น้อย"

ผู้อาวุโสหกกล่าวอย่างเป็นกังวล "อาหน่วน เจ้าอย่ายุ่งวุ่นวายเลย ม้วนหนังแกะที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ไม่ได้บอกว่าให้ใช้เลือดจากหัวใจ หากเจ้าหุนหันพลันแล่น และกรีดเลือดออกมาจากหัวใจของตัวเอง เช่นนั้นในโลกนี้ก็ไม่มีใครที่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้แล้ว เพราะไข่มุกมังกรต้องได้รับการหลอมจากผู้ที่เป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของหัวหน้าเผ่า และต้องเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยก ซึ่งในตอนนี้สายเลือดเดียวที่เหลืออยู่ก็คือเจ้า"

"หัวหน้าเผ่า ใจเย็น ๆ ก่อน พวกเราขอคิดดูก่อนว่ามีอะไรผิดพลาดหรือไม่" ผู้อาวุโสสูงเกลี้ยกล่อม

กู้ชูหน่วนฝืนยิ้ม

ไม่รู้ว่าทำไม ในความรู้สึกว่าของนางจำเป็นต้องการใช้เลือดจากหัวใจของนางในการหลอมรวมไข่มุกมังกร มิเช่นนั้นต่อให้นางหลั่งเลือดจนหมดตัวก็ไร้ประโยชน์

ผู้อาวุโสสูงเรียกเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายมาปรึกษาหารือกันในห้องหลอมยา เพื่อหาสาเหตุที่ไม่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้

พวกเขาปรึกษาหารือกันอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุป

ไม่รู้ว่าจอมมารไปเอาน้ำแกงตับหมูมาจากไหน เขาลูบหลังของนางไปพลางพูดปลอบไปพลาง "พี่หญิง ท่านเสียเลือดไปมาก ต้องได้รับการบำรุงเลือด นี่เป็นน้ำแกงตับหมู บำรุงเลือดได้ดีมาก ท่านดื่มตอนที่มันกำลังร้อน ๆ เถอะ"

หลังจากที่ใจเย็นลงแล้ว กู้ชูหน่วนก็ตระหนักได้ว่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา จอมมารเปลี่ยนลูกไม้มาโดยตลอด เขานำยาบำรุงเลือดมาให้นาง และแม้แต่บาดแผลบนมือของนาง จอมมารก็เป็นคนพันแผลให้

แม้ว่าจะพันแผลได้ไม่เรียบร้อยมากนัก แต่เขาก็ทำแผลทุกแผลอย่างระมัดระวัง

"อาม่อ เจ้าไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว ดูรอยคล้ำใต้ตาของเจ้าสิ"

"อาม่อจะอยู่เป็นเพื่อนพี่หญิง พี่หญิงนอน แล้วอาม่อค่อยนอน"

"นี่เป็นเรื่องของพวกเราเผ่าหยก เจ้าไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วม และยิ่งไม่ต้องทำเช่นนี้......"

"ข้าไม่ได้สนใจว่าเผ่าหยกจะเป็นอย่างไร ข้าอยู่ที่นี่เพียงเพราะท่านเท่านั้น"

"เจ้าโง่ มันคุ้มค่าหรือ？เราเพียงแค่รู้จักกันโดยบังเอิญ"

"แน่นอนว่าคุ้มค่า พี่หญิงเป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวในชีวิตของข้า ในโลกนี้มีเพียงคุพี่หญิงที่จะไม่ทอดทิ้งอาม่อ"

กู้ชูหน่วนถอนหายใจและพึมพำกับตัวเอง "คนที่ใกล้ชิดกับข้า ล้วนแต่มีจุดจบที่ไม่ดี เจ้าไม่ควรอยู่ใกล้ข้าจะดีที่สุด"

เธอกลัวว่าภาพที่ทะเลโลหิตจะเป็นเรื่องจริง

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนดื่มน้ำแกงตับหมูหมดแล้ว จอมมารก็อิงแอบเข้าไปในอ้อมแขนของนาง เขาสูดกลิ่นหอมของสมุนไพรบนร่างกายของนางอย่างตะกละตะกลาม และอยู่เป็นเพื่อนนางอย่างเงียบ ๆ

ทำตัวเจ้าเล่ห์เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องบิดพลิ้วอย่างแน่นอน

"เจ้าอยู่ในห้องหลอมยากับข้ามาหลายวันแล้ว ข้าจะพาเจ้าออกไปเดินเล่นและสูดอากาศบริสุทธิ์"